Fillimi i Fundit

Kapitulli 81//Je Filozof I Djegur Kur Do Vete

"E di ndonjehere eshte mire te me tregosh se ku po shkojme" ja vura ne dukje Leos kete problem te tijen. Ai vdiste te bente surpriza,kurse une nuk nuk mund te duroja deri sa ti zbuloja, doja ti dija ne advance.

"Akoma nuk je mesuar me surprizat e mia rreze drite, ti gjithmone i pelqen ato" me peshperiti afer veshit me ate zerin e tij miklues dhe te pabindur. Se di pse por me bente te ndihesha e gezuar, shume e lumtur dhe e emocionuar ne te njejten kohe.

Nuk i ktheva pergjigje, vetem leshova nje grimce merzie. Smund ta mohoj qe me pelqen, por kam gjysem ore qe mbaj syte e lidhur dhe ai me rrembeu nga krevata dhe se ku po me con tani. Makina po hecen me ngadale dhe ne fakt po me vjen per te vjelle nga ajri i kondicionuar.

"Boll e ngave makinen si gjyshe dhe jepi cik me shpejt se me 20 capito bjondo"

"Ne fakt po e ngas me 30" dhe te dy na kapi nje grimce e thelle qeshjeje qe smund ta ndalnim.

"Jam mire" e genjeva "Vetem hec me shpejt se do te jem mire" nuk isha e sigurte sesa do te rezistoja ne ate makine pa vjelle te pakten tre here mbi sedilje prandaj ishte me mire te hecnim me shpejt.

"Ej kur do arrijm se po me kruhen syte nga fashoja"

"Mundesh te pakten nje here e rrish urte dhe te shijosh pamjen"

Seriozisht e ka ky. Te shijoj pamjen?! Mendoja se isha une qorrja ketu.

U ktheva nga ai me buzet e rrudhura qe ai ta vinte re merzitjen time. Ai ndaloi makinen dhe me puthi papritur. Nje puthje e gjate dhe drallitese. Pikerisht nga ato qe pelqej une.

"Po kjo per cfare ishte" e pyeta e pafryme.

"E bera per te te mbyllur gojen, por edhe pse buzet e tua me dukeshin shume te vetmuara, kishin nevoje per nje takim" me tha ai dhe ve bast qe buzeqeshjen do e kete tre pellembe tani.

"Ke per ta pare ti kush ka per te ta mbyllur gojen" thash neper dhembe.

Pas 10 minurash rruge te pafundme per mua me ne fund ndaluam. Ai erdhi me hapi deren dhe me kapi prej beli per te me ndihmuar te ngrihem.

Menjehere ajri i kripur shpoi flegrat e hundeve te mija dhe ajri i fresket mbushi mushkrite e mia te mjera.

Ai ma zgjidhi vashon e syve me kujdes dhe mu deshen disa sekonda qe te mesohesha me djellin.

Uji i detit ishte ne ngjyre jeshile ne te kalter. Valet e tij ngjanin si disa kacurrela te bardha kur putheshin ashper me nje shkemb te madh disa metra me tutje. Dielli i mbasdites lejonte rrezet e tij te buta te ledhatonin gjithesine. Gjithcka ngjante si e skalitur nga vete zoti.

Ai u ul poshte dhe filloi te me zgjidhte kepucen. E pozicionova doren mbi supin e tij per mos te humbur ekulibrin dhe po e shikoja drejt e ne sy. Isha kaq e mbushur me dashuri per kete njeri. Aq dashuri saqe nuk besoja kurre se mund te ekzistonte dicka e tille.

I ledhatova floket dhe e pash ate teksa ngriti koken duke me dhuruar nje bueqeshje.

Shikimi i tij deperton deri ne palc. Gjithmone e ka pasur kete ndikim tek une, gjithmone me perkrahte, me nxiste te luftoja, te shijoja dhe me e rendesishmja te jetoja.

Ai u ngrit ngadale dhe e zuri fytyren time mes duarve te tij te medha. Ato duar te shkathta. Qesha me vete per kete gje.

"Ti e di qe ta kujtoj perdite kete gje por je shume e bukur"

Une perdrodha buzet dhe vazhdova "Ne fakt sot nuk ma ke thene se ishe i zene duke luftuar me mua per te ngritur nga krevati" ja kujtova.

"Epo atehere je gjeja me e bukur qe me ka ndodhur ndonjehere , e vetmja gje e bukur"