Carpe Diem {N.H}

Chapter Eighty-Three

🌸Puck🌸

Zoals beloofd staat Sander vandaag hier aan de deur. "Hey zusje," Sander geeft me een kus op mijn voorhoofd als hij naar binnen loopt, hij draagt een simpel donkergrijs t-shirt op een zwarte broek. Ik mompel een onverstaanbare hallo voordat ik de voordeur achter hem sluit en voor hem uit de huiskamer in loop waar Niall op de bank zit. ''Drinken?'' vraag ik zachtjes, mijn stem is schor en kwetsbaar. ''Nee, dank je,'' ik knik en loop zelf de keuken in, ik houd mijn polsen onder de koude kraan om kalm te worden en om restjes bloed weg te spoelen voordat Niall het ziet.

Ik heb mijn belofte verbroken maar ik kon het niet anders. Ik had iets nodig om me op af te reageren, zoals ik het altijd gedaan heb gaf me het beste gevoel. Maar nu heb ik er spijt van. ''Princess,'' ik kijk over mijn schouder naar Niall die de keuken in komt gelopen. ''Ja?'' ik zet de kraan uit en dep mijn polsen af met een handdoek voordat ik zo ga staan dat Niall niks kan zien. ''Heb je iets te zeggen?'' zijn stem is niet meer zo vriendelijk als daarnet maar ik verwacht ook niets anders.

''Nee, jij wel?'' in plaats van dat ik na kan denken over mijn antwoord floept het er zo uit. ''Nee, ik ook niet,'' ik knik en loop langs hem af naar de achtertuin waar Sander inmiddels is gaan zitten. ''Heb je het gedaan?'' vraagt hij als naast hem kom zitten en de onderkant van mijn polsen zo leg dat hij het kan zien. Zonder dat ik echt antwoord heb hoeven geven reageert hij al boos. Maar ook van hem had ik niets anders verwacht. Ik laat hem naar me schreeuwen, roepen en krijsen zo hard dat zelfs Niall er ook over begint. Het raakt me alleen niet meer, ik ben de afgelopen dagen ergens anders.

Het lijkt alsof ik in een andere wereld zit, een wereld waar alleen maar pijn en verdriet bestaat. Een plek die geen vreugde en blijdschap kent, geen vrolijke regenboog kleuren. Alleen grijs, grauw, donker, zwart en wit. Niet meer en niet minder. ''Puck!'' Ik kijk Niall aan omdat hij mijn naam zei, niet omdat ik weet waar dat hij het over heeft. ''Je huilt,'' verduidelijkt hij als ik hem vragend aankijk. ''Dat doe ik al drie dagen Niall, het geeft niet. Het doet me niks net zoals het schreeuwen van jullie. Het raakt me niet,'' ik sta op en slof terug naar binnen. Uit de koelkast pak ik een flesje water terwijl ik besluit om te gaan lopen.

''Waar ga je naar toe babygirl?'' ik kijk Niall aan voordat ik mijn telefoon in mijn kontzak stop. ''Lopen,'' antwoord ik voordat ik de gang op loop en mijn sleutels uit het kastje pak. ''Pas je op?'' ''Ja, tuurlijk,'' Ik geef Niall nog een klein liefdevol kusje op zijn wang voordat ik het huis verlaat en rond ga dwalen door London. In het park ga ik op een bankje zitten, gewoon in stilte. Luisteren naar de vogeltjes die fluiten omdat ze blij zijn met de  warmte, de zomer. Het moment dat niets je humeur hoort te verpesten, behalve dit soort situaties. Ik blijf zitten tot dat de zonder onder is gegaan voordat ik besluit verder te lopen.

Door de schemering in de stad loop ik terug naar huis. Zachtjes maak ik de voordeur open aangezien het al tien uur s' avonds is. ''Wie is daar?'' Niall zijn stem klinkt hees, waarschijnlijk is hij in slaap gevallen. Zijn schaduw is te zien in de opening van de tussendeur. ''Ik ben het Niall,'' ik zet het licht in de gang aan, hij kijkt me slaperig aan. Zijn blonde haren zitten plat op zijn hoofd terwijl zijn blauwe ogen helderder zijn dan ooit. ''Heb je kunnen nadenken?'' vraagt hij terwijl hij begint te gapen. ''Waarom ga je niet slapen Ni?'' ik probeer zijn vraag te negeren wat me redelijk makkelijk afgaat. ''Goed idee,'' hij geeft me een lange kus op mijn lippen voordat hij me welterusten wenst en naar boven gaat.

Ik kijk hem na voordat ik de woonkamer in loop. In de keuken maak ik wat soep en ga aan de bar zitten met mijn hoofd in mijn handen terwijl de tranen opnieuw over mijn wangen stromen. Het zou goed zijn als morgen de begrafenis voorbij is. Na een half uur ga ik naar boven om te gaan slapen. In de badkamer kleed ik me om in Niall zijn t-shirt die hij voor me klaar heeft gelegd. Als ik naast hem ga liggen opent hij zijn ogen langzaam voordat hij zijn arm om mijn middel slaat en een kus op mijn haar geeft. ''Vertel me alsjeblieft waarover je gedachten gaan,'' fluistert hij met zijn lippen tegen mijn voorhoofd. ''Over alles Ni, het is niet uit te leggen,'' fluister ik terug.

''Probeer het uit te leggen, ik wil je begrijpen en je helpen,'' ik zucht zachtjes en probeer mijn gedachten op stil te zetten zodat ik een begin kan maken. ''Ik moet je iets vertellen,'' fluister ik, ik draai me naar het nachtkastje toe en tast naar de schakelaar van het nachtlampje die ik aanzet. Vervolgens stap ik uit bed en ga in de vensterbank zitten om naar buiten te kijken. De maan staat vol aan de hemel. Niall komt tegen over me zitten en pakt mijn handen vast waar hij zachtjes met zijn duimen over heen wrijft. Ik draai de binnenkant van mijn polsen naar hem toe zodat hij de nieuwe sneetjes ziet.

''Je hebt me niet gehoord daarstraks?'' ik schud mijn hoofd. ''Het geeft niet babygirl. Ik ben teleurgesteld,'' mijn ogen gaan tranen en ik kijk naar beneden. ''Maar ik ben ook trots op je,'' ondanks alles kan ik het niet laten om een klein beetje te glimlachen. Ik kijk op en zie hem voorzichtig grijnzen. ''Laten we gaan slapen, morgen moet je er uit zien als een Princessje,'' ik pruil waardoor hij een kusje op mijn pruillip geeft. ''Al hoewel, je ziet er nu ook uit als een Princess, want je bent mijn Princess,'' ik glimlach lichtjes naar hem en klim van de vensterbank af. Niall geeft me een kus als hij tegenover me komt staan. ''Ik ben zo damn trots op je, je doet het zo goed,'' glimlacht hij. ''Ik ben een emotioneel wrak,'' mompel ik.

''Je toont meer emotie als anders, daar zit een verschil in baby,'' ik kijk naar hem op en druk een kus op zijn kaaklijn voordat ik in bed ga liggen. Niall komt naast me liggen en kruipt tegen me aan. ''Slaap lekker Princess,'' fluistert hij als mijn ogen langzaam dicht vallen. ''Slaap lekker Ni, ik hou van je,'' ''Ik ook van jou. Maak je niet te druk voor morgen. Ik sta naast je, en zal altijd aan je zijden staan. De jongens staan achter je, je bent niet alleen. Dat beloof ik je,'' fluistert hij met zijn lippen tegen mijn nek. Langzaam doezel ik weg en al snel val ik in slaap.

~~~~~
Hey liefies,

Volgens mij klopt de zinsopbouw niet helemaal.
Sorry daarvoor...

Liefs, kus