Carpe Diem {N.H}

Chapter Forty-Seven

🌸Puck🌸

''Je bent te laat,'' moppert Joyce als ik de deur achter me dicht laat vallen. ''Weet ik,'' brom ik en zwaai naar Niall die wegrijd voor ik me omdraai en mijn sleutels opvang. ''Waarom?'' ''Ik was gisteren bij iets belangrijks, heb gedronken, moest nog vanuit een ander plaatsje terug naar Londen,'' vat ik zuchtend samen voor ik naar de vergaderzaal storm. Ik trek mijn T-shirt recht voor ik op de deur klop. ''Kom binnen,'' ik duw de deur zachtjes open. ''Ah mevrouw Lancaster, ga snel zitten,'' opgelucht haal ik adem en ga op een lege stoel zitten tussen Floor en Bruce in.

Verveeld luister ik naar de directeur die van alles zegt wat ik over twee dagen toch weer vergeten ben. Ik klik wat met mijn balpen en krabbel cirkeltjes op het lijntjespapier voor me. ''Over een aantal dagen gaan we samen werken met het gebouw naast ons,'' ik schiet op in mijn stoel. ''Vandaag komt ene Niall Horan een presentatie geven, mocht iemand hem kennen. Geen contact,'' ik zak weer onderuit in mijn stoel. ''Dat is gemeen,'' fluistert Floor naast me. ''Inderdaad,'' mompel ik. ''Jullie mogen gaan, over een half uur zie ik jullie beneden in de presentatiezaal,'' ik schuif mijn stoel snel naar achter en loop de ruimte uit.

''Wat ga je doen?'' vraagt Joyce. ''Omkleden,'' glimlach ik en loop naar buiten. Ik ren naar huis en glimlach als ik de deur open doe en Niall zijn stropdas aan het omknopen is voor de spiegel in de hal. ''Hey Princess, wat kom je doen?'' ik geef hem een kus op zijn wang voor ik antwoord geef; ''Omkleden, over een half uurtje komt er ene Niall Horan langs om een presentatie te geven. Mocht ik hem kennen, geen contact,'' hij pruilt voor ik naar boven ren en me omkleed in een witte skinny jeans met een roze blousje met daaronder mijn zwart grijze Nike-Airmax. Ik werk mijn make-up bij en ren naar beneden. ''Tot zo,'' glimlach ik en geef Niall een vlugge kus op zijn lippen voor ik de deur weer uit ren terug naar het werk.

''Die conditie van jou,'' lacht Sydney als ik weer binnen ben. ''Voetbal wil wel eens helpen,'' grinnik ik en loop de wc's binnen. Ik maak de bovenste twee knoopjes van mijn blousje open en doe mijn haar in een rommelige, maar toch nette staart. ''Je gaat hem plagen?'' vraagt Floor lachend als ze binnen komt gelopen samen met Sydney en Joyce. ''Reken maar,'' antwoord ik en wiebel met mijn wenkbrauwen. ''Hoe ziet hij er uit in pak?'' ''Gewoon, sexy en cute,'' antwoord ik bedenkelijk voor ik de wc's uitloop. ''Hoe kun je dat gewoon noemen?'' vraagt Sydney doelend op Niall die binnenkomt gelopen. ''Omdat ik het gewent ben, maar let op'' mompel ik. ''Wat ga je doen?'' ''Kijk hoe bezorgd en beschermend hij is,'' antwoord ik zachtjes en loop naar Bruce toe.

''Hey,'' glimlach ik zoetjes en sla mijn arm om zijn schouder. ''Hey, ga je mee naar beneden?'' hij slaat zijn arm om mij heen voor we samen de trap af lopen. Mijn telefoon gaat gelijk af, ik pak hem uit mijn kontzak en kijk naar het berichtje van Niall. Ik lach zachtjes en stop mijn telefoon terug in mijn kontzak. ''Wij lenen haar eventjes,'' Joyce trekt me mee naar een van de stoelen voor aan. ''Je bent echt erg,'' lacht ze. Ik schrik als ik iemand zijn handen op mijn schouders voel. Ik kantel mijn hoofd naar achter en zie Niall staan met een grijns op zijn gezicht. ''Je speelt vals Princessje,'' ''Ik speel slim, dat is iets anders,'' antwoord ik lachend. ''Mevrouw Lancaster!'' schreeuwt de directeur als hij aankomt lopen. ''Fuck you Horan,'' ik grijns naar hem en sta op van mijn stoel voor ik naar de directeur loop.

''U kent meneer Horan?'' vraagt hij als we in een aparte ruimten staan. ''Nee meneer, hij kwam alleen even kennis maken,'' antwoord ik subtiel. ''Dan is het goed, ga maar weer zitten. Het begint zo,'' ik knik braaf en loop met een speelse grijns terug naar mijn plaats. ''En?'' ''Hij kwam even kennis maken,'' antwoord ik en lik mijn lippen. Niall is bezig met zijn papieren en frunnikt af en toe aan de mouw van zijn pak als teken dat hij zenuwachtig is. ''Hij is zenuwachtig,'' mompel ik. ''Hoe weet je dat?'' ''Kijk, hij frunnikt om de paar seconden aan de mouw van zijn pak. Of aan zijn armband, dat betekend dat hij zenuwachtig is,'' ''Awh, je kent zijn kenmerken,'' zwijmelt Sydney naast me. ''Zo zou je het kunnen noemen,'' antwoord ik.