Carpe Diem {N.H}

Chapter Twenty-Six

🌸Puck🌸

Na een slapeloze nacht ben ik blij dat de wekker op dit nachtkastje aangeeft dat het half negen is. Ik ga recht zitten en maak met het elastiekje rond mijn pols een rommelige knot in mijn haren. Ik strompel richting de overloop en bekijk de trap. "Fuck it," mompel ik en strompel ook de trap af. Beneden zit Harry aan de keukentafel met een boek. "Morning," hij kijkt op en glimlacht. "Morning, Love," ik glimlach naar hem als een boer met kiespijn. Bij de salontafel trek ik mijn schoenen aan en prop de veters in mijn schoenen. "Sorry Hazz, maar ik moet weg," mompel ik terwijl ik mijn handen in de krukken laat glijden. "Is goed, voorzichtig doen," ik knik en kus zijn wang voor dat ik het huis verlaat. Ik snuif de frisse lucht van de vroege morgen op.

Ik zucht genietend en kruk naar het centrum, bij de Nike winkel loop ik naar binnen en koop een joggingbroek en t-shirt in mijn maat. Ik vraag of ik me om mag kleden wat ze geen probleem vinden. Zo snel als het gaat kleed ik me om, mijn vieze kleding stop ik in het tasje en bedank de medewerkster voor ik de winkel verlaat. De felle ochtendzon schijnt in mijn gezicht en geeft een heerlijke warmte op mijn huid. Je kunt merken dat het lente word. Bij een drogisterij koop ik make-up en een zonnebril. Ook een tandenborstel en tandpasta. Vervolgens loop ik bij de Starbucks naar binnen en bestel bij Mason een ontbijtje. "Wat heb jij gedaan?" Lacht hij. Ik vertel hem het verhaal wat ik in de afgelopen twee dagen al honderd keren heb verteld. "Sukkeltje," grinnikt hij terwijl hij het ontbijt op een tafel neerzet. "Bedankt, en bedankt" "Geen probleem," glimlacht hij voor hij weer weg gaat. Op mijn gemakje eet ik mijn ontbijt op. Ik gooi alles weg en kruk naar de wc's. Met de tandenborstel en tandpasta die ik heb gekocht poets ik mijn tanden. Met de make-up zorg ik dat ik er niet meer uit zie als een spook. Mijn knot doe ik opnieuw en zet de zonnebril op mijn haar.

Ik glimlach goedkeurend naar mezelf in de spiegel voor ik de wc's verlaat. "Je bent goed," ik knipoog naar Mason en verlaat de Starbucks. Mijn horloge verteld me dat het half tien in. Ik kruk op mijn gemakje naar huis, Niall zijn auto is weg dus als het goed is, is hij naar zijn vergadering. Ik open de voordeur en kijk rond. Alles, werkelijk alles, ligt op de grond. Het is kapot. Zuchtend kruk ik tussen de rotzooi door. Ik zet mijn krukken opzij en strompel naar boven. Ik ruim mijn zooi op in de badkamer en gooi mijn was in de wasmachine. Ik zet hem aan en strompel weer naar beneden, daar pak ik mijn krukken weer en kruk weer tussen de rotzooi door naar buiten. Om tien uur is de controle dus Louis kan hier elk moment staan. Ik check ondertussen mijn insta en twitter. Na vijf minuten komt Louis aangerend. Hij stapt uit de auto en begroet me met een knuffel.

"Goed geslapen?" Ik kijk hem met een frons aan. "Wil je het echt weten?" Hij lacht. "Ik weet het, die bedden van Harry slapen voor geen meter. Goed gecamoufleerd met je make-up" hij knipoogt naar me. Ik schud lachend mijn hoofd. Op mijn gemakje kruk ik naar de auto, Louis doet mijn krukken weer in de kofferbak, ik strompel naar de passagierskant en ga in de auto zitten. "Je loopt steeds beter," glimlacht Louis trots. "Thank You," glimlach ik. Louis rijd op zijn gemakje naar het ziekenhuis. Daar aangekomen zoekt hij een parkeerplaats en stopt de auto. Beiden stappen we uit, ik strompel weer naar de kofferbak en pak mijn krukken over. Ik zet mijn zonnebril op, en laat mijn handen in de krukken glijden. Samen lopen we naar de hoofdingang. Ik meld me aan. "Dus,
Puck Lancaster," grinnikt Louis. "Yep, that's me," zucht ik.

We gaan in de wachtkamer zitten. "Mevrouw Lancaster," ik kijk op en zie Tony staan. "Jij?" Grinnikt hij. "In levende lijven" hij geeft me een knuffel. "Laten we gaan," Louis komt naast me lopen en slaat zijn arm om mijn middel. "Beschermend Lou?" Fluister ik. "Wat? Pff, nee. Hoe kom je daar nu weer bij?" Fluistert hij terug. Ik lach zachtjes. "Ga daar maar zitten," Tony wijst naar een stoel. Ik ga op de stoel zitten na dat Louis mijn krukken heeft aangepakt. "Je pols?" Ik knik. Tony haalt het verband er af en gooit het op zijn bureau. Ik kijk Louis met een opgetrokken wenkbrauw aan die precies hetzelfde doet. Tony drukt op een paar plaatsen en vraagt bij ieder ding of het pijn doet. Ik zeg iedere keer dat het geen pijn doet, na vijftien minuten staan we weer buiten. Ik met een geneesde pols en Louis met een rare uitdrukking op zijn gezicht. "Dat was.." "Raar," maakt Louis mijn zin af.