Carpe Diem {N.H}

Chapter Fifty-Four

🌸Puck🌸

Deze keer is het Niall die mij naar het vliegveld moet brengen in plaats van andersom. Ik ben verplicht om mee te gaan met de voetbalcompetitie naar Amerika, Washington D.C, voor een groot zomer spel. Omdat Louis vrijwilliger is moet hij ook mee, net zoals Sander die meegaat en helaas ook Eveline omdat ze zwanger van hem is. Blijkbaar mag zij vliegen, maar de meeste mensen niet. "Babygirl," Niall legt zijn voorhoofd tegen dat van mij, zijn armen om mijn middel tegen zijn borst aangetrokken. Ik bijt op mijn onderlip om niet in tranen uit te barsten.

Ik vind het verschrikkelijk om een week zonder Niall te zijn, om hier in London alleen te zijn lukt me dan redelijk omdat het een bekend omgeving is. Maar in D.C geen idee of ik dat ga overleven, mijn sporttas laat ik van mijn schouder glijden voor ik hem zachtjes op de grond laat vallen. Mijn blik hangt nog steeds vast in die van Niall. Zijn ogen zijn rood zonder dat er een traan uit ontsnapt is. "I love You Babykitten, so much," hij houd zijn hoofd een beetje schuin en drukt een paar kleine kusjes achter elkaar op mijn lippen. "I love You so much, Ni," fluister ik voor dat ik een stapje achteruit zet. Wetend dat ik moet gaan.

Louis kucht zachtjes, als teken dat ik met hem mee moet komen. "Tot over zeven dagen, baby," ik glimlach met tranen naar hem. "Tot over zeven dagen, Niall." Ik pak Louis zijn hand aan die me voorzichtig meeneemt. Mijn sporttas pak ik van hem over en hang hem over mijn eigen schouder. Strompelend loop ik met hem mee terwijl ik naar de grond staar. "Het komt goed babe, ik laat je niet alleen," ik kijk op en glimlach naar Louis. "Weet ik Lou, weet ik," ik geef hem een kus op zijn wang voordat ik mijn paspoort uit het voorvakje van de sporttas haal en laat zien aan een Steward. "Loop maar door, en een fijne reis," in bedank hem zachtjes en wacht op Louis. Als hij zuchtend naar me toe komt gelopen rijkt hij me zijn hand weer aan, ik pak zijn hand weer aan en samen lopen we het vliegtuig in. Op weg naar D.C

(...)

Geeuwend loop ik het vliegtuig uit met mijn zonnebril op mijn neus. De zon schijnt hevig en er staan supporters aan de zijkanten van de dwanghekken, verbazend genoeg voor ons. Negerend loop ik door naar de bagageband met Louis op mijn hielen. "Daar is je koffer," ik wijs naar Louis zijn grijze koffer. "Waarom heb je überhaupt een koffer bij?" Vraag ik lachend en hang mijn sporttas fatsoenlijk om mijn schouder. "Ik wist niet wat ik nodig had," hij haalt onverschillig zijn schouders op voor hij mijn hand pakt en me mee naar de taxi lijd. Na een uurtje komen we aan bij een hotel waar ik besluit Niall te bellen. Hij neemt op met een snauwend gebaar waardoor ik met een frons tussen mijn wenkbrauwen luister naar zijn verhaal.

Alles mislukt op zijn werk omdat hij is overgeplaatst naar mijn kantoor. Ondertussen dat Louis de sleutel regelt leun ik tegen de muur om Niall op zijn gemak te stellen. Zodra Louis klaar is wenkt hij me met zich mee naar de vierde verdieping. Zodra hij de deur open maakt slaak ik een kreetje. De kamer is ranzig, het meurt en ik ben hier dus echt niet van plan om een voet binnen te zetten. Zo te zien denkt Louis er hetzelfde over. Hij begint te mopperen en te vloeken voor hij me er op wijst dat ik hier moet blijven staan. Niall vraagt wat er aan de hand is en ik leg hem het uit voor dat we elkaar gedag wensen voor we ophangen. Sander komt net zo walgend als Louis aangelopen. "Wat een stom hotel," bromt hij.

"Ik ga opzoek naar iets anders want ik zet hier dus echt geen voet binnen," op dat moment stuurt Niall een adres van een fatsoenlijk hotel met de tekst dat marketing toch nog ergens goed voor is. Ook meld hij dat er twee kamers beschikbaar zijn gesteld op de naam Horan. "Laten we gaan," ik pak mijn tas op en loop voor de jongens naar buiten. Mijn zonnebril zet ik opnieuw op mijn neus en met mijn navigatie loop ik naar het juiste hotel dat tien straten verderop staat. "Ik hoop dat dit fatsoenlijk is anders doe ik die vriend van je iets," ik lach spottend om de opmerking van Eveline. "Het is jou ex lieverd, dus ik denk dat je hem wel kunt vertrouwen," bijt ik haar toe voor ik richting de balie loop.

"Goedemiddag kan ik u ergens mee helpen?" Ik knik. "Als het goed is zijn er twee kamers beschikbaar gesteld op de naam Horan," de man knikt vriendelijk. "Paspoort?" Ik geef hem mijn paspoort. "U behoort niet tot de familie Horan," ik zucht. "Je meent het," mompel ik zachtjes. "Meneer NJH is mijn vriend," ineens knikt hij snel. "Sorry Mevrouw, hier zijn uw sleutels," zonder aarzeling geeft hij me de sleutels. Ik pak ze aan en gooi een sleutel naar Sander. "Bedankt zusje," ik glimlach. "Bedank Niall maar," ik knipoog naar hem en trek Louis aan zijn pols mee naar de juiste kamer. "Deze keer maak jij de deur maar open," lacht hij. Ik grinnik en maak de deur open. Een frisse lavendel lucht dringt mijn neus binnen waardoor ik opgelucht zucht.

"Ik ben bek af," zucht ik als Louis de deur achter zich dicht heeft gegooid. "Je bent niet de enige babe," zucht hij ook en gooit zijn tas tegen de grond net als zijn koffer voor hij zich op de bank laat zakken. "Lou, als je nou eerst die troep van je opruimt. Dan kan ik zo gaan slapen. Want ik ken jou, je wil dat zometeen doen omdat je dan denkt dat je  fitter bent. Daar trap ik dus niet in," hij lacht alleen maar en staat weer op van de bank. Ik knik goedkeurend en ruim mijn eigen spullen ook op. In de badkamer kleed ik me om in een T-shirt van Niall die tot net over mijn billen komt. Eronder doe ik een oud voetbalbroekje en mijn haar doe ik in een rommelige knot. "Ik ga slapen," meld ik Louis nadat ik een bed heb uitgezocht. "Van hetzelfde," hij kleed zich om tot zijn boxer en gaat naast me liggen. Wetend dat ik heimwee heb.

"Slaap lekker babe," ik zucht zachtjes al de heimwee al opkomt.
"Slaap lekker Lou,"