Carpe Diem {N.H}

Chapter Sixty-Six

🌸Puck🌸

Ik stap in mijn auto nadat Niall en ik elkaar nog heel vaak verteld hebben dat we elkaar niet meer laten gaan. Het is moeilijker om terug naar huis te gaan dan dat ik dacht, maar ik weet dat het nog geen zin heeft om bij hem te gaan wonen. En dat wil ik nog niet, ik rijd de parkeergarage uit en zie Niall met zijn handen in zijn broekzakken net de parkeergarage uitlopen. Ik besluit niet te toeteren en rechtstreeks door de rijden naar huis. Thuis aangekomen ga ik op het balkon in het zonnetje hangen en kom erachter dat ik de vergadering ben vergeten.

Ik stuur Floor een Appje dat ik een ontmoeting had met mijn zus waarop ze reageert dat ze hoopt dat ik het leuk had. Het word langzaam avond en rond zeven uur besluit ik te gaan koken. Ik maak een maaltijd salade en ga terug op het balkon zitten met mijn voeten op de rand, na genietend van de warmte. Na het eten ga ik in de douche en besluit nog snel op en neer te rijden naar Doncaster om mijn moeder te vertellen dat ik Melanie heb gezien. Bij mijn oude huis haal ik diep adem en bel aan, mijn moeder doet glimlachend open en ik ben opgelucht dat het niet eenmalig was.

"Hey Sweetie," ik begroet haar terug en in de woonkamer zie ik Sander met Eveline op de bank zitten. "Broertje, Eveline," glimlach ik. "Zusje," glimlacht Sander terwijl Eveline me negeert. Ik haal mijn schouders op en loop met mijn moeder de keuken in waar mijn vader een krant aan het lezen is. "Pap," mompel ik, hij kijkt verbaasd op van zijn krant. "Hey lieverd," hij begroet me met een knuffel. "Is je vriend er niet bij?" Ik schud mijn hoofd. "Zijn moeder is vanuit Ierland gekomen dus wilde hij liever thuisblijven," antwoord ik met een glimlach. "Wil je wat drinken? Biertje, wijntje?" Het verbaasd me niks dat ze over alcohol beginnen aangezien ik dat vroeger vaak dronk. "Water," antwoord ik.

"Geen drank meer?" Ik schud mijn hoofd. "Af en toe," hij glimlacht trots. "Dat is goed van je. Wanneer kom je terug naar Doncaster?" "Niet," antwoord ik en pak het glas water van mijn moeder over. "Hoe bedoel je niet?" Mijn moeder antwoord voor me. "Ze voelt zich hier niet thuis liefje, haar verleden is hier gebeurt en haar toekomst groeit voort in London bij Niall, waar ze hoort," ze knipoogt naar me. Ik knik met een glimlach. "Ze heeft gelijk pap, er is hier te veel gebeurt," hij knikt langzaam. "Mam, ik moet je iets vertellen," "Vertel," glimlacht ze. "Ik heb Mel vandaag gezien," ze glimlacht van oor tot oor.

"Was het leuk?" Ik vertel haar wat we allemaal gedaan hebben en ze luistert aandachtig. Ook vertel ik haar gelijk dat Sander, Louis en ik in een hoger team zitten en tegen middernacht besluit ik terug te rijden naar huis. Mijn moeder drukt me op het hart om voorzichtig te zijn en ik vertel haar dat het wel goed komt. Ik kan redelijk doorrijden waardoor ik binnen een uur weer thuis ben. Als ik mijn telefoon nog even check op berichtjes zie ik dat Niall me welterusten heeft gewenst, ik reageer niet meer terug omdat hij zijn geluid altijd aan heeft staan en kleed me om in mijn pyjama voordat ik mijn tanden poets en naar bed ga.

(...)

De volgende ochtend word ik wakker van de wekker die ik heb gezet. Half slapend loop ik de woonkamer binnen en maak de gordijnen open, de zon schijnt binnen en de warmte is te voelen op mijn blote benen en armen. Ik ga er van glimlachen en stuur Niall een Appje waarin ik hem een goede morgen wens voordat ik een knot in mijn haren maak en de keuken in huppel. Ik maak verse jus de orange en smeer een simpel wit broodje met chocolade paste voordat ik buiten op het balkon ga ontbijten. Mijn ochtend verloopt rustig en voor dat ik het weet is het tijd om naar mijn werk te vertrekken. In een witte broek met een zwarte kroptop op zwarte pumps loop ik het kantoor binnen.

Mijn zonnebril haal ik van mijn neus en houd hem vast terwijl ik Joyce een knuffel geef. "Je ziet er goed uit meid," glimlacht ze. "De zomer doet wonderen," glimlach ik. "Volgens mij doet hij wonderen," ik draai me om en zie Niall naar me kijken met een trotse glimlach, ik draai me weer terug naar Joyce. "Misschien wel, misschien niet," grinnik ik voordat Joyce me vertelt dat Floor beneden is. Ik zet mijn zonnebril in mijn haren en stop mijn telefoon in mijn kontzak terwijl ik naar beneden loop. "Hey Floortje," ze glimlacht naar me vanachter de bar. "Hey Puckje," ze maakt een vers fruitsapje klaar in een cocktailglas en geeft het aan me. "Je weet precies hoe je me blij moet maken," glimlach ik. "Daarvoor zijn we vriendinnen toch?" Ik knik met een glimlach voordat ik weer naar boven loop.