Wszystko może się wydarzyć| One-shots

Neuer/Reus

- To niesprawiedliwe, że zawsze jestem na dole - mruczałem Marco do ucha, obejmując go w pasie.

Oboje staliśmy w samych bokserkach na wielkim, puszystym dywanie przy oknie i podziwialiśmy zachodzące słońce.

- A co ci nie odpowiada w byciu odbiorcą przyjemności?

Odwrócił się i skubnął prowokacyjnie zębami moją dolną wargę.

- Bo ja jestem tylko biernym...

Uciszył mnie krótkim muśnięciem ust, który stanowił namiastkę takiego pocałunku, którego pragnąłem, a który sprawiał, że nogi się pode mną uginały.

- Manuel, głuptasie - skarcił mnie i żartobliwie pogroził palcem. - Uwielbiam, jak zaciskasz palce z całej siły na prześcieradle, drąc je w drobny mak. - Na moich policzkach wykwitł rumieniec, który sprawiał, że skóra paliła mnie niemiłosiernie. - Uwielbiam, jak klniesz jak szewc, abym przestał się z tobą drażnić i wreszcie w ciebie wszedł. - Po moich policzkach spłynęły łzy, które scałował kropla po kropli. - Uwielbiam, jak w chwili miłosnego uniesienia wpijasz się drżącymi palcami w moje plecy czy ramiona, pozostawiając na nich głębokie zadrapania. - Patrzyłem na niego w szoku. Jego każde słowo ociekało miłością. - A najbardziej uwielbiam, jak zasypiasz przy mnie z uśmiechem nasyconego kota na ustach.

Przytuliłem go z całej siły, niemalże ściskając na śmierć.

- Mars, naprawdę? - zadałem mu głupie pytanie, po którym zachichotał.

- Naprawdę.

Pocałował mnie w czubek nosa.

- A teraz chodźmy do sypialni, muszę pogratulować mojemu panu kapitanowi!

Ciągnął mnie w stronę łóżka.

- Nie będę tak dobrym kapitanem jak Basti.

Atmosfera się momentalnie popsuła. W oczach Marco pojawiła się złość i w tym momencie przypominał boga wojny - Marsa. Odskoczyłem od niego i upadłem na łóżko, a on zrobił gest, jakby chciał mnie uderzyć.

- Manu, przecież wiesz, że nigdy bym cię nie skrzywdził.

Wiem? Był straszny, kiedy krzyczał, a ja tak bardzo się go bałem.

Podszedł do mnie i pocałował w czoło. Chwycił mnie mocno, aczkolwiek delikatnie za dłoń i rysował na niej palcem kółka.

- Powinieneś iść do terapeuty. To że twój poprzedni partner cię skrzywdził, nie powinno się przekładać na nasz związek.

- Ale Basti...

Zmiażdzył mi dłoń w swoim uścisku.

- Nie wymawiaj jego imienia przy mnie.

- Był fantasti - dokończyłem.

Pocałował mnie z furią, co chwilę gryząc moje wargi, dopóki nie broczyły krwią.

- Nie porównuj mnie do niego. Jestem Marco, a nie Bastian.

- Mars!

- Zapomnij o panie Schweinsteigerze. On jest w Anglii, a ty w Niemczech i już nie wróci.

Pocałował mnie tym razem delikatnie.

- Kocham cię - szepnął i jego dłoń wkradła się w moje bokserki.

Pieścił dłonią moją męskość, dopóki nie wijąc się pod wpływem jego dotyku, nie doszedłem na jego palce.

Oblizał je z mojego nasienia.

- A ty?

- Sam się sobą zajmę, dopóki nie zdasz sobie sprawy, czego naprawdę chcesz Manu.

Wyszedł, pozostawiając mnie samego w naszej sypialni. Nie rozumiałem go. Przecież Bastian już dawno nic dla mnie nie znaczył. Tamto uczucie przeminęło już z wiatrem.

- Marco! - krzyknąłem i odpowiedziała mi cisza.

Usłyszałem tylko dźwięk silnika i wyjrzałem przez okno.

Odjechał.

------------------------------------

Mam nadzieję, że wam się podoba.

Pozdrawiam.