- Lewy, jestem głodny! - zamruczał mi do ucha. - Zrób śniadanie... Odwdzięczę się - mówił niskim głosem, który przyprawiał mnie o dreszcze.
- Manu, ty jesteś wiecznie głodny. Twój plan dnia powinien brzmieć: wstać, najeść się, iść spać...
- Ej. Nie zapominaj o seksie!
- Ty zbereźniku.
- Robi, nie wiem, kto jest większym zboczuchem...
- Nimfomanem jak już.
- A kto ostatnio zaciągnął Mullera do łóżka?
Zarumieniłem się.
- Byłem pijany...
- Chyba napalony.
- Ale...
- Nie przerywaj. Nawet do sypialni nie doszliście, a było już po wszystkim. - Zaczął się śmiać. - A mina Thomasa była bezcenna, kiedy was przyłapałem.
- Manu!
- Robert, wybaczyłem ci zdradę, ale jej nie zapomniałem. Kocham cię, ale jak pomyślę, że kiedy wyjdę, ty przyprowadzisz kogoś innego i będziecie się kochać w naszym łóżku, to mam ochotę kogoś zabić.
- Manu!
- Robert, przynieś tę Nutellę i miejmy już to z głowy. - Złapał się za skroń. - Twoje marudzenie przyprawia mnie o migrenę.
- Manu...
- Idź po Nutellę - warknął zirytowany. - Inaczej nici z seksu i będziesz przez miesiąc spał na kanapie.
- Manu...
- Boże, leniwcu... Sam sobie pójdę.
Z bólem serca wyczołgał się spod kołdry i mogłem podziwiać jego muskularne ciało. Szkoda, że miał założone bokserki... Wolałem jak był nagi.
Poszedł do kuchni i długo nie wracał. Przyszedł po godzinie z naleśnikami.
- Manu, czy one są bez glutenu? - zapytałem.
- Wracaj do Anki, jeśli moja kuchnia ci nie odpowiada...
Zrezygnowany położył tackę z jedzeniem na szafce nocnej i usiadł a łóżku tyłem do mnie. Jego nagie ramiona drżały. Dotknąłem jego pleców, ale odsunął się ode mnie.
- Przepraszam.
- Nie zależy ci na mnie - szepnął.
- Nie prawda! - zaprzeczyłem.
- Kłamiesz!
- Nie! Kocham cię.
- Nie spałbyś wtedy z Thomasem... ani Bastianem.
- Skąd wiesz o Bastim?
Zaśmiał się, odwracając się i całując moje czoło.
- Wiem. - Spojrzał na sufit. - Chociaż wolałbym nie wiedzieć.
- Manu, kocham cię.
Spojrzał na mnie z powątpiewaniem.
- Nie. Nie kochasz mnie. Pragniesz, ale nie kochasz.
Pocałowałem go. Jego wargi były szorstkie i odwzajemniły pocałunek. Pozwolił mi go pogłębić. Smakował Nutellą i whiskey.
- Manu.
- Zrób to. Kochaj się ze mną ostatni raz.
Po jego policzkach spłynęły łzy. Ostoja spokoju Bayernu Monachium i reprezentacji Niemiec płakała.
- Manu.
Położył się na łóżku i ściągnął bokserki.
- Czy ty od samego rana tego nie chciałeś?
Przytuliłem go.
- Jeśli ty nie chcesz się kochać, to ja i moje libido też nie.
Spojrzał na mnie.
- Naprawdę głuptasie. Kocham cię.
- Ja ciebie też.
Pocałowałem go, zapewniając o swojej miłości.
'Związek' z Bastim i Thomasem uświadomił mi, że moje serce bije dla pewnego seksownego bramkarza.
Przytuliłem go i rozmawialiśmy, aby wyjaśnić sobie kilka niewyjaśnionych, bolesnych spraw.
Najważniejsze jednak było to, że nasz związek się nie rozpadł.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Małe ogłoszenie parafialne. Zaczęłam pisać opowiadanie science-fiction. Gdyby ktoś był zainteresowany jest na moim profilu. Nosi nazwę "Pobudka". Zamieszczam opis, żeby przybliżyć Wam tematykę.
To był piękny, słoneczny dzień i nic nie wskazywało, że wybuchnie wojna między USA, a Rosją. A jednak. Putin zmęczony ingerencją Stanów w sprawy wewnętrzne kraju, postanowił wypowiedzieć im wojnę. Rozkazał zrzucić broń biologiczną nad Nowym Yorkiem. Pech chciał, że w wyniku awarii silnika, samolot się rozbił nad terytorium Polski. W kraju wybuchła panika. Wirus zrzucony przez Rosjan szybko się rozprzestrzeniał i pod wpływem czynników zewnętrznych ewoluował, sprawiając, że ludzie tracili człowieczeństwo. Rząd Rzeczypospolitej Polskiej wprowadził stan wojenny. Na ulicach pojawiło się wojsko. Segregowano ludzi na zdrowych i chorych. Otworzono nawet niemieckie obozy na ziemiach polskich, aby w krematoriach spalać ciała osób zarażonych. Bo było coś czego nie wiedziało społeczeństwo. Martwi ożywali. Zaś w tajnym laboratorium pod Łodzią naukowcy próbowali opracować lekarstwo.
