Dark Diaries

chapter 48

Met een brok in mijn keel liep ik de trap af naar beneden. Bij de deur haalde ik nog een paar keer diep adem en liep vervolgens naar buiten.

Hij stond er nog steeds.

Mijn handen begonnen te trillen. Bij elke stap voelde het alsof mijn benen zouden instorten. Maar liever nu een punt erachter zetten dan voor altijd met een schuldgevoel rondlopen.

Hij stond met zijn rug naar mij toe. Zijn parfum drong mijn neus binnen, heerlijk, zoals altijd. En in keer had ik spijt dat ik hier stond, de paniek begon te stromen.

'Assalamou Alaykoum Ziad'. Er is geen weg meer terug. Hij draaide zich om en keek me vol ongelovig aan. Voor even straalde zijn ogen weer een beetje emotie. En toen klapte ik dicht. Het deed me toch pijn hem zo te zien. 'Wat is er met je gebeurd?' Fluisterde ik en keek hem fronsend maar bezorgd aan. En het duurde niet lang voor de emotie weer verdween.

Ziad wilde zoveel zeggen en haar smeken een kans te geven. Maar hij wist dat ze hem nooit zou vergeven.

'Ik weet niet wat er is gebeurd, wilde alleen mijn excuses aanbieden. Mocht ik wat verkeerds gezegd of gedaan hebben'. Ik beet mijn lip twijfelend en deed mijn best de tranen in bedwang te houden.

p.o.v Ziad

'Vond het heel jammer dat ik in een keer niks meer van je hoorde'. Haar grote bruine ogen begonnen zich te vullen met tranen. 'Je kan er misschien niks aan doen, en tuurlijk begrijp ik het als je een moeilijke tijd doorstaat. Maar'. Ze pauzeerde eventjes en keek naar haar vingers.

'Dan moet jebook rekening houden met de gevoelens van een ander'. Al maanden zat ik te wachten op dit moment. Alleen wist ik niet dat het zoveel effect op haar had. 'Zaina..'.

'Nee ik ben nog niet uitgepraat'. Ik slikte en liet haar der gang gaan. 'Misschien is het beter zo'. Fluisterde ze. 'Hiervoor had ik een hele speech maar het is het niet waard. Ziet er niet uit alsof je daar op staat te wachten'.

Ze moest is weten wat voor verleden ik heb. De persoon die ik nu ben haat iedereen. Niemand houd het vol met mij. Ze heeft gelijk.

Daarom knikte ik en zette een stap achteruit. 'Ik accepteer je keuze, van mij heb je geen last meer'. En zonder nog te wachten op een antwoord draaide ik me om en liep met grote passen richting de auto.

Voor de bestuurders kant draaide ik me nog een keer naar haar om. Ze stond er nog.

Waar ben ik ook mee bezig?

We zijn geen kleine kinderen meer!

Ik zuchtte geërgerd en rende terug haar kant op. 'Morgen, 16:00 bij jou in de zaak. Ik zal je alles uitleggen. Eerlijk zonder smoesjes of wat dan ook'.