Dark Diaries

Chapter 28

Locatie:
Maroc deLuxe
18:30
———

Na een flinke discussie te hebben gehad met Adam besloot ik wijs niet meer op zijn woorden in te gaan en liep weg van de keuken. Bij de kassa aangekomen was Zainab druk bezig net een groep dames die wilden uitrekenen. "Lukt het hier Zainab?". Ik keek over haar schouder mee naar de aangeslagen gerechten op de kassa. Ze knikte zelfverzekerd en drukte vervolgens op het knopje pin.
Trots gaf ik haar een knik en kneep moedigend in haar schouders.

Achter hun stond een lange heer en zijn pet viel me het eerst op. Zijn grauwe norse gezicht, verandert in een vriendelijke uitdrukking als hij me ziet staan. Automatisch glimlachen we beiden breed naar elkaar, zijn ogen hielden de mijne vast en waren versierd door zijn lange wimpers.
De dames vochten om wie er zou betalen wat herrie veroorzaakte. Ik verbrak het oogcontact en nam een krijt stuk voor het bord bij de inhang . Met een kloppend hart streek ik mijn blouse glad en liep weg van de kassa.

Bij de deur nam ik het bord en plaatste het op een van de tafels. Geconcentreerd bewerkte ik het menu maar raakte steeds afgeleid van de plukjes haar die voor mijn gezicht vielen. De elastiek die ik vanochtend had was kapot gegaan door de dikte en zit sindsdien los.
"Mooi handschrift heb je". De diepe zware stem deed me schrikken. Teleurgesteld keek ik naar de grote witte lijn die de voorgaande woordjes verpeste. Ik keek op de horloge om mijn pols en merkte dat hij op de zelfde tijd als de afgelopen 4 keren terug kwam.
En elke dag dezelfde brede glimlach op onze gezichten.

"Heel fijn". De man gaf me een servetje. "Het was niet mijn bedoeling om je te laten schrikken. Sorry". Het krijtje was van de tafel gerold en brak in 2 stukjes. Ik keerde me om en ontmoette de letters op zijn t-shirt. "Sorry, mag ik even". Stamelde ik en keek beschaamd op. "Ik pak ze wel even".
Hij nam de krijtjes en draaide het bord naar zich toe. Bedenkelijk gleden zijn ogen over het menu waarna hij wat begon te tekenen in het hoekje.
"Als excuusje voor het verpesten van je kunstwerk". Gehypnotiseerd door zijn aanstekelijke glimlach stond ik sprakeloos nog steeds stil op dezelfde plek.

"Dankjewel". Het bloed steeg naar mijn wangen. "Was de panini lekker". Vroeg ik en keek vanuit mijn wimpers, nog steeds met een brede glimlach, naar hem op. Hij hief zijn schouders op. "Het was niet voor mij". Zijn ogen gleden naar mijn lippen. "Oh". Ik veegte het krijt van mijn vingers af en keek schuin naar de sierlijke letters. "Wat zeg je ervan, te zien aan je kunstwerk heb je verstand". Zijn witte tanden kwamen tevoorschijn. "Ziet er goed uit". Er viel een korte stilte. Mijn wangen gloeiden nog steeds. Zijn doordringende blik maakte mij nerveus.

Ik schraapte mijn keel. "Sorry dat ik zo lach. Doe ik normaal nooit zo". Pas toen het uit mijn mond kwam hoorde ik hoe dom ik wel niet klonk. "Ik wil je graag leren kennen". Hij kwam weer voor me staan en probeerde oogcontact te maken. Mijn hart klopte in mijn keel, uit zijn zak haalde hij een telefoon die hij na het ontgrendelen naar mij overhandigde.
Met trillende handen nam ik die aan en tikte mijn telefoon nummer in.
"Je zal geen spijt krijgen". Bij het lezen van mijn naam knikte hij en gaf me de andere helft van het krijtje terug.

"Fijne avond, Zaina".