Dark Diaries

Chapter 31

"Hetzelfde voor mij. Bedankt". We klapten de menukaart dicht en gaven het terug aan de jongen man die onze bestelling nam.
"Hoe is het bij jou op werk. Ik heb je niet eens de kans gegeven om te praten". Vroeg ik.
Hij had een tijdje een eigen bedrijf maar door het verlies van zijn moeder werd het teveel. Het feit dat hij zo iets gevoeligs met mij heeft gedeeld maakte mij zoveel geruster en liet zien dat hij mij wilde vertrouwen.

"Goed, mijn leerlingen zijn goed bezig. De herfstvakantie is ook alweer bijna. Goed moment om even alles weer op orde te krijgen voor het nieuwe schooljaar". Ziad is nu Engels docent en geeft les op het MBO. Afgelopen tijd is het me opgevallen dat hij zijn werk met plezier doet. Ook heeft hij meerdere diploma's op zak, mocht hij het zat raken waren er genoeg andere richtingen die hij opkon.

"Weet je zeker dat alles goed gaat Zaina". Zijn warme hand had de mijne vastgepakt. Mijn hart begon sneller te kloppen door zijn aanraking. Ik beet op mijn lip en keek even twijfelend naar onze handen. "Mijn vader kwam vanochtend naar de zaak". Zei ik zacht en speelde met het bloemetje dat op de tafel stond. "Wat wilde hij?". Zijn knappe gezicht stond op dezelfde bezorgde uitdrukking als in de auto. Hij wist al van het gesprek tussen mij en Soulaymaan in Tanger.

Ziad had naast zijn moeder ook geen familie en groeide alleen met haar om zich heen op. De vriendinnen die elke dag met haar waren zag hij als hun tantes en spreekt ze tot de dag van vandaag nog steeds. "En? Hoe voel je je nu? Ik merk aan je dat je het lastig vind om het hebben van een familie te accepteren". Zijn woorden raakten me en lieten me beseffen hoeveel mensen ik dadelijk om me heen zal hebben. Ze zijn met zo veel. "Ik ben bang dat ik niet tussen hun in pas. Misschien willen ze me helemaal niet als hun zusje". Het rotgevoel begon weer te verschijnen.

"Een ieder moet blij zijn dat ze de kans krijgen jou in hun leven te hebben. Je bent een goed mens Zaina, ze gaan wat missen zul je bedoelen". Ik slikte en keek blozend weg. "Oke, ik wil niet huilen en de pret bederven. Laten we het er niet meer over hebben".
Ongemerkt knipperde ik de tranen weg. "Ik ben zo terug, een seconde". Het was druk in het restaurant. Bij de dames toiletten stond een rij. Toen ik verveeld om me heen stond te kijken besefte ik me dat mijn telefoon nog op de tafel lag. Meestal check ik dan de tijd of scroll ik door Instagram. Maar helaas. Het enige interessante bij het wachten was het lopende gesprek voor mij. De twee meiden hadden een en al drama in hun leven.

Eindelijk stond ik voor de spiegel. Het verbaasde me dat ik niet heb zitten huilen. Meestal als ik ongesteld ben vallen ze niet te verbergen en stromen ze als rivieren mijn ogen uit. De brok in mijn keel was weg. Bij Lisa voelde het anders toen ik mijn hart luchtte, ze is een goeie vriendin en luistert vaak naar mijn problemen. Alleen voelt het soms alsof ik haar ermee lastig val. De laatste tijd besloot ik ook wat minder te delen omdat het gevoel alleen maar erger werd.

Er werg getikt op mijn schouder. In de spiegel zag ik niet veel omdat de ruimte vol stond met dames. "Herken je mij nog". Ze kwam me bekend voor maar mijn geheugen is altijd al slecht geweest. "Heb je een leuke vakantie gehad schat?". Ze opende haar armen en groette me met een knuffel. En toen pas drong het me door, het meisje dat mij kalmeerde in het vliegtuig. "Jawel, hoe was die van jou?".
Ze vroeg mijn nummer en beloofde nog contact op te nemen. We liepen de ruimte samen uit en namen afscheid. "Je hoort nog van me, fijn je weer gezien te hebben!".

Ik liep weer naar de tafel en zag dat Ziad op zijn telefoon zat. Toen hij zag dat ik aankwam gelopen stopte hij die weg en nam me op van top tot teen.
"Dacht bijna dat je voor me was gevlucht". Schuldig bood ik mijn excuses aan en vertelde hem over het meisje dat ik tegenkwam. "Wat toevallig". Het eten werd geserveerd en zag er heerlijk uit. Ziad keek me bedenkelijk aan maar lachte alweer snel toen ik oogcontact maakte.

"Eetsmakelijk schoonheid".