Dark Diaries

Chapter 13

05:45

Lisa stond gapend met een kop koffie mijn bewegingen te volgen. We zouden zo over 10 minuten vertrekken maar wil eerst nog bidden. De koffer had ze al in de kofferbak gegooid en mijn handtas hing om haar schouder.
"Had ik ook maar een ticketje geboekt naar shifi shifi". Ze zuchtte dramatisch en leunde met haar ogen tegen de muur. "Volgende keer goed?".

"Hoe moet ik het nou 2 hele weken zonder je volhouden, ik heb niemand". Het was nog niet eens 7 uur en ze hing al de drama queen uit. "Doe me een plezier en zeik niet zo in de auto, ik moet wel met een gevoel op vakantie gaan nu ga ik me alleen maar schuldig voelen". Met een hand gebaar ritste ze haar lippen dicht.

We stapten in en reden zwijgend richting Schiphol, niemand sprak in de hele rit. We luisterden beide naar de raudio en af en toe staarde ik uit het raam.
Aangekomen bij de vertrekhal stapten we uit, Lisa wilde persee mee naar binnen en daar afscheid nemen dus sleepte zij de koffer mee. Bij de paspoorten check overhandigde ze me de koffer en keek me bezorgd aan. "Je kan me altijd bellen als we iets is ja ik boek gelijk een ticket. Let goed op jezelf".

We knuffelde elkaar nog een laatste keer en ik gaf haar nog een kus op haar wang. "I love you".
Bij de deur keerde ik me nog om en zwaaide haar uit.
De kriebels in mn buik werden steeds erger, de eerste keer in 4 jaar dat ik weer ga vliegen. Het was rustig op Schiphol en alles ging gelukkig snel. De ticket en mijn paspoort stopte ik weer weg, het duurde nog even voor we het vliegtuig in mochten.

Er zat een gezin voor mij van 6 personen. 4 kleine meisjes en de ouders, ze waren te zien aan hun omgang heel gelukkig. Toen ik 18 was dacht ik alleen maar over kinderen en trouwen, elke dag. Ik wilde het zo graag maar gaf niemand de kans om tegen me te praten. Toen die tijds was ik ook heel anders, nu iets socialer maar toen hield ik totaal niet van aandacht.

De vrouw kwam op mij afgelopen en groette mij beleefd. "Mijn man en de meiden willen gaan bidden, zou jij op de jongste willen passen tot we klaar zijn?". Ze had een baby van 1 of 2 jaar vast, nog heel klein. Ik knikte en glimlachte. "Jazaka Allah khairaan".
Haar oogjes gingen voor even open maar vielen na een minuut weer dicht. Haar handje greep naar mn vinger en hield die vast. Zachtjes wiegte ik heen en weer. Wat een knap kindje Allahouma bareek, mijn baby fever begon weer op te komen. Een van haar zusjes kwam aangerend en overhandigde me een speen. "Oummi (moeder) was deze vergeten, als ze wakker word kunt u haar deze geven".

"Dankjewel schat". Ze gaf haar kleine zusje een kusje en rende toen weer weg. Mijn hart smolt, dit was werkelijkwaar nog steeds mijn grootste zwakte. Kinderen kunnen mij zo blij maken,