Dark Diaries

Chapter 5

Voor de zoveelste keer gooi ik de bruine envelop de prullenbak in. Sinds kort is mijn vader begonnen met brieven schrijven. Top dit, 22 jaar te laat.
Het huis was een bende, sinds de opening heb ik het zo druk gehad dat ik amper thuis ben.
Van Lisa heb ik ook al een tijdje niks meer gehoord maar die is toch wel naar Spanje gegaan met Nelson. Die 2 hadden het uitgepraat en waren weer smoorverliefd op elkaar, nog closer dan dat ze eerst waren.

En ik, nog steeds vrijgezel en druk druk druk. Toen ik 19 was wilde ik al heel graag trouwen, er waren veel mannen die mijn hand wilden vragen maar de prins op het witte paard had en heb ik ik nog steeds niet ontmoet.
Voor mij stond de uitnodiging van het trouwfeest dat vandaag plaats vind geplakt op de koelkast. Een vriendin van de middelbare school had weer contact met me gezocht vorig jaar en nodigde me een paar keer uit bij haar thuis. Vandaag is de dag dat ze trouwt met haar Highschool sweetheart.

Bedenkelijk keek ik naar de 3 jurken, de eerste is een zwarte Takchita met goude details. De tweede is een mintgroene met witte details en een bijpassende riem. En de laatste is donkerblauw alleen in deze zie je heel erg mijn figuur. Als ik Lisa bel kiest die gelijk voor de 3de, geen twijfel. Maar toch wil ik die niet, dus die valt weg.

De mintgroene matcht mooi met mijn huidskleur, heb aardig een donker kleurtje van mezelf maar weer geen bijpassende hakken.

Crisis!!

"Het word de zwarte Zaina". Ik hou de jurk voor me in de spiegel en knik. Netjes vouw ik die terug zijn zak in en stop die in de tas met de jurk van de stoet.
Net als ik mijn schoenen aan doe belt Mariam, de bruid.

"Waar blijf je nou, de visagistes zijn er al, we hebben 08:00 afgesproken!'. De klok geeft 07:45 aan, de stress begint vast naar haar hoofd te stijgen. "Ja ja ik ben er zo, 08:00 sta ik voor je deur". Riep ik gehaast en hing op. Alles was klaar en na een dubbelcheck stormde ik de deur uit.

08:15

"Dit soort dingen maken me serieus boos, waar is Ihsane even serieus ik heb gister met jullie allemaal afgesproken om 08:00 aanwezig te zijn. Het logeren zou een beter plan zijn want dit werkt niet zo".
Mariam ontploft bijna, iedereen is stil en kijkt ongemakkelijk om zich heen.

"Lieverd relax, het komt goed. We hebben nog tijd". De visagiste kalmeert haar en gaat verder met het werk. Een van de dames zet muziek op en zorgt gelijk voor een betere sfeer. "Ik hoop dat hij het waard is girl, een verkeerde actie en ik kom met een schroevendraaier zijn autobanden leeg prikken. Je meid heeft zijn kentekennummer". Charessa haar beste vriendin was de grappigste van de groep. Deze afgelopen dagen hebben we elkaar allemaal beter leren kennen en het was heel gezellig.

Ihsane komt met haast binnen gelopen maar struikelde over een van de make-up koffertjes. "Godver..". Mariam keek haar dodelijk aan waardoor ze stil viel. "Schatje, sorry heb me verslapen. Heb jouw favoriete chocolade mee". Ze kijkt met twinkelende ogen en zet haar beste glimlach op. "Vooruit". Mariam nam de chocola aan en begon het voor iedereen in stukjes te breken.

12:55
Locatie: Amsterdam Noord, Waterlandplein.

"Nu een paar van de bruid alleen". De fotograaf had foto's van ons genomen en de visagistes ook voor hun social media. Iedereen was klaar en aangekleed, de bruidsmeisjes hadden allemaal de zelfde jurk aan en een corsage om hun hand. Het thema was bordeauxrode en iedereen zag er prachtig uit.

De laatste foto thuis was van onze henna, je weet wel. Team bride. De moeder van Mariam werd weer emotioneel en kon haar maar niet loslaten. We hebben eventjes gehuild maar we hadden Charessa weer die ons opvrolijkte.

In de verte hoorden we de mannen van al Issawa, dat betekend dat de bruidegom er ook is. We liepen naar buiten met de dadels en melk en verwelkomen iedereen. Het getoeter komt steeds dichterbij, iedereen trok zijn telefoon erbij en begon te filmen.

Boven alle herrie versta ik nog net wat de moeder van Mariam probeerde te zeggen. De melk bekertjes waren nu al op en moesten bijgevuld worden. Ik nam het dienblad aan zodat ze naar Mariam kon en liep snel naar de keuken.

"Heb je hulp nodig?". Geschrokken schoot mijn hand naar voren wat alle bekertjes liet omvallen. Vloekend zet ik ze allemaal weer recht, ondertussen kijk ik achterom om te zien wie me liet schrikken. "Nee dankjewel ben bijna klaar". Het was Adam, de kok van mijn Lunchroom. Hij kwam naast mij staan en volgte elke beweging die ik nam. "Wat verassend om je hier te zien, wist niet dat je Mariam kende". Omdat hij het was draaide ik weer snel bij, was het iemand anders geweest zou ik tekeer gaan.

"Ik ben de zoon van de beste vriendin van haar moeder. Mijn moeder vond het zo nodig om me mee te sleuren, had geen keus". Eigenlijk hoorde ik de helft van wat hij allemaal zei niet want was afgeleid door de bekertjes maar knikte en reageerde snel maar wat. "Sorry moet die kant weer op". Ik hief het dienblad op en draaide me om.

De bruidegom, Anwar stapte met zijn moeder uit de versierde auto. De vrouwtjes begonnen te joelen en de jongens hadden van die kleur rookmachines in de kleuren rood en groen. Het bruidspaar begon te dansen en hadden een lach van oor tot oor. Het deed me oprecht goed haar zo blij te zien, al waren we uitelkaar gegroeid nam het een week tijd om alles bij te praten en onze band was weer net zo sterk als toen.

"We gaan nu naar het park om foto's te nemen, daarna weer richting de zaal om omtekleden en voor te bereiden voor vanavond. Blijf achter ons aan rijden". Mariam stapte in bij Anwar en iedereen rende naar zijn of haar auto om er achteraan te gaan.