Dark Diaries

Chapter 44

18:40

Het deed me ontzettend veel pijn Soulaymaan zo kwetsbaar te zien. Dit was een begin van een nieuw leven voor mij. Opeens een moeder en een vader in beeld. 6 broers en een hele boel neefjes/nichtjes.

"Oummi we moeten er vandoor". Hij stond op en rijkte zijn hand naar mij uit. Ik nam die aan en wilde opstaan. "Nee". Karima (onze moeder) sloeg haar armen over mij heen alsof ze me nooit meer wilde loslaten. "Het is nog vroeg, we moeten nog heel wat bespreken".
In de afgelopen uren hebben we beide heel veel verteld. Ze wilde nog steeds niet geloven dat ik eigenlijk haar dochter was maar dat heeft tijd nodig. Voor nu ben ik Fatine, zolang ze maar niet terugvalt in die donkere put.

"Ze moet morgen vroeg gaan werken, we zullen weer zo snel mogelijk langskomen".
Ze keek met glazige ogen aan. Haar ogen straalden verdriet, blijdschap, verwarring en bezorgdheid uit. Allerlei emoties. Te veel emoties.
Ik nam haar hand vast en keek haar geruststellend aan.
"Morgen In shaa Allah, na werk, kom ik langs. Beloofd?".
Het duurde even voor ze me los liet.
"Soulaymaan". Ze legde haar hand op zijn wang. Hij hield zijn adem voor even in en keek haar met grote ogen aan.
"Mijn knappe zoon". Zei ze in het Tmazight.
Mijn ogen vulden zich met tranen. Met een hand op mijn hart keek ik toe. Zijn ademhaling versnelde en de eerste tranen vielen. Hij nam haar in een omhelzing en kuste haar hoofd.

Hij schraapte zijn keel en keek even weg om zijn tranen we te vegen. "We komen morgen In sha Allah".

Bij de auto keek ik nog een keer om en zag hoe ze vanuit het raam nog naar ons keek. Ik zwaaide en stapte in.
Ik haalde een aantal keer diep adem en probeerde mijn tranen in te houden.
"Kom op Zaina, blijf sterk". Fluisterde ik en knipperde de tranen weg. Maar tevergeefs. Het was toch moeilijker dan ik dacht. De brok in mijn keel begon meer pijn te doen.

De deur naast mij werd geopend. Voor de laatste keer ademde ik diep uit en keek uit het raam zodat hij me niet zag. Met trillende handen veegde ik de tranen zo stiekem mogelijk weg. Gelukkig was hij aan het bellen. met gesloten ogen hoopte ik dat het gesprek nog even ging duren.
De ramen schoven omlaag. De warme briesjes bliezen de haren lichtjes uit mijn gezicht.

"De jongens willen je heel graag weer zien".
Verdoofd staarde ik naar de koeien op het weiland in de verte.
"Zaina?".
Ik schrok uit de trans en draaide mijn hoofd zijn richting op.
"Hmm?"
Hij keek me fronsend aan.
"Gaat alles goed?".

"Ja". Ik glimlachte geforceerd en keek toen weer uit het raam.