Dark Diaries

Chapter 43

Hier stond ik dan. Voor de deur van mijn biologische moeder. In de afgelopen 3 weken zijn mijn broers en ik veel over elkaar te weten gekomen. 
Ze steunden mij en deden hun best om mij op te vrolijken.
Al mijn schoonzussen waren echte schatjes. Vanaf de eerste dag verwelkomden ze me met open armen en waren hele gezellige meiden.

"Ze praat al jaren niet meer en kijkt door alle mensen heen. We komen zo veel mogelijk om haar ons gezicht te laten zien. Natuurlijk doet het pijn want het is onze moeder maar sinds ze hoorde dat haar zus overleed-".
Haar zus..
de vrouw die mij heeft opgevoed..
De vrouw die een dochter afpakte van een moeder..

Hij nam een hap lucht en keek weg. Zijn stem sloeg over en klonk gewetst. Ik had wel wat meegekregen in de afgelopen tijd maar zoals hij zei, het ligt nog heel gevoelig.
Ik kruiste mijn arm in de zijne en kneep in zijn hand. "Het is oke". Fluisterde ik en keek nerveus naar de deur.

"Assalamou Alaykoum". De vrouw in de deuropening keek van mij naar Soulaymaan. "Ze is net wakker".
De vrouw stelde zichzelf voor en liet ons naar binnen.
In de woonkamer aangekomen lag een vrouw met een dun laken over haar heen geslagen op de bank. Haar ogen waren gericht op de kale muur. Enkel het geluid van de tikkende klok was te horen.
"Ik kom net binnen ze heeft nog niet ontbeten. Willen jullie haar helpen en vergezellen bij het ontbijt?".

"Assalamou Alaykoum oummi". (Groet zijn moeder).

Geen reactie..

Er was geen enkele emotie te zien in haar ogen.
Ze stonden vastgenageld aan de muur. Soulaymaan keek teleurgesteld weg. Ik legte mijn hand op de zijne als teken van steun. "Het komt goed In shaa Allah".
Voor even zag ik haar spieken in haar ooghoek na dat ik wat zei. Haar ademhaling versnelde. Haar hoofd schoot mijn richting op.
"Fatine?!". Ze sprong uit haar deken en trok me in een omhelzing.
"Ik wist het! Ik zei het tegen jullie! Ze is niet dood!".
Soulaymaan probeerde haar los te trekken.

"Oummi a.u.b dit is niet Fatine".
Maar tevergeefs. Ze hield me strak vast. Ik knikte geruststellend naar hem. "Het is oke, laat haar maar even".
Hij wreef met een pijnlijk gezicht op zijn voorhoofd. "Dit is de eerste keer in lange tijd dat ze-".
Maar de vrouw viel stil toen ze een waarschuwende blik ontving.

Ze begon door mijn haren te strelen en wiegte heen en weer. "Verlaat mij niet nog een keer. Ik heb jou nodig".
Er viel een lange stilte, niet ongemakkelijk maar rustgevend.
De vrouw was bezig met schoonmaken in de keuken en Soulaymaan was even gaan bellen op het balkon.