Dark Diaries

Chapter 33

"We hadden niet echt een band, toen wist ik nog niet dat ze eigenlijk mijn tante was. Maar alsnog. Ik kan er niks aan doen dat ik zo ben. Van iedereen om me heen zou ik echt wel denken dat ze dat zou begrijpen. Aangezien zij me heeft opgevoed en ik volgens haar al zo sinds kleins af aan ben".
Alles wat me dwars zat al die jaren heb ik eruit gegooid. Ziad had mijn handen vast en keek me met een diepe frons aan. Precies de blik die ik haat. De blik die medelijden uitstraalt. De blik die mij een spijtgevoel en onzekerheid geeft van al mijn gepraat.

"Je bent een sterke vrouw Zaina". Met zijn duim veegt hij de tranen op mijn gezicht weg en schoof het verdwaalde plukje haar achter mijn oor. Met gloeiende wangen kijk ik naar mijn armband en begin eraan te draaien. Bij iedere korte pauze deelde hij zijn mening en troostte mij met zijn zachte stem. De opmerkingen die hij maakte gaven me een rustgevend gevoel. Op elk punt wist hij precies het juiste te zeggen. De laatste tranen die vielen waren geen tranen van pijn maar van geluk. De eerste persoon waar ik me daadwerkelijk comfortabel bij voelde.

"Dankjewel Ziad". Fluisterde ik en checkte mijn vingers om te kijken of er mascara stukjes in mijn tranen zaten. "Ik lijk zeker op een heks. Schrik niet van mijn uitgelopen mascara".
Hij lachtte en veegte, hoofdschuddend, voorzichtig de zwarte vlekjes weg. "Je hebt zulke mooie ogen Zaina". Zijn blik gleed naar mijn lippen. "En jouw lippen. Jouw stem en die prachtige lange haren. Een echte schoonheid". Vanbinnen werd ik helemaal warm. De blik op zijn gezicht liet me net zoals bij de eerste keer dat ik hem zag breed glimlachen. "Stop nou. Mn wangen ontploffen bijna". De serieuze intense blik bleef serieus. Zijn ogen waren nog steeds gericht op mijn lippen.

"Ik moet jou bedanken. Als je eens wist wat ik allemaal voelde". We keken in stilte nog voor ons uit. Het was geen ongemakkelijk moment, na mijn geklaag ben ik ook meer te weten gekomen over zijn verleden. De nare gebeurtenissen uit zijn kinderjaren achtervolgen hem nog steeds. In dromen en vooral iedere keer dat hij in de spiegel kijkt. Het litteken in zijn wenkbrauw dat duidelijk te zien is. Al 21 jaar. Ik kan het me niet voorstellen. Op 6 jarige leeftijd mishandeld worden door een man die zich een vader noemt.

Ik verzamelde al mijn moed bij elkaar en legte mijn hand op zijn wang. Wanneer zijn hoofd naar mij toe is gedraaid en onze ogen elkaar ontmoeten wrijf ik met mijn duim zachtjes over zijn zachte huid. "Je hoeft je niet sterk te houden bij mij. Opgekropte gevoelens doen pijn. Ik weet daar alles van". Zijn adamsappel wiebelde op en neer door het slikken. Als ik met mijn vinger over het litteken glijd sluit hij zijn ogen. Hij drukt zijn gezicht in mijn handpalm en knikt. Ik sloeg mijn armen om zijn hals en trok hem in een omhelzing. De geur van zijn parfum drong mijn neus binnen. Zijn handen rusten op mijn zij. Het duurde niet lang voor we elkaar weer los lieten.

"Het word al laat. In de auto wil ik geen tranen meer zien, oke?".

We liepen lachend richting de auto. Het onderwerp veranderde al snel naar de leuke tijden die we hebben gehad op de middelbare school. Dankbaar stapte ik in na dat hij de autodeur voor ne had geopend. Opgelucht zucht ik en leg mijn hoofd op de leuning. Een golf van vermoeidheid borrelde op. Uit de radio klonk een sloom nummer. Het duurde niet lang voor ik mijn ogen sloot en met een glimlach in slaap viel.