Dark Diaries

Chapter 15

12:45, Locatie: Hotel Farah.

Na een dutje van 3 uurtjes besloot ik me klaar te maken voor lunch. Bij aankomst werd ik met open armen ontvangen door de hotel medewerkers. Door het ontbijt buffet was het aardig druk en liepen er veel mensen rond. Dit was het hotel waar mijn moeder en ik jaarlijks verbeleven in de eerste week van onze vakantie.

Ik plakte een gigantisch geforceerde lach op mijn gezicht bij aankomst van de cafetaria. De dame bij de deur vroeg om mijn kamer nummer en vinkte mijn naam af. "Bessaha ou rahha a lalla (eetsmakelijk mevrouw)"
Al had ik totaal geen zin moest ik wel wat eten, de laatste dagen was mijn eetlust weg. Voelde me zwak en had totaal geen zin meer in mensen om mij heen te hebben.
Zoals ik soms zeg,
Ben weer sociaal genoeg geweest, even een break.

Het eten was zoals te verwachten heerlijk, er is me al een aantal keren gevraagd of ik van plek wilde veranderen door de luide kindjes om mij heen. Maar dat stoorde me opzich niet, bij het raam had ik een heel mooi uitzicht waar ik me op kom focussen. Nou zat ik te twijfelen om toch als eerst naar Marackesh te gaan aangezien ik geen zin meer had in de drukte om me heen. Maar kon geen besluit nemen.
De rit van Tanger naar Marrackesh was wel echt meer dan 10 uur en heb geen zin om weer zolang stil te zitten na de heenreis.

Mijn telefoon gaf een 10% melding aan. Het teken voor mij om weer naar boven te gaan. Omdat mijn kamer zich bevind op de tweede verdieping liep ik richting de trappenhal. Sneller dan de lift aangezien het wachten alleen al een hele eeuw duurt. Tijdens het zoeken van mijn pasje vliegt de deur van de linker buur open. Ik herkende de Franse taal maar begreep naast het gescheld geen woord. De man merkt dat hij niet alleen in de gang staat en loopt weer naar binnen.

23:50

Buiten was het muisstil, af en toe blaften er wat honden maar verder was het enkel het geluid van de knetterende regen dat weerklonk door de straten.
Het gebeurde niet vaak, regen in de zomer. En vooral omdat er dit jaar vele male hogere temperaturen vielen. Uitgeput haalde ik de föhn uit het stopcontact, mijn kleren hingen allemaal al in de kast en het avond eten had ik overgeslagen.

Eerder deze middag belden Adam en Lisa mij om te vragen of alles goed met me ging en gaven aan dat het rustig was. Op de reserveringen na waren er geen klanten wat hun ook de tijd gaf om even bij te komen van de afgelopen drukke dagen.

Na een aantal keren Ayat al Kursie te hebben gereciteerd lukt het me nog steeds niet om in slaap te vallen. Beneden klonk het alsof er met vuurwerk werd gespeeld wat absurd klonk aangezien het bijna 00:00 is. Maar kort erna volgte het geluid van gillende vrouwen en huilende kindjes.
Ik sloeg het laken van mij af en opende de schuifdeur om het balkon te betreden. Een groep mannen in zwarte kleren zwaaiden met hun geweren en lieten iedereen op hun buik liggen.

Ik hield voor een seconde mijn adem in toen er werd geklopt op mijn deur. Kort erna werd het hard gebonk. De deur had ook geen kijkgaatje om te checken wie er voor stond.
"S'Ouvrir putain!". (Doe open).

De buurman van vanmiddag stormde mijn kamer binnen. Hij begon te schreeuwen in het Frans en keek me furieus aan. De aders in zijn nek ontploften bijna. Ik kon absoluut niet tegen geschreeuw en durfte niet te praten. Bang zette ik stappen naar achter en zocht met mijn hand de rand van mijn bed. Aan zijn hand gebaar begrijp ik dat hij vraagt of ik doof ben.

"I don't understand you". Piepte ik vervolgens in het Engels omdat ik niet weet of hij Darija spreekt. Hij liet zijn blik glijden over mijn kamer en bleef haken op het boek naast de televisie. De titel was Nederlands. "Je komt uit Holland?". Mijn hart klopte nog steeds in mijn keel.
"Pak uw spullen we moeten evacueren".