Dark Diaries

Chapter 45

"Lisa wat is er aan de hand?".

Ze gunde me geen blik en ging verder met het legen van haar bureau la.
"Hallo?". We zijn al bijna een maand verder en ze praat nog steeds niet tegen me. Mijn appjes komen niet aan en de telefoon schakelt gelijk over naar voicemail.

Het laatste wat er nog op het bureau staat is onze foto. Met ingehouden adem kijk ik haar aan. Ze blijft er voor even naar staren maar pakt dan in een beweging de doos op en draait zich om.

'App mijn vriend trouwens niet meer, dankjewel'.
Geshokeerd volg ik hoe ze de ruimte verlaat.
Het deed pijn, mijn beste vriendin die me opeens de rug keert.
Maar erachter aan rennen word hem niet. Smeken ook niet.

Na een diepe zucht schoof ik alle gedachtes opzij en startte mijn laptop. Dit is het laatste waar ik me bezig mee ga houden. We zijn geen kleine kinderen meer. Als zij zonder enige reden opeens doet als een vreemde. Prima. Heb haar genoeg ruimte gegeven. Maar zoals ik al zei, smeken gaan we zeker niet doen.

Soulaymaan komt mij over een half uurtje ophalen en heb nog niet normaal kunnen werken. Adam is al voor de derde dag op een rij ziek, vast wel door Lisa. Na een diepe zucht besloot ik toch maar in de zaak te wachten. Dit kantoor riep alleen maar herinneringen op.

Pov Ziad

Op afstand bewonderde ik Zaina's knappe gezicht. De afgopen dagen kon ik niet stoppen met het denken aan onze momentjes. Dit is de eerste dame bij wie ik zo een gevoel heb. En het schuldgevoel knaagt heel erg. Natuurlijk moest ik weer het vertrouwen beschadigen. Maar ze verdiend een beter persoon.

Voor even draaide haar hoofd mijn kant op. Mijn hele lichaam verstijfde. Voor een seconde hield ik bang mijn adem in. Bang voor oogcontact. Ze keek de man die voor haar stond dodelijk aan.

Haar ogen straalden leegte uit, ze was gebroken. Voor ik het wist liep ik die richting op.

"Laat los ik zeg toch nee". Een jongeman van ongeveer mijn leeftijd had haar vast.
Hun ogen schoten allebei naar mij. De man lag op de grond, geschrokken van de gebeurtenis.
'Handen bij je houden'.
Zaina draaide zich om en verdween in het restaurant.

'En jij bent?' De man klopte zijn broek af en streek zijn pak weer recht.
'Opdonderen van hier. Ik ga mezelf niet herhalen'.
Hij grijnste en schudde zijn hoofd.

'Je weet niet tegen wie je praat'. Mijn vingers begonnen te tintelen.
Voor ik het wist greep ik de man bij zijn nek.
"Of je gaat nu weg, of ik breek die benen van je. Begrepen?".

Hij was langer maar zwakker. Het tegenstribbelen had geen nut.
'Eerst volgende keer dat ik hoor dat je Zaina lastig valt oqsim billah....' Ik verstrakte de greep om zijn nek. 'Ik zorg er persoonlijk voor dat je word onthoofd'. Zijn hoofd begon paars te worden.
Iemand begon aan mijn mouw te trekken. 'Laat hem los Zaid'.
Maar tevergeefs. De man had me boos gekregen.

'Zaina ga terug naar binnen'. Siste ik. Ik liet hem  los en keek toe hij hapte naar adem. Zijn ogen vielen op Zaina.
'Je gaat spijt krijgen van deze actie'. Dreigend zette ik een stap naar voor, ready om hem nog harder aan te pakken. Maar 2 handjes duwde mij naar achter. 'Ik kan voor mezelf opkomen heb jou niet nodig'.
'Ja was echt duidelijk te zien joh'. Sarcastisch schudde ik mijn hoofd.
'Valt hij je al langer lastig?'.

Ze lachte en vouwde haar armen om elkaar. 'Kan ik je ergens mee helpen?' De gezichtsuitdrukking gaf me kippenvel. 'Zaina, geef mij een kans. A.u.b ik weet niet..'
Haar lach onderbrak me.

'Allah i3awnek Ziad'.