Dark Diaries

Chapter 32

"Je lach is het zelfde gebleven". Ik keek kauwend op en werd al snel nerveus van zijn intense blik. Bij het inslikken knikte ik en likte mijn lip. "Normaal lach ik niet zo snel, de jouwe was zo aanstekelijk".
Ik was al begonnen aan mijn gerecht en hij had die van hem nog niet eens aangeraakt. "Voel je je wel goed?". Vroeg ik en keek van hem naar zijn bord. Mijn tong gleed automatisch even over mijn tanden.

Het smaakte voortreffelijk moet ik eerlijk zeggen. "Is het lekker?". Vroeg hij en nam zijn bestek. Ik knikte enkel en keek even om mij heen. We raakten diep in gesprek verwikkeld tot er weer een gevoelig onderwerp viel. Plots was mijn eetlust weg. Geconcentreerd staart hij naar mijn lippen wachtend op een antwoord.
"Ligt nog gevoelig Ziad. Zou het waarderen als we het voor nu nog even laten". Ongemakkelijk nam ik het servetje en veegde mijn mond schoon.
"Sorry, het was niet mijn bedoeling-". Zonder hem te laten uitpraten hief ik een hand op en schudde mijn hoofd.
"Het geeft niks".

De rest van de avond verliep beter dan ik dacht. Het ongemakkelijke moment veranderde al snel weer door zijn begrip. Al was het niet zo lang ben ik veel meer te weten over hem gekomen en zie ik al meer in wat voor een persoon hij is.
"Wat is eigenlijk de reden dat je je afsluit van anderen. Komt het door iets in het verleden? Je kan me vertrouwen dat weet je toch. Alles inhouden doet alleen maar pijn, straks breek je op het verkeerde moment".
Ik schraapte mijn keel en keek naar mijn handen. Hij wilt het maar niet loslaten. Net wanneer ik wil antwoorden gaat zijn telefoon af. Hij zuchtte geiriteerd en schakelde zijn telefoon uit.

"Je kon ook gewoon opnemen, vind het niet erg". De serveerster nam onze legen borden en vroeg of we al een dessert wilden. Ziad keek mij vragend aan. "Nee ik hoef nog niet. Doe maar wel een water voor nu".
Ziad nam een ginger ale en keek me toen weer aan.

"Er is niet echt een reden dat ik een gesloten persoon ben. Ik kreeg gewoon niet zoveel aandacht en was een stil kind. Mijn moeder werkte altijd tot laat en zag haar heel weinig. Familie heb ik alleen in Marokko, maar nooit echt contact mee gehad". Zijn hand rustte op de mijne.
"Weet je wat. We slaan het dessert over en gaan naar een rustig plekje. Lijkt me veel beter".
Mijn hart klopte sneller het nare gevoel in mijn keel werd minder. Ziad weigerde zoals verwacht mij te laten afrekenen en ging alvast naar de kassa.

Zoals hij zei nam hij me naar een rustige plek. Het was mooi aan water en met een pad dat lijd naar het park verderop.
Zijn warme hand nam de mijne vast en liep richting een bankje.
"Dankjewel dat je naar me wilt luisteren". Fluisterde ik.

De wind blies het haar uit mijn gezicht, de maan scheen helder en er liep geen enkel ademend wezen op dit tijdstip buiten.
Hier zat ik dan. Voor het eerst vertelde ik iemand mijm hele verhaal. Van mijn overleden moeder tot aan de gebeurtenis in Tanger.
Deze man gaf mij een rustgevend gevoel, iets dat ik nooit heb gevoeld in de afgelopen 22 jaar. Het verbaasde me dat ik ondanks de tranen toch nog kon praten. Meestal loop ik dan vast maar nu kwam alles er makkelijk uit.