Dark Diaries

Chapter 41

Locatie: Maroc DeLuxe

20:15

"We gaan nergens heen, er overkomt u niks".
Soulaymaan besloot bij mij te blijven. De anderen hielpen de kindjes met hun schoenen en zouden ze thuis afzetten bij hun oma.

Ik was ondertussen een beetje afgekoeld en stond op om afscheid te nemen van de kleine monstertjes.
"Mag ik even gedag zeggen?".
Hij knikte en bood me een hand aan. Dankbaar nam ik deze aan en liep samen met hem maar de deur toe.

Imraan pakte Jounaida uit haar babystoel en boog voorover. Ik veegte de laatste kruimels van haar gezichtje af en gaf een laatste kus op haar dikke zachte wang.
Insaff en Amira keken me met grote oogjes aan en wachtten geduldig op hun beurt.
Ik knielde met een grote glimlach en nam ze beide in een knuffel.
"Tot snel weer prinsesjes".

"Merci pour le repas". (Bedankt voor de maaltijd).

Ik gaf ze een kus en groette de rest.

"We komen zo nog terug. Imraan, Chadil, Soulaymaan en Souf blijven bij je". Zei Souhail en klikte de veiligheidsgordel in de auto's vast.

Ik kende deze mannen niet maar voelde me toch beschermd. In het verleden moest ik altijd voor mezelf opkomen, niemand die ik kon bellen om de jongens afteschrikken. En het is ook niet dat ik ze in een keer als grote broers zie. Adam had gelijk.
Het heeft tijd nodig.

"Waar is jullie vader eigenlijk?". Sinds ik Noumair zag verloor ik hem uit het oog. Ik wed dat hij het doelwit was. Als ik nog een paar stappen naar rechts had gezet zou de kogel mij raken. Maar Alhamdulillaah.

"Is niet belangrijk, vergeet hem maar".
De meisjes hadden de tafels schoongemaakt en het bordje aan de deur veranderd naar gesloten.
Ik bedankte ze en stuurde ze allemaal naar huis. Adam gunde niemand een blik en liep ons straal voorbij.
"Tot morgen". Amir gaf me een knik en rende achter Adam aan.

———

Noumair was ontsnapt uit de handen van Soulaymaan. Het was duidelijk dat hij een probleem had met de familie maar hoe wist hij dat ik een van hun was?.

Toevallig kreeg ik melding met een bericht van Noumair. Mijn adem stokte in mijn keel.

Voor nu heb ik toevallig gemist maar het zal de volgende keer 100% raak zijn.

Ik verwijderde het bericht en besloot er niks van te zeggen. Na vandaag zal ik ze niet meer hier heen laten komen.

"Soulaymaan?".
Iedereen stopte met praten en keek mijn richting op. "Kan je jullie adres naar mij doorsturen? Ik zal voortaan naar jullie komen. Het is te gevraalijk".
Hij lachte en schudde zijn hoofd.
"Niks is gevaarlijk voor ons, geen zorgen maken. Maar is goed. U bent van harte welkom".