Dark Diaries

Chapter 37

Ziad ontweek het oogcontact en greep naar de bezem. "Je was duidelijk Zaina. We zijn geen kleine kinderen meer".

Wow. Waar kwam dit opeens vandaan?

"En wat bedoel je daar precies mee?". Hij wilde langs haar lopen om de scherven te gooien in de prullenbak achter haar. Maar koppig stapte ze opzij om hem te stoppen. "We zijn geen kleine kinderen toch. Wees duidelijk ik kom om het conflict van vanochtend uitte praten". Er verscheen een sarcastisch glimlachje op zijn gezicht.
"Ik heb hier nu even geen zin in Zaina". Zijn woorden boeiden me niet. Ik bleef staan en sloeg mijn armen over elkaar.

"Misschien heb ik te overdreven gereageerd, het spijt me. Je moet begrijpen dat ik-".

Ziad liet me niet uitpraten en smeet de bezem keihard tegen de grond aan. "Ik zei, nu even niet!". Geschrokken deed ik een stap naar achter. Hij schreeuwt tegen me en weet dat ik er niet tegen kan. Zijn gezicht staat op onweer. Sinds dat ik binnen ben gestormd heeft hij geen oogcontact gemaakt.
Er hing gelijk een akelige sfeer.

"Wat is er aan de hand Ziad". Fluisterde ik en vocht tegen de opkomende tranen.

Hij sloot zijn ogen en haalde een paar keer diep adem.
"Vertrek". Zijn agressieve houding verscheen voor het eerst.

Toen besloot ik hem toch maar de ruimte te geven en knikte voorzichtig. "Je kan me bellen straks".

Geen reactie.

Ik beet op mijn lip en probeerde voor een laatste keer zijn ogen op te vangen.

Maar helaas.

"Wees voorzichtig asheblieft". Net wanneer ik me wil omdraaien hoor ik iets omvallen.

"Zaina kowed van mij. Wesh wil je niet begrijpen dat ik even alleen moet zijn. Ga!". De aders in zijn nek stonden op knappen.

Ik liep snel weg. Eenmaal buiten aangekomen begon ze te rennen naar de auto.
Geshockeerd staarde ze even voor zich uit. Het duurde even voor ze besefte wat er zojuist was gebeurd. Haar knagende schuldgevoel veranderde alsnel naar het o zo bekende spijtgevoel.

Dan neem ik eindelijk de eerste stap en wil ik moeite voor iemand doen. Doe ik het op het verkeerde moment. Gefrustreerd schoof ze de lokjes haar die voor haar gezicht vielen opzij.

Was dit het dan? Is dit hoe een zogenaamde relatie loopt? Geen communicatie, een kort lontje en koppigheid vanuit beide kanten.

Top!

Ze reed de straat uit en zocht in haar contactlijst naar Lisa. Tevergeefs hoorde ze al voor de zoveelste keer een voicemail bericht.

Zaina zucht.

"Eerstvolgende halte, Lisa's huis".