Dark Diaries

Chapter 17

"Zet uw arm om mijn nek heen".

———

Ongeduldig greep hij mijn arm en gooide die over zijn schouder. Die van hem plaatste hij onder mijn benen en tilde me op. "Au stop mijn enkel doet te veel pijn".
Hij negeerde wat ik zei en rende weg van de boom. Waarntoe? Geen idee. Ik kon ook niet om mij heen kijken omdat ik gefocust was op mijn enkel. Wat ontiegelijk veel pijn deed door het rennen en alle bewegingen.

Het was donker op straat, enkel de lantaarnpalen gaven ligt maar verder was er geen mens of auto in het gebied te bekennen.
We stonden inmiddels stil in een steegje, het enige wat te horen was was mijn gesnik.
Ik durfde niet op te kijken, opgekropt in een hoekje wachtte ik met een kloppend hart af. En alsof het niet beter kon begon het weer hard te regenen.

"Oui chambré 50 et 51". (Ja, kamer 50 en 51).
"Merci".
Mijn telefoon trilde, ik checkte of de man niet keek en trok hem dan uit mijn bh. Het was een Snapchat melding van Lisa en een paar reclame mailtjes, niks bijzonders dus.
De klok sloeg 01:50 we hadden nog geen woord gewisseld, meneer was druk aan de telefoon en verloor af en toe zijn geduld waardoor ik nieuwe scheldwoorden heb kunnen leren.

"Uw spullen worden ingepakt door een van de hotelmedewerksters. Voor vanacht moeten we verblijven in een ander hotel". Hij hurkte weer voor me neer en rijkte naar mijn enkel. Bang schoof ik meer naar achter en keek hem met ingehouden adem aan. "Hoe weet je mijn naam". Vroeg ik toen ik terug dacht aan het moment bij de nooduitgang.
"U praat te veel, laat me even kijken naar de enkel".

Ik schudde mijn hoofd en sloeg zijn hand weg. "Niet voor je antwoord". Ongestoord negeerde hij me en pakte mijn kuit vast. Al stribbelde ik hard tegen liet hij niet los. "Ewa zit stil zodat ik uw bot terug kan zetten, ben een fysiotherapeut stop met tegenstribbelen. Anders doet het alleen maar erger pijn".
Dit was een doodservaring. Gillend van de pijn kneep ik in zijn armen. Zijn kaken verstrakten.

"Overdrijf niet zo". Hij was geiriteerd en mijn gegil zat. Ik begon weer zachtjes te huilen en trok het niet meer. "Laat het gewoon hij geneest van zelf wel".
Tot ik 3 keer een harde krak hoorde, hij schudde nog soepeltjes een paar keer mijn voet en trok toen zijn t-shirt uit. Deze wikkelde hij strak om mijn enkel en knoopte die goed vast.

———
03:00

Sinds de fysiotherapie in het steegje werd er geen woord gezegd. De taxi stopte een kwartier later voor de stoep. De arme man dacht eerst dat ik mishandeld was en bood aan om me naar het ziekenhuis te brengen, maar iemand vond het onnodig.
In de achteruitkijkspiegel zag ik er zo beroerd, mijn ogen waren rood van het huilen. Niet te beginnen mijn haar die plakte aan mijn gezicht door de regen, helemaal in de klit ook.

Al gaf de weer app een warme nacht aan bibberde ik van de kou. In mijn hele leven heb ik me nog nooit zo bang gevoeld. En dit door een paar snotapen van 16 jaar.
De taxideur werd opengetrokken. Ik zuchtte en draaide mijn ogen. Dit was gelijk de eerste keer dat een onbekende man mij optilde. Het voelde raar, en voor iemand die veel nadenkt heb ik allerlei scenario's gehad onderweg.

Bij de balie had hij een heel gesprek en kreeg uiteindelijk 2 kaartjes. Een andere jongeman kwam vanuit de lift met een rolstoel aangelopen. We bedankten hem en wensten hun een fijne nacht. Dit had vast en zeker een uitzondering moeten zijn aangezien het veelste laat is en er normaal gesproken niemand meer hoort te lopen door het hotel op dit tijdstip.

"Dankjewel". Zei ik zacht en wilde opstaan om naar binnen te lopen. Ik hield het kaartje voor de scanner en trok de hendel omlaag. De rolstoel achter mij werd weggehaald en kort erna voelde ik weer dat ik werd opgetild. "Ik kon het zelf ook wel".
Toen ik het bed onder mij voelde keek ik ongemakkelijk om me heen.

"Morgen staat de taxi om 07:30 voor de deur. Ik sta 07:25 voor de deur".
Hij nam de dekens uit de kast en sloeg die open om ze vervolgens om mij heen te zetten.
"Dankjewel". Zei ik nogmaals en keerde me om.

"Soulaymaan". Hoorde ik nog en kort erna de deur die dichtviel.