Dark Diaries

Chapter 42

Het deed ontzettend veel pijn. Diep van binnen wist ik dat ik niet de makkelijkste was. Maar als kind zijnde voelde ik nooit moederliefde. Maanden sprak ze niet tegen me. Thuis regelde ik alles, schoonmaak, eten, vaste lasten etc.

Maar het was nooit goed. Draaide ze weer bij? Gooide ze alles in een keer eruit. Al die maanden doen alsof ik lucht was en zelf het slachtoffer spelen. Zogenaamd een ondankbare gesloten dochter hebben. Niet weten waaraan ze het verdiend had. Klagen dat ze geen band heeft met haar dochter. Was het ook mijn schuld?
Nee.

Tuurlijk wil ik zoals alle andere mensen een band met mijn moeder. En ik heb oprecht mijn best gedaan. Ookal was ik een gesloten persoon, ookal voelde het niet goed om me sociaal voor te doen. Toch deed ik het om haar gelukkig te zien. Al was het maar een kleine glimlach. Mijn schuldgevoel werd steeds minder en eindelijk hoopte ik de goeie richting op te gaan.
Maar toen was het weer zover. Een klein innie minnie puntje dat ze niet kon hebben. Altijd zoeken naar problemen om met haar vinger te gaan wijzen.

Altijd was het mijn schuld. De vrouw was bezig met andermans problemen oplossen en zette die van haar opzij.
Slordig. Onhygiënisch. Negatief.
01:00 s'nachts gebeld worden door een van haar 'vriendinnen' die weer problemen hadden met hun man. Ze vloog de deur uit om hun te 'steunen'.

Nooit is er mij gevraagd of ik word lastig gevallen. Nooit is er mij gevraagd hoe het gaat op school.
Zag ze een cijfer lager dan een 7? Brak de hel los. Kwam ik een keer te veel telaat en kreeg ik een brief thuis? Draaide de vrouw door.

Mijn hele basisschool fase heb ik voorschut gestaan. Als ik nu terug kijk naar de klassenfoto's van toen schaam ik me diep. Kleren 3/4?jaar lang gebruikt. En met kleren bedoel ik 2 outfitjes en een paar schoenen. Haren die nooit gekamd waren. Krullen moesten eenmaal verzorgd worden anders zag het er niet uit. Plukken die omhoog stonden en kroes leken.

De ergste fase mijn leven. 7 tot 18 jaar. Op mijn achtiende begon ik me te beseffen dat hygiëne heel belangrijk was. Als puber wist ik wel de basis van het schoonmaken thuis maar het zag er alsnog niet uit.
Dat veranderde gelukkig. Met het eerste salaris dat ik kreeg kocht ik skincare en alles dat ik nodig had om te werken aan mijn lichaam.

Sinds dien werd ik steeds netter en netter. Het contact tussen mijn moeder en ik werd steeds erger. Voor ze overleed had ik al mijn trots bij elkaar opgeraapt en mijn excuses aangeboden. Ookal had ik niks verkeerds gedaan. Iedereen uit haar omgeving viel me aan en vond het niet kunnen hoe ik haar behandelde. Natuurlijk had ze alles verdraaid en leek het alsof ik een respectloze ongemanierde dochter was. Maar aan het einde van de dag is zij de reden dat ik zo ben.

Had ze maar de opvoeding anders moeten aanpakken. Heel simpel.
Af en toe kon ze overbezorgd zijn maar alleen op momenten dat ik echt in het ziekenhuis belandde of te maken kreeg met een dokter. Verder? Nada.

"Het blijft je moeder". "Ze wilt alleen maar het beste voor je". "Nee je moeder is belangrijk". "Je moet haar respecteren ookal zit zij fout".

Moet je nagaan. Ik was 11 toen ze me voor het eerst negeerde. Als kind vergeet je nooit de pijnlijke woorden die je hoort van je moeder of vader. Het heeft zo een erge invloed op mij gehad. Op een gegeven moment dacht ik ook alleen maar negatief na. De hoeveelheid littekens in mijn arm door het snijden in mijn kinderjaren.

"Zo ga ik mijn kind nooit opvoeden". Dacht de 14 jarige ik.

En toen overleed ze. De moeilijkste periode die ik tot nu toe heb gehad. Ondanks alle haat en negativiteit, het bleef mijn moeder. Dat schuldgevoel dat ik al sinds mijn 11de voelde werd alleen maar erger. Als het niet haraam was had ik allang zelfmoord gepleegd. Heb zelfs meerdere keren mijn kleren ingepakt om wegtelopen. Maar het lef had ik niet.
Ik bleef stil. Deed alsof ik dom was. Want dat is wat ze altijd zei.

"Kinderen zijn dom en weten niks. Wacht maar tot jullie kinderen krijgen".