Dark Diaries

Chapter 47

'Natuurlijk'. Ze glimlachte zwak en keek voor even naar haar handen. 'Alleen als hij mij erbij wil hebben natuurlijk'. 

'Kifash alleen als hij mij erbij wil hebben? Geen twijfel aan, je bent de belangrijkste persoon in ons leven!'. Zei Soulaymaan. 

Ik zag aan haar dat ze twijfelde. Aan de ene kant begrijp ik het volkomen, ze heeft jaren niet gesproken. De jongens zijn uiteraard wel gewoon langsgekomen met de jaren mee. Maar toch is het anders. 

'Wil je vandaag anders mee? Iedereen is straks bij Soulaymaan'. Haar ogen werden groter. 

'Ik zou niks liever willen benti '. 

En plots dacht ik weer aan Ziad. Het is alweer een tijdje geleden. De laatste keer dat ik hem zag was toen met Noumair. Na die ruzie heb ik niks meer van hem gehoord. 

'Hiya nemshi nwejed rasi?' ( Dus zal ik mezelf gaan klaarmaken). Onze moeder stond op en vertrok naar haar kamer. Soulaymaan kwam naast mij zitten en zuchte. 'Vind dit wel een slim idee? Nu?'. 

'Tuurlijk hoe eerder hoe beter, t moet niet Last Minut voor de bruiloft aangekondigd worden'. Zei ik vastberaden. Maar helaas stond zijn gezicht nog steeds vol twijfel. 'Souf houd niet van verassingen'. Ik onderbrak hem en schudde mijn hoofd. 'Er gebeurd niks. Beloofd. Ik neem alle schade dan op mij'. 

Moeder was klaar en ready om te vertrekken. 'Yallah mshina?'

In de auto was het akelig stil. Mijn gedachtes zaten weer vol met Ziad. De klootzak heeft mijn tijd verspild. Maar had toch effect. Het word wel hoog tijd voor mij om iemand te gaan leren kennen. Ik wil graag trouwen maar durf niemand te leren kennen. Het lijkt alsof niemand meer serieuze intenties heeft tegenwoordig. Waar moet ik er een gaan vinden Ya Rabbi?

En Subhan Allah iedere keer wanneer ik aan iemand denk, verschijnt die een paar seconde later. We reden de straat van Soulaymaan in en daar stond hij verderop te roken. Strak in pak met zijn werktas in zijn hand. Zijn ogen straalden vermoeidheid uit. De wallen waren donkerder dan de laatste keer dat ik hem zag. Zijn gezichtsuitdrukking stond strak, geen enkele emotie. Aan de ene kant voel ik een schuldgevoel knagen maar de schuld ligt 100% bij hem. 

Maar ik was te zwak. Ik heb te lang gewacht. Nachten lang scenario's maken, preekjes voorbereiden voor dit moment. En het was eindelijk zo ver. 

'Gaan jullie maar alvast ik moet even een belangrijk telefoontje plegen'. Alleen was ik de belofte naar Soulaymaan toe vergeten. 'Of dat doe ik zo wel'. 

Eenmaal in de woonkamer zat iedereen te gieren. Er stond thee klaar met hapjes en zoetigheid. 

'Assalamou Alaykoum'. Zeiden we alle drie in koor. Alle hoofden draaiden onze kant op. En in een keer was het stil. Zenuwachtig keek ik naar Soufiane die zijn theeglas neerzette en vol verbazing naar ons keek. 

'Sem7ou liya bezzaf a wladi, ndemt bezzaf ( vergeef mij mijn kinderen ik heb veel spijt).' Iedereen schrikt en staat vliegensvlug op. 

De jongens haasten zich naar haar toen en omhelzen haar. De eerste tranen begonnen te vallen. Alleen Soufiane blijft staan. Zijn verloofde legde bezorgd haar hand op zijn arm. Pas toen iedereen klaar was met het groeten en bijkomen liep ze naar Soufiane die nog gechoqueerd stond toe te kijken. 

'Lwalida?'. Fluisterde hij ongelovig met glazige ogen. Ze veegde zijn tranen weg en knikte. 'sme7 liya bezzaf a weldi'. En alsof het hem in een keer doordrong begon zijn onderlip te trillen. Ze trok hem in een omhelzing, beide snikten en hielden elkaar strak vast. 

Ik keek naar Soulaymaan en gaf hem een geruststellende blik. Te zien aan zijn glimlach en tranen was hij me dankbaar en blij. Iedereen nam plaats en begon bij te praten. De volwassen mannen leken allemaal kleine jongens, pretoogjes en stralende glimlachen door de aanwezigheid van hun moeder. 

'Ik ga even dat telefoontje plegen, ben dalijk terug'.