Dark Diaries

Chapter 46

'Als je deze niet neemt ben je gek!'. Riep Amina, de vrouw van Chadil. We zijn jurken aan het passen voor de bruiloft van Soufiane.

De andere dames waren het eens met Amina.
'You own the color'. Fluisterde Rachida en keek glimlachend naar me via de spiegel.
Iedereen was aan het stressen voor de bruiloft volgende week.

Dit is 'm denk ik. De takshita die ik aan had was koningsblauw en had zilveren details. Met mijn zilveren sieraden obsessie kwam het dus goed uit.

'Nu alleen nog een jurk voor gorja (bruid ophalen/stoet) en dan ben ik klaar'.
Ze begonnen te joelen en maakten er een feest van in de ruimte.
De medewerkers deden lachend mee en voor het eerst in lange tijd vergat ik alle stress die ik had.

In de verte werd er getoeterd. Ons groepje was zo luid dat het bijna niet te verstaan was. Mijn telefoon ging toen af. Het was Soulaymaan die op mij stond te wachten.
Niemand wist van onze bezoekjes aan mijn moeder. Ze weet nu wel dat ik haar dochter ben en het gaat stukken beter. We gaan vandaag kijken of ze naar de bruiloft komt.

Ik nam afscheid van de dames en rende richting zijn auto.
'Assalamou Alaykoummmm'. Enthousiast overhandigde ik hem een van de tasjes.
'Wat is dit?'. Vroeg hij met een grijns.
'Kleinigheidje als bedankje voor je steun en begrip'.

'Ewaa safii man. Had niet gehoeven is normaal!'
Hij keek met glinsterende ogen naar het foto lijstje. Ik had een olijfboom op zijn naam gepland in Palestina. 'Chokran bezzaf (heel erg bedankt) Zaina. Maar je moet weten dat je we nu achter je staan. Al die verloren tijd zegt niks. Elkaar helpen en steunen hoort erbij'.

Vaak voor dat ik in slaap val denk ik na over de situatie. Hoe ik vorig jaar nog helemaal alleen was. Hoe onze vader elke keer contact met mij probeerde op te nemen. Hij is de enige die niet tegen mij praat. Na dat gesprek in het restaurant heb ik niks meer van hem gehoord. Iedere keer wanneer ik een van de jongens vraag draaien ze er om heen. Natuurlijk wil niet doordrammen dus ga ik er verder niet op in. Maar vind het wel jammer dat niemand er over wil praten.

'Kom je?'
Geschrokken keek ik om me heen. We waren er al.
Ik grinnikte. 'Zie je? Zo moeilijk is het toch niet. Iedere keer dat jullie me u noemen voel ik me bejaard'.
Beetje voor beetje werd onze band sterker. In een keer heb ik een hele familie om me heen.
'Ik mis de kindjes' zuchtte ik. Hij lachte en deed de autodeur voor me open.
'Straks komen ze bij mij, dus dan kunt u ze weer zien'. 'Kan je ze weer zien bedoel ik'.

Locatie~ *Huis van Karima*

Zenuwachtig drukte ik op de bel. Met trillende handen streek ik mijn Abayaa (lange jurk) glad. De deur vloog open. 'Deglou deglou mrahba bikoum (kom binnen welkom)' . Een enthousiaste moeder trok ons naar binnen. We deden onze schoenen uit en liepen naar de woonkamer.

'Oummi (moeder).
Soulaymaan slikte en keek even mijn richting op.

'N3am awlidi, tsenna njib likoum ma tcherbou (ja zoon, wacht even ik pak wat te drinken voor jullie)'.

'Laa bla mat3edbi rassek, jina nsouwlouk shi 7aja osafi (nee doe geen moeite, we zijn alleen gekomen om wat te vragen)'.

Ze keek ons voor eventjes stil aan maar ging toen zitten. Haar vingers gleden door mijn haren heen, de blik aan haar ogen was onbeschrijfelijk.
'Zeg maar'. Zei ze. En pakte mijn hand vast. 'Wat willen jullie mij vertellen?'. Met een glimlach bestudeerde ze mijn gezicht.

'Soufiane gaat trouwen volgende week'. Begon hij. 'En we zouden jou er graag bij willen hebben'.