Dark Diaries

Chapter 29

Vol ongeloof keek ik vanuit de het kleine keukenraampje naar de kassa. Zainab liep de keuken binnen en bleek iemand te zoeken, haar ogen verkende de ruimte tot ze mij zag staan. Ze liep mijn kant op en overhandigde me een witte enveloppe. "Ik moest dit geven van een man. Hij zei dat je hem kende".
Mijn naam stond groot geschreven in Arabische letters. "Dankjewel Zainab. Staat hij daar nog steeds?".

Ze gluurde door het raampje heen en knikte. Allerlei emoties borrelden op maar werden verslagen door de woede die al een tijdje in haar zit opgekropt.
Ik nam een paar keer diep adem en liep naar de kassa toe. "Wat mag het zijn". Voor even leek het of ik in mijn eigen ogen keek. "Zaina". Fluisterde hij en slikte een brok in zijn keel weg. Achter hem verschenen twee kleine jongetjes. Met glazige ogen glimlachte ik en zwaaide naar ze. Het waren de zonen van Soulaymaan, ik herkende ze van de foto die hij liet zien in Tanger.

"Kan ik je even spreken? Het is maar 5 minuten van je tijd". Vreugdeloos lachte ik na zijn woorden. "Maar 5 minuten? Dit is de eerste keer dat je me ziet en je vraagt 5 minuten van mijn tijd?".
Het laatste koppel verliet de zaak wat ons de enige mensen in de ruimte maakte. Zainab kwam weer terug van haar pauze en begon de bonnetjes te sorteren.
"Goed. Kies maar een tafel uit".

Geduldig liet ik de man die zich mijn vader noemt uitpraten. Mijn aandacht was af en toe gevestigd op de jongetjes die genoten van hun kindermenu. "Wat zeg je ervan?".
Alles viel op een rijtje. Hij was niet getrouwd met de vrouw die mij heeft opgevoed, ze was mijn tante en een weduwe die onvruchtbaar was. En blijkbaar jaloers op haar zus die destijds in haar straat woonde. Ze wilde zo graag een kind dat ze besloot iedereen wijs te maken op de dag van mijn geboorte dat de baby het niet had gered.

"Hoe ben je erachter gekomen dan". Ergens klopte het niet. Waarom zou dit nu pas boven water komen. "Haar zwager vond het niet kunnen dat er nog steeds gelogen werd tegen jou. Nu je een volwassen vrouw bent heb je het recht om de waarheid te horen. Al wist ik zelf van niks".
"Waarom zou ze liegen. Het enige dat ze mij wijs heeft gemaakt is dat je een slechte man voor haar bent geweest en het niet accepteerde dat ze zo vroeg zwanger van je werd".
Hij schudde zijn hoofd en wilde mijn handen vastpakken. Mijn adem stokte, beschaamd trok ik mijn handen terug.

"Geef ons een kans". Zijn ogen spraken boekdelen, het was moeilijk alles in een keer te geloven.
Het zou fijn zijn om deel te zijn van zo een grote familie. Natuurlijk zou niet iedereen mij accepteren, het is allemaal zo onverwachts. "Weten de andere het ook?". Hij fronste en keek naar de tweeling. Het gesprek met Soulaymaan in Tanger speelde zich opnieuw af in mijn hoofd. "Volgens iemand anders wist je al jaren dat ik hier woonde en wilde niet dat ze contact met me opzochten".
De paniek in zijn ogen verraadde hem. "Ik heb concurrenten die leugens over mij verspreiden. Niet alles geloven wat je hoort". Ik knikte en kon het weer niet laten om te lachen.

"Waarom zou ik jou nu wel moeten geloven dan?".
Hij zuchtte gefrustreerd en hief zijn schouders op. "Dat is aan jou Zaina. Je bent welkom bij ons thuis voor een diner. Een van de jongens trouwt binnenkort. We zouden het fijn vinden als je zou komen".  Ik hief mijn wenkbrauw op.

"Je hebt mijn vraag niet beantwoord. Weet de rest dat je contact met mij hebt opgezocht of niet?".