Dark Diaries

Chapter 21

Locatie: Hotel Farah - 12:30

Zaina
———

We zaten hier ondertussen al anderhalf uur. Soulaymaan had gebeld naar een van zijn broers voor bewijs en liet me allerlei documenten zien.
"Wat verwacht je nu van mij?". Vroeg ik hem zacht en keek naar het lege kopje koffie. Dit was al de 3de die ik had naast 2 fruitsapjes.

"Helemaal niks, we wilden alleen de waarheid met u delen".
Ik merkte dat hij steeds om zich heen keek.
"Dus de meesten zijn al getrouwd en hebben kinderen?".
Het deed me ergens toch pijn, mijn hele leven had ik grotere broers kunnen hebben en een tante kunnen zijn.
Hij ontgrendelde zijn telefoon en liet ze alle 9 zien. Er viel automatisch een grote lach op mijn gezicht, de liefde die ik voel zodra ik een kind of baby zie. Niet te omschrijven.

"En dit zijn mijn zoontjes". Op het beeld verschenen 2 jongetjes met lang krullend haar in hun voetbal tenues. "Allahouma Bareek". Fluisterde ik en onderdrukte de opkomende tranen.
"Neem het ons asheblieft niet kwalijk, vader kent heel veel mensen uit Amsterdam West. Al jaren wilden we contact opzoeken maar malheureusement (helaas)."

Te zien aan de familie foto's was iedereen blij en goed met elkaar. Hun moeder weet niet van mijn bestaan af aangezien haar wijs is gemaakt dat haar laatste dochter is overleden. Maar al wist ze dat ik rondliep zou ik het niet durven om kennis te maken en opnieuw te beginnen. Het was teveel informatie in een keer, een harde klap in mijn gezicht.

Ik zat twijfelend te pulken aan mijn nagels.
"Gaat alles goed". Vroeg Soulaymaan en keek naar mijn handen.
"Wat is de reden dat hij vast zit?". Gooide ik er gelijk en hield mijn adem in.
Zijn blik verstrakte en keek hoofdschuddend weg. Toch wel een gevoelig onderwerp.
"Dit zag ik allemaal niet aankomen, ben hier om te genieten van mijn enige vakantie in het jaar. Dus als je me wilt excuseren het is wel goed geweest zo. Bedankt voor de eerlijkheid en jouw hulp van gisteren".

Mijn telefoon ging af. Het was een onbekend nummer. Zuchtend nam ik op. "Zaina Hafid". Aan de andere kant van de lijn klonk het luid op de achtergrond. "Mevrouw Hafid, hopelijk stoor ik u niet". De stem herkende ik uit duizenden.
"Hoe kom je aan mijn nummer?". Vroeg ik verbaasd. "Met dank aan je vriendin heb ik deze toch kunnen scoren. Kon het niet laten om contact met je op te zoeken".
Lisa was weer geinig bezig en wilde al sinds het begin dat ik hem een kans gaf.
"Het komt nu even niet goed uit Bouzakhti bovendien had ik je al duidelijk gemaakt dat er niks valt te bespreken. En een fijne dag verder".

Zonder te wachten op een antwoord terug hing ik op. Het irriteerde me vooral dat hij steeds maar moest opduiken. "Bouzakhti?". Vroeg Soulaymaan. Zijn mond viel open en ogen stonden wijd open. "Wat dan?".
Het duurde niet lang voor mijn telefoon weer afging, natuurlijk was het Noumair weer. Voor ik zelf de telefoon kon oppakken om het op vliegtuigstand te zetten greep Soulaymaan in. Hij stond agressief op en bracht de telefoon naar zijn oor.

"Wie van jullie hufters heeft het lef Zaina lastig te vallen".