កែវភ្នែក ចន ជុងហ្គុក(ចប់)

🥀កែវភ្នែក ចន ជុងហ្គុក🥀ភាគទី៣៦

«អ្ហឹកៗ»
«កុំយំ ចាំដល់បន្ទប់ បងឲ្យមឹមទៀតណា៎៎»
«អ្ហឹកៗ»
«ថេយ៍...កុំបែបនេះបានទេ?»
«អ្ហឹក អ្ហឺ...»
«អូន...ហើុយ ណេះ!មឹមទៅ»
«ហិហិ ពូហ្គុក គួរឲ្យស្រឡាញ់ជាងគេ»
ថេយ៉ុង សើចយ៉ាងស្រស់ដាក់ ជុងហ្គុក ទាំងទឹកភ្នែក
ហូរសស្រាក់មិនទាន់ដាច់ ហើយក៏ចាប់ផ្ដើមបឺត បៀម
ជញ្ជក់ចុងស្រួចមួយគូនោះយ៉ាងសប្បាយរីករាយគ្មានខ្វល់ពីអ្វីទាំងអស់ រឹតតែមិនខ្វល់ពីអ្នកបើកឡាន
ដែលកំពុងតែស្រៀវស្រើប សង្គ្រឺតជើងធ្មេញយ៉ាងលំបាកលំបិន។

ងឺតតតតត

ទីបំផុតការធ្វើដំណើររយៈពេលជាងពីរម៉ោងពីសមុទ្រ
មកកាន់ភូមិគ្រឹះក៏មកដល់គោលដៅយ៉ាងមានសុវត្ថិភាព ទោះបីបើកបរលើផ្លូវស្ងាតនាពេលយប់កណ្ដាលអាធ្រាត្រ និងមានក្មេងខ្លះអុកឡុកស្ទើតែក្រឡកខួរក៏ដោយ។

«ថេយ៍...ងើបឡើងអូនសម្លាញ់»ជុងហ្គុក ដោះខ្សែក្រ
វាត់ពីត្រង់ចង្កេះចេញ ទើបដាស់ក្មេងដែលពួនមឹមដោះគេនៅក្នុងអាវ ឲ្យភ្ញាក់ ដើម្បីឆាប់ចូលទៅក្នុងបន្ទប់នឹងអាលបានគេង តែដាស់យ៉ាងណាក៏ដាស់
ពុំភ្ញាក់ឡើយ គេងលក់ភ្លឹងដូចស្លាប់អ៊ីចឹង ប្រហែល
ជាហត់នឿយខ្លាំងពេក ទើបគ្រាន់តែឈប់ឡានភ្លាម ក៏លក់ភ្លែតទាំងមាត់នៅតែជញ្ជក់ចុងស្រួចរបស់ ជុងហ្គុក មិនព្រមឈប់។

ឃើញបែបនេះ មិនគិតច្រើន និង មិនចង់ដាស់ឲ្យ
បណ្ដូលចិត្តខាតងងុយ ប្រអប់ដៃក្រាស់ឃ្មឹកក៏លូក
ចូលទ្រកន្លាក់ជង្គង់ និង ស្មាតូចស្ដើងរបស់ ថេយ៉ុង លើកយកចេញពីឡាន បីដើរចូលក្នុងភូមិគ្រឹះហើយហួសចូលក្នុងបន្ទប់ រួចដាក់រាងកាយស្រាលស្ងើកឲ្យគេងលើពូកតែម្ដង។

ក្រោយពេលដាក់ឲ្យ ថេយ៉ុង គេងបានស្រួលបួល គេ
ក៏ទាញកន្សែងដើរចូលក្នុងបន្ទប់ទឹក ដើម្បីងូតទឹក
ជម្រះកាយ ។ ប្រហែលជា១៥ នាទីក្រោយមក កាយក្រាស់របស់ជុងហ្គុក ក៏ឈានចេញពីបន្ទប់ទឹកដោយលើចង្កេះរុំកន្សែងប្របេះៗ ព្រលែងល្វែងខាងលើ បង្ហាញសាច់សខ្ចី សាច់ដុំធំៗចោល ដែលជាហេតុបណ្ដាលឲ្យជំនាងបន្ទប់ឈាមច្រមុះ ចង់កើតខ្យល់។

«មនុស្សស្អីមុខអាក្រក់យ៉ាងនេះ ជុប៎៎»ជុងហ្គុក នាំរាង
កាយហាប់ណែនរបស់ខ្លួន ឡើងទៅគេងជិតម្ចាស់ចិត្ត
ទើបបន្លឺសំឡេងស្រាលៗតែម្នាក់ឯងទាំងកើតអារម្មណ៍គ្រឺតក្នាញ់ទប់ចិត្តស្រឡាញ់មិនបាន ពេល
ក្រឡេកឃើញមុខតូចច្រមិចក្រហមព្រឿងៗរបស់អ្នក
ខ្លះ។