KUM *[Tamamlandı]

35* Artçı Soygunlar

1989 - Palermo / İtalya

Çocuğun parlak saçlarına ve durmadan parlayan gözlerine baktı Bayan Joseph. Şu sevimli suratı görünce insan ister istemez gülümsüyor ve yanağını hafifçe bir sıkmak istiyordu. Ancak işler böyle yürümüyordu, çocuğu ilk gördüğünde edindiği bu hisse rağmen, çok geçmeden bu masum yüzün altından çıkan canavar tabiatı onu şaşkına çevirmişti. O bitmek bilmez bir saflık yayan yüzün yalnızca bir parçası, içindeki şamatayı ele veriyordu; her yere giden meraklı gözleri.

"Bunu yapmak senin için çok mu zevkli?" dedi yine gözlerine bakarak. Saçına yaptığı topuzun altından başı kaşınıyordu.

"Evet Bayan Joseph" diye yanıtladı çocuk cesurca. Karşılığında öğretmeninin kalkan kaşları ona gayet eğlendirici gelmiş görünüyordu ki biraz daha sırıttı. Fakat masumca.

"Derste şarkı söyleyip kendini alkışlayamazsın. Ayrıca kızlara devamlı bir şeyler ısmarlamaktan vazgeçmelisin"

"Ama neden? Bence kızlar çok tatlılar"

Bir nefes verdi Joseph.

"Elbette tatlılar ama bu şekilde biraz...anlarsın ya şımarıyorlar"

Çocuk bir an tüm hinliğini unutup öğretmeninin yüzüne baktı. Şımarıyorlar... diye tekrarladı içinden. Yeni keşfetmiş olduğu şeyi kafasına iyice yerleştirdi. Fazla ilgi ve şımarmak arasındaki bağlantıyı kurmuş bulunuyordu ve bundan sonra şüphesiz bunu aklından çıkarmayacaktı. Yüzünü hemen eski hâline getirdi,

"Ayrıca Gina bu dönem çok şişmanladı" dedi, yanaklarını şişirerek güldü.

"Ama şarkı söylemekten vazgeçebileceğimi sanmıyorum Bayan Joseph" dedi tepkisini bekleyerek. Tek amacı eğlenmek ve onun sabrını sınamak gibi görünüyordu.

"Derse katlanmanın tek yolu bu ve ben üstün zevkli bir sanatseverim."

Neredeyse kahkaha atacaktı Joseph, bu çocuk gerçekten 9 yaşındaydı öyle mi? Bu lâflarını ancak ailesi açıklayabilirdi. Herhâlde ebeveynlerinden biri sanatçı filan olmalıydı.

Fakat gülmedi. Eğer gülerse, kozu karşı tarafa vermiş olacaktı ve bu çocuğa karşı bir an bile zayıf görünmek büyük hataydı.

"Canım," dedi. Henüz çocuk olduğunu ona vurgulamak ister bir tonda, "Bir daha şarkı söylersen, seni kızların olmadığı bir sınıfa alacağım"

Ve kendi içinde bir çözüm getirdiği bu probleme, arkasına yaslanarak zaferle baktı. Problemin yüzü asıldı, oflayarak elini saçından geçirdi ve meydan okur bir şekilde öğretmenine baktı.

Bir daha sınıfta şarkı söylediğini duyan olmadı. Tenefüste ise onu duymayan kalmazdı. Joseph kulaklarını kapatarak koridordan hızla geçerken, hata mı ettim diye oldukça fazla defa düşünmüştü.

Ve senenin son günü, canavar çocuğun ona bir sürprizi vardı. Derste radyodan gürültülü bir şarkı başlatıp tüm çocukları kendine uydurmuştu. Şimdi sınıfımı değiştirebilirsiniz diyordu kahkahalar atarak.

Joseph histerik bir şekilde elini alnına koydu, acıklı bir sesle;

"Korkarım bu çocuğun büyümesi insanlık için iyi olmayacak" dedi.

Bayan Joseph haklıydı. Bu çocuğun en çok çektirdiği insanlardan biri olarak o, o zamanlar tahmin ettiğinden bile çok haklıydı. Şimdi, 2014 yılında Joseph bahçeli evinde sakin bir hayat yaşıyordu. Vaktini çiçeklerini sulamakla, birkaç kedi beslemekle, kitap okumakla, günde ikişer kez iki çocuğunu telefonla aramakla ve o korkunç çocuk aklına geldikçe tansiyonu yükselip hemen koltuğunda dinlenmekle geçiriyordu. Bu hatıralar 70 yaşındaki bir kadının kalbi için fazla zorlayıcıydı.