uit het oog (Daan Zwierink story Mainstreet)

Hoofdstuk 53

Jamie pov

In angst zit ik voor de tv. Ik staar al een paar uur naar de vreselijke beelden. Mensen vermist, mensen dood. Mijn telefoon ligt naast mij. Voor mij ligt de huis telefoon. Mijn moeder is zenuwachtig met iedereen aan het bellen met haar eigen telefoon. Mijn vader en moeder zijn dan wel gescheiden, ze zijn wel goede vrienden. Ik wil dat de telefoon over gaat. Dat het mijn vader is. Daan kan niet hier komen. Er gaan geen vluchten van af schiphol. De terroristen zijn gevlucht en er is nu een grote zoek actie. Tuurlijk ik wil dat ze gepakt worden. Maar liever nog dat mijn vader gevonden word. Dan gaat de telefoon. Mijn moeder neemt op. Haar gezicht trekt wit weg.'Jamie schat we moeten naar het ziekenhuis naar het AMC.'zegt ze. Ik spring op met mijn dikke baby buik. We stappen in de auto.

We rennen naar het ziekenhuis. Daar aangekomen treffen we mijn vader aan. Hij heeft zijn ogen dicht. Hij zit onder het bloed. De arts zegt dat hij in kritieke toestand is.Ik bel Daan.'Daan was je maar hier. Ik heb je nodig, mijn vader is gevonden.'zeg ik huilend.'Schat zodra de vliegtuigen weer naar Amsterdam vliegen ben ik er voor je het weet, je vader is sterk die komt er wel uit.'zegt hij.'Was je er nu maar.'zeg ik.'Ik hou van jou Jamie.'zegt hij.Dan hangen we op en ik zak huilend op een stoel.