uit het oog (Daan Zwierink story Mainstreet)

Hoofdstuk 40

Een week later

Daan pov

De week is voorbij gevlogen. Heb nog steeds erg veel pijn in mijn neus. Maar eigenlijk maakt mij dat niets uit. Want wat mij nu uit maakt is dat Jamie weer naar Nederland moet. En ik haar pas met kerst weer kan zien. We zijn nu onderweg naar het vliegveld. Jamie hangt tegen mij aan. Ik hou haar stevig vast.'Je ziet me met kleine 4 maanden weer schat.'fluistert ze.

We lopen hand in hand naar de douane. Helaas is het nu het moment om afscheid te nemen. Ik zie dat de andere meiden aan het huilen zijn. Ik kijk naar Jamie en veeg de tranen die ook bij haar in haar ogen staan weg.'Ik hou van jou, en de kleine.Ik hou niet van om gedag te zeggen, maar ik weet dat de tijd zal vliegen. Jij bent mijn alles.'zeg ik tegen haar. Ze slaat haar armen om mij heen en ik duw haar tegen mij aan.'Jij en ik zijn voor altijd Daan.'zegt ze. Dan loopt ze weg door de douane. Ik probeer niet te huilen. Maar eigenlijk intresseert het me niet. Ik huil omdat ik mijn liefde weer moet missen. En omdat ik haar zwangerschap bijna niet mee kan maken.