uit het oog (Daan Zwierink story Mainstreet)

Hoofdstuk 46

Daan pov

Het is vandaag precies 2 weken voor kerst. Vandaag hebben Jamie en ik een echo. Ik zit naast haar in het ziekenhuis en houdt haar hand de hele tijd vast. Dan mogen we naar binnen. Jamie krijgt koud spul op haar buik gesmeerd. En dan zien we ons kindje.'Het is een jongentje.'zegt de arts. We grijnsen naar elkaar. Dan mogen we weer gaan.'Dit moeten we vieren, met appeltaart en warme chocolademelk met slagroom.'zegt Jamie. We lopen het ziekenhuis uit. Jamie bots tegen een meisje aan. Wat een cappuchon op heeft. Jamie knijpt haar ogen even samen.'Ik herken haar ergens van.'zegt ze.'Waar van dan.'zeg ik.'Ja dat weet ik dus niet, maar maakt niet uit kom we gaan wat drinken.'zegt ze. We gaan het eerste beste cafe in wat we tegen komen en bestellen chocolademelk met slagroom.

Jamie pov

Het meisje leek op Claire. Maar het zal wel een vergissing zijn. Ik ben Claire al een paar keer tegen gekomen. Maar telkens begon ze een gesprek en hadden we het leuk. Dus ik kan me nooit voorstellen dat zij achter wedontlikejamie zit. Maar toch het knaagt aan me. Het meisje lijkt zoveel op haar. Ik loop met Daan mee naar de trein en zwaai hem uit. Dan loop ik naar mijn fiets. Ineens pakt iemand mij van achter en houdt een hand op mijn mond, zodat ik niet kan gillen.'Jamie waarom is het nog steeds niet uit met Daan.'klinkt een vervormde stem.'Dit is je laatste waarschuwing.'vervolgt de stem. Dan word ik los gelaten en krijg ik een duw zodat ik op de grond val. Ik kijk op en zie nog iemand weg rennen. Iemand met een capuchon op. Net zo een als vanmiddag bij het ziekenhuis.