İLK AŞK - TELEFON SAPIĞIM (2016)

AL SANA ÖZEL BÖLÜM 2 (3M İÇİN EYV.)

Kimsenin bedenime dokunmasına izin vermeden bekledim. Poyraz koşarak tekrar içeri girerken, Ceylin destek vermek için ellerimi tuttu ama ellerimi kendimi çektim. Rüzgar, kucağına almak için hamle yaparken bir adım geri attım ve bağırdım.

"Dokunmayın bana!"

Herkes uzaklaşırken Ceylin yalvarırcasına baktı gözlerime. O sırada Ecem geldi, yaşadığımı daha önce yaşayan tek kadın. Elini usulca omzuma koyarken yutkundum. Fısıltıyla konuştum.

"Şimdi ne olacak?"

Ecem, ağzından kaçmasın diye hıçkırıklarını dudaklarını birbirine bastırarak engelledi. Bir şey demekte zorlanıyordu, canının canım kadar yandığını biliyordum.

"G-gitmemiz gerek, hastaneye..."

Başımı salladım sözünü dinleyerek. Çıkışa odaklı bakışlarımı yüzüne çevirdim.

"Gidelim."

Koluma girip, destek verirken üzerimdeki gelinlik vari elbiseyi inceledim. Kan olmuş bacaklarıma baktım. Rüzgar, korkuyordu. Ne olduğunu anlamamıştı ve her şeyin üst üste gelmesi onu çaresiz bırakmıştı. Doğru olan tek yanlışım.

Çıkışa vardığımızda, Poyraz önümden koşarak arabaya bindi. Kızlar kapımı açarken, uzaktan ağlayarak bakan Emine'yi gördüm. Kollarına sığındığı abime baktım. Abi! Ne yapabilirdi ki sahi? Yıllarca karısı bildiği kadınla, kardeşi arasında kalmıştı. Çocukları olmasa, minneti olur muydu Emine'ye bilmem ama haklı olan bendim. Emine beni sevmediği için değil, çok sevdiği için yapmıştı hepsini ama yarardan çok ziyan oldun kardeşim, hayatımı yalanlara boğdun.

"Hiçbir şey yaşamamış gibi, 22 yaşında ölmek istiyorum..."

Fısıltım, birçok kişiye ulaştığında arabaya binmek üzere olan bedenimi durdurdum ve ellerimi karnıma koydum.

Ufak bir beden. Minik bir kayıp. Kızlarım için ne çok korkmuştum zamanında, rüyam gerçek olmasın diye neler göze almıştım. Ama şimdi, kokusunu içime çekemediğim bebeğim gidiyordu. Oğlum, bacaklarıma yapışan kanın kokusuna bürünmüştü. Ölüyor muydu? Ölecekse, beraber ölmeliydik.

Her kan, ölüm müydü? Ellerinde kan olmadan da katil olamaz mıydı insan? Ellerinde kan olan herkes katil miydi?

"Ezgi, gitmemiz gerek. Gecikirsek..."

Güldüm. Ecem'in tamamlayamadığı cümleleri kahkalarımla böldüm. Gözlerimdeki yaş, yerini alırken umutsuzca mırıldanarak güldüm. Dudaklarım seyirip, yaşlarım yanaklarımda gezerken sıkıca kapattım gözledimi.

Bu acıya dayanamıyordum. Her şey fazlaydı! Çok fazlaydı! Nasıl dayanırdım bu acıya?

Gözlerimi açıp usulca arabaların geçtiği yola baktım. Tereddütte kalarak, hızla gelip geçen arabaların farları gözümü alırken yana doğru bir adım attım. Ardından sanki etrafımda engelleyecek kimse yokmuş gibi bir transa girerken yola doğru adımladım.

"Anne!"

"Ezgi dur!"

"EZGİ!"

Aceleci adımlarım yola ulaşmak için hızlanırken herhangi birinin engellemesini istemiyordum. Birkaç adım kala herkes ne olacağını anlamış gibi bir çığlık tufanı koptu. Belime dolanan kollarla geri çekilirken, beni tutan kişiyi itmek adına bir elimle uğraştım ve diğer elim, asıl aradığım şeye ulaştı.

Zeka mı istiyordunuz?

O silahı, bana bu kadar yaklaşmasına izin vermeden alamazdım. Hissettirmeden, yaşadığı telaşa izin vererek aldığım silahla beraber kollarının arasından çıktım ve çıktığım gibi silahı göğsüme bastırdım.