İLK AŞK - TELEFON SAPIĞIM (2016)

💜TELMAF.11.💜

Karakterime, karakterin fiziki ya da psikolojik herhangi bir özelliğine laf eden herkes, erişime engellenecektir. Karakteri hakaret derecesinde eleştirmek demek, yazara yapılmış büyük bir aşağılama demektir! Anlayışınız için şimdiden teşekkür ederim.

İyi okumalar kuzularım.

...

Bugün, bu kadar sıcak olmasını beklemiyordum. Gerçekten olduğum yerde terlemeye başlamıştım. Gözlerimi tavana dikmiş, yine erken kalkmış olmanın huysuzluğunu çekerken, sıcağın bunaltıcı havası bana hiç yardımcı olmuyordu. Uyandığımdan beri ise aklımda sadece Rüzgar'ın söyledikleri vardı. Kalbime söz hakkı vermeye hazır değildim.

Kendimi hazır hissettiğimde, söylediklerine ayak uydurmaya çalışacaktım. Gerçi nasıl yapacağımı bilmiyorum. Biraz daha boşboş durursam eğer kendimi düşünmekten alıkoyamayacağımı fark ederek ayaklandım. Kendime uğraş bulmalıydım.

Üzerimi değiştirip, biraz olsun kendimi rahatmaya çalıştım. Pencereli açarken, kısaca bulunduğumuz ormanlık araziye baktım. Bir dağda değildik, sadece ormanlık bir araziydi. Kaçmaya niyetim yoktu, istersem, gerçekten istersem amcamın beni buradan alması iki saniye sürerdi. Ki aslında buradan gitmeyi istiyordum. Son zamanlarda Rüzgar'ın aklımı karıştırdığını fark etmiştim.

Odadan ayrılıp, adımlarımı aşağı yönlendirirken özlemle çarpan kalbimi fark ettim. Annemi aramalıydım. Gittiğinden beri, kendi derdime düşmekten onu düşünememiştim bile. Telefonumu çıkarıp numarasını tuşlarken sessiz evde ne yapacağımı bilemeyerek etrafa bakındım. Kimse yok gibiydi, fazla sessizdi. İndiğim merdivenin bir basamağına oturup, sırtımı duvara verdim ve hevesle açmasını bekledim.

Bir süre sonra telefon açılırken, ses gelmemesine karşı, ben seslendim.

''Anne?''

Burnunu çektiğini duymuştum. Ağlamak üzere olduğunu hissedebiliyordum, bende öyleydim.

''K-kızım.''

Sesini duymak, gözlerimin dolmasına yeterken onu üzmemek için kendimi toplamaya gayret ettim.

''Anne nasılsın? ''

Sesimi mutlu çıkarmaya çalışıyordum oldukça. Mutlu olduğumu hissetmesi için.

''İyiyim kızım, sen nasılsın?"

Tutamadığım gözyaşımı silip hafifçe yutkundum.

''İyiyim anne, annem. Özledim seni...''

O kadar çok özlemiştim ki onu, şimdi kalkıp onun yanına gitmek istiyordum. Kokusunu içime çekmek , sarılmak istiyordum. Öpmek istiyordum bol bol yanaklarından. Keşke o buradayken onu bol bol öpseydim. Benim tek ailem annemdi. Ondan birgün dahi uzak kalmak istemiyordum.

''Bende seni özledim kızım ama alışmamız lazım değil mi? Oraya geldiğimde hep beraber olacağız.''

''Evet, hep beraber olacağız. ''

Annem beni ne olursa olsun bırakmazdı. Vazgeçemezdi benden.

(Hikaye böyle ama çok da güzel vazgeçiyorlar be Ezgi)

''Evet kızım. E ne yapıyorsun?"

Az kalsın ağzımdan kaçıracaktım ki, erken fark etmiştim söyleyeceklerimi
Rüzgar'dan haberi yoktu. Olmaması da gerekirdi. İşini bırakıp anında buraya gelirdi ve amcamın vay halineydi o zaman. Amcam'dayım desem amcamı aradığında anlardı yalan söylediğimi. Gerçi az çok akıl ederdi.