CHAPTER LXVIII: MNEMOSYNE

119 4 22
                                    

Uneasy lies the head
that wears the crown

-Shakespeare

Daphne:

There was a celebration outside.

A celebration of love.

Something I could never have.

Aanhin ko ang buhay na walang hanggan...kung hindi ito magiging masaya...kung mag-isa lang ako?

I could never have what Eden and Lee have.

Sumandal ako sa pader habang pinakikinggan ang marahang musikang tumutugtog sa labas kung saan sumasayaw ang bagong kasal.

I lost my chance to love, twice.

And I was afraid, I had run out of chances.

Kumbaga sa laro, game over na ako.

"You should enjoy out there." sabay inom sa bote ng alak na hawak niya. "Sayang naman ang ganda mo ngayong gabi, kung itatago mo lang."

He was trying to joke, I know

Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.

He was trying to joke, I know. But even that habit, cannot hide the sadness in his voice.

"Ngayong gabi lang ba ako ako maganda?" lingon ko sa kanya.

Nakasandal siya sa pader sa tapat ko, naglalasing siya at mukhang walang balak magbigay.

"Ah." tugon ni Eliel, "Nakalimutan ko...na palagi ka namang maganda, Daphne."

That was the truth. I was the heir of Aphrodite for crying out loud. Isa akong Diyosa ng Kagandahan.

"Kahit sabihin mo pang maganda ako, hindi ako makikipagbalikan sa'yo, Eliel." pasaring ko.

There was a little smile on his face. Or maybe I was just imagining. Medyo madilim na kasi, at tanging mga lampara mula sa labas lang ang nagsisilbi naming ilaw. Kaya mahirap matukoy ang tunay na reaksiyon niya.

"Ba't mo naman naisip yan?" tanong niya. "Na gusto kong makipagbalikan sayo?"

"Dahil iniwan ka na niya."

There was an awkward pause. Ang tanging narinig ko na lang ay ang paglagok niya sa hawak niyang alak.

I knew I said the wrong words.

I took my steps. He didn't even look up even if I stood in front of him. He reeked of wine and grief. Tumingin ako sa paanan niya at nakita kong iyon na ang ikaapat na bote niya. Iniisip niya bang kayang niyang lunurin sa alak ang kalungkutang nararamdaman niya?

"Do you need a hug?" I asked.

He kept staring at his feet. Ayaw niyang makita ko ang mukha niya, natatakot siyang makaramdam ako ng awa. He never liked it, when people pitied him.

DATING A GOD 101 (COMPLETE!) #Wattys2021Where stories live. Discover now