Chapter 58: Escape

7K 118 3
                                    

Chapter 58: Escape

~*~

*Hazel's POV*

Isang linggo na ang lumipas simula noong nakalabas ako ng ospital. Wala akong ginawa kung 'di mag-stay sa loob ng kwarto at manahimik. I had no contact from my friends and even from Lorryn dahil kinuha ni Daddy ang phone ko. He changed it with a phone na sila lang tatlo ni Mom at Kuya ang naka-register na number. I am not ready to face Dad or Mom yet... natatakot ako na baka may sabihin silang tungkol kay Clash or something. Kuya visits me every once and a while to give me food or to talk about his plans.

I'm actually preparing my things right now. Ngayon ang napiling araw ni Kuya Roro para sa pag-alis namin. Yes, we were planning to escape from this place. Tumayo ako, since kaya ko nang maglakad at pumasok ako sa cr. Binraid ko ang buhok kong umaabot na ngayon sa bewang ko ang haba. I sighed as I stare at myself in the mirror. Mapayat pa rin ako. I still look pale and fragile. I nibbled on my dried lips. Paano na kapag nakita ako ni Clash? Ganito ang hitsura ko? Napa-iling ako. Wala akong pake kung mukha akong halimaw ngayon... my first priority is to get back and talk to him. I need to know the truth. Kahit masakit na may anak na siya or may asawa... ayos lang basta aaminin niya sa akin. If he will ask for me to get back, I'll willingly go back to him.

Iniisip ko pa rin yung passport ko. Mine and Kuya Roro's passport... itinago iyon ni Daddy. Hindi ko alam kung nasa kwarto niya o office. We need that para makaalis, pero hindi ko alam kung saan mahahanap. Sana makuha ni Kuya Roro bago pa mahalata nila Mom and Dad na aalis kami. Pagkatapos kong ayusin ang sarili ko, lumabas na ako para i-text si Kuya na ready na ako. But I was shocked to see Mom inside my room.

"M-mommy... inaayos ko lang po 'yan." Sabi ko at agad kong inagaw sa kaniya yung shades ta scarf na hawak-hawak niya. I am actually going to use that para hindi ako makilala sa airport, baka sakaling ipahanap nila kami.

She looked tired at katulad ko, parang hindi gaanong kumakain si Mom ng maayos. I wanted to hug her. I felt like I haven't seen her for so long. "you're... going to leave?" she whispered as she stared straight at me.

Hindi ako kaagad nakasagot. Inunahan na ako ng lungkot at homesickness. I felt homesick from my real home. Yung home sa Pilipinas. Yung home na masaya kami nila Mom, Kuya at Daddy. Yung home na carefree lang kaming lahat na parang walang problema. Yung home na kasama ko si Clash. I sighed tiredly as she reached to wipe the tears staining my face. "Mom... I'm sorry. I can't... We can't stay here any longer now. Mom, please understand." Sabi ko sa kaniya. "hindi na namin kaya dito... this is not home, Mom."

I was surprised when she smiled. Pero ramdam kong malungkot ang ngiti niya. Her eyes glinted with unshed tears. "naiintindihan ko. Be careful on your flight, okay?" sabi niya at inayos niya sa balikat ko ang mahaba't naka-tirintas kong buhok. Did she... did she just approved of us leaving? Tumango siya na parang narinig niya ang iniisip ko. She reached down to my thin hands. Hinawakan niya ang kamay ko and she slipped something into my hands. I gasped. Mine and Kuya's passport. "your Dad kept them in our bedroom. I found it at kinuha ko na kaagad noong nalaman kong aalis kayo rito." How did she? "I heard you talking to your brother that night. Itago mo na, baka maiwan niyo pa." I quickly placed the passports inside my bag. "and this." Kinuha niya naman ang left hand ko. "I think you need this." Napatingin ako sa sinuot niya sa daliri ko. And I broke into sobs when I realized what that tiny thing is.

This is small but a big part of my life. Yung wedding ring namin ni Clash. Tinignan ko si Mommy. Umiiyak na rin siya. "Mommy..."

"I want you to be happy." Sabi niya pero bigla siyang umiling. "I'm going to tell you this, okay? Pero 'wag kang magagalit sa Daddy mo, understand?"

A Shotgun Marriage [COMPLETED]Where stories live. Discover now