IZZY WHITE

22. Gdybym wcześniej wiedziała

Kolejny miesiąc był dla mnie nie lada wyzwaniem. Nie wiedziałam, że mój szef miał tyle papierkowej roboty. Nie miałam czasu praktycznie na nic, utrzymanie porządku w lokalu, płacenie pracownikowi, nawet zamawianie towaru sprawiało mi trudność. Szefunio zapewnił mnie jednak, że w końcu nie będę miała z niczym problemu i każda rzecz będzie mi przychodziła łatwo. Nie ufałam swojemu pracownikowi, dlatego musiałam sama otwierać i zamykać lokal, aby on czegoś nie narobił. Jedynie co dobrze mu wychodziło to podrywanie panienek. Dostawałam nerwicy, ale nie chciałam się na niego wydzierać ani nic w tym stylu, bo nie miałam zamiaru tłuc się znów po sądach. Kupiłam sobie worek treningowy i całą złość wyładowywałam na nim. 

— Tak nie może być. — powiedziałam do Ericka. — To jest kawiarnia, a nie szybie randki. Ogarnij się, bo w końcu Cię zwolnię. — uniósł brew. Mówiłam spokojnie, nie podniosłam ani razu głosu, ani nie zacisnęłam pięści. — Jeśli nie zobaczę zmiany do końca tygodnia, dostaniesz wypowiedzenie. — chłopak zaczął się rzucać, że nie mogłam tego zrobić, bo prawowitym szefem był Andrew. — Rozmawiałam z nim o tym, dał mi wolną rękę. Jeśli nie wierzysz, zadzwoń do niego. 

— Panienka White? — odwróciłam się, do lokalu wszedł były szef moich rodziców. — Co tu robisz? — podszedł do mnie i lekko mnie przytulił. Relacja moich rodziców i ich szefa była zawsze koleżeńska. Czasami pozwalał im zabierać mnie na komisariat, abym mogła przyglądać się ich pracy albo innych. 

— Pracuje. — uśmiechnęłam się lekko. — Może Pan usiądzie, zaraz przyniosę kawę i ciasto. — ten człowiek zawsze pił i jadł to samo. Kilka minut później dosiadłam się do niego. — Przerwa w pracy? — dopytałam. 

— Czasami trzeba odetchnąć. — westchnął. — Od jak dawna pracujesz w kawiarni? — odpowiedziałam mu zgodnie z prawdą. — Zawsze myślałem, że będziesz pracować u nas. Od kiedy Twoja mama zaczęła Cię zabierać do pracy, powtarzałaś, że chciałabyś też robić tak ważne rzeczy. Przed ich śmiercią mówiłaś, że chcesz uczyć się na technika kryminalistycznego. 

— Cały czas chce. — powiedziałam szczerze. — Tylko problem jest w tym, że nie stać mnie, aby pójść na studia. — zapytał o pieniądze rodziców. — Nie wydaje ich. Są na czarną godzinę, gdy przez ten rok mieszkałam na Brooklynie, dobrze mi się wiodło, bo dzieliłam mieszkanie z Ethanem. Teraz przeniosłam się tutaj i muszę się pilnować. 

— Mogłaś się do mnie odezwać. Pomógłbym Ci, miałabyś najwyższe stypendium i zero problemów. — zaczęłam mu tłumaczyć, że nawet gdybym studiowała w weekendy, a resztę tygodnia przeznaczyła na pracę, to i tak nie zdałabym żadnych testów. Ten kierunek nie należy do łatwych. Trzeba się całkowicie temu poświęcić. — Nie musiałabyś pracować tutaj ani martwić się kasą. Twoi rodzice ustawili Ci wszystko u nas na komisariacie. Mogłabyś zacząć staż i jednocześnie studiować. Byłem pewny, że Cię o tym poinformowali. — zaprzeczyłam. — Zastanów się nad tym i do mnie zadzwoń albo wpadnij nas odwiedzić. — uśmiechnęłam się lekko. — Muszę już uciekać, trzymaj się. — wyszedł z lokalu. 

*******

Był już wieczór. Niedługo miałam zamykać kawiarnie, cały czas myślałam o tym, co powiedział Sean. Ericka wypuściłam szybciej, bo nie mogłam go już oglądać. Nie było tłoku, więc mogłam zająć się swoimi sprawami. Jednak w pewnym momencie do lokalu wszedł Jordan. Zdziwił się, widząc mnie za ladą. Psychicznie przygotowałam się na jakąś awanturę, ale on uśmiechnął się do mnie i usiadł przy jednym ze stolików. Wziął menu do rąk i chwilę je przeglądał. 

— Poproszę sok pomarańczowy. — kiwnęłam głową i kilkanaście sekund później mu podałam szklankę z napojem. — O której zamykacie? — podniosłam głowę i spojrzałam na zegarek. 

— Za pół godziny. — bez słowa wrócił do stolika. Chwilę później do kawiarni weszła kobieta, która na oko miała pięćdziesiąt lat. Uśmiechnęła się do mnie i usiadła obok Jordana. On kątem oka spojrzał na mnie, a po kilku sekundach kobieta podeszła do mnie. — Co Pani podać? — uśmiechnęłam się lekko. 

— Americano. — zapytałam, czy białe, czy czarne. — Daj kochaniutka białe, nie próbowałam jeszcze. — kiwnęłam głową i powiedziałam, że zaraz przyniosę. Kątem oka spojrzałam na czarnowłosego, cały czas się uśmiechał. — Proszę. — postawiłam na stoliku filiżankę. 

— Izzy. — odwróciłam się, za mną stał Jack. — Dzień dobry Pani. — kobieta uśmiechnęła się do chłopaka. — Musimy pogadać. — wziął mnie za rękę i zaciągnął na drugi koniec pomieszczenia.— To jego mama. — powiedział. —  Chyba Cię polubiła, bo ciągle patrzy się w naszą stronę i uśmiecha. 

#######

Andrew - szef Izzy