Decision - One direction [ Afgelopen ]

2.47

5 Mei 2013

Sinds gister ben ik gezond geklaard, ik zal soms nog pijn hebben maar dat zal later minder worden. Ik mag hier blijven, blijven bij Niall.

Ik wil wachtten. Wachtten tot hij wakker wordt.

Sean naast mij trek mij in een knuffel. Samen kijken we toe hoe Niall daar ligt.

Het doet ons allemaal pijn om hem daar zo te zien liggen. Hij is sterk, dat moet. We kunnen niet zonder hem. Zijn vrolijke lach waar je vrolijk van wordt.

Ik kijk naar zijn gezicht, hij ligt er zo stil en vredig bij.

Met mijn vinger ga ik over zijn wang heen. Een warme traan komt op zijn wang terecht. Ik buig mij voorover en druk een lichte vlinder kusje op zijn lippen.

"Ik hou van je, wees sterk en laat mij niet alleen achter." Fluister ik als ik bij zijn oor ben en het in zijn oor fluistert.

Ik streel nog eventjes over zijn wang maar trek mij weer terug.

"Ik ben even roken." Sean knikt naar mij en ik loop naar de deur. In de deur opening draai ik mij nog even om en kijk ik naar Niall hoe vredig hij daar ligt. Stilletjes sluit ik de deur en loop ik de gangen door. Er rollen steeds meer tranen over mijn wangen. Ik doe allang geen moeite meer om ze tegen te houden.

Stil en alleen zit ik in het rook hok. De ruimte is niet groot en er staan maar een paar banken. Ik rook en denk en staar stilletjes vooruit.

Ik probeer mijn gedachtes te bezinken. De gebeurtenissen probeer ik weg te stoppen. Heel even denk ik aan iets vrolijks maar het duurt niet lang voor dat ik weer aan Niall denk.

“Het komt goed. Je vriend zal wakker worden, jullie worden gelukkig en krijgen kinderen die om jullie geven.” Fluistert een stem in mijn oor.

Ik kijk op maar er is niemand te vinden zo dicht in mijn omgeving.

Aarzelend sta ik op, de geur van het ziekenhuis is niet om aan te ruiken.

Het is doet je pijn om te zien dat mensen hun geliefdes verliezen.

Al snel komt ik op de afdeling waar Niall ligt. Ik zie twee mensen huilen op de gang. Er wordt een bed met een mens erop naar buiten gereden. Er ligt een witte laken over die persoon heen. De twee mensen beginnen harder te snikken.

Er vormen tranen in mijn ogen van medelijden.

Ik loop snel door, gewoonweg omdat ik dit niet kan aanzien.

Mijn hart gaat sneller kloppen als ik Sean naar mij toe komt rennen en er dokters in en uit komen lopen.

Ik ga versneld lopen en slippend kom ik voor Sean terecht.

“Wat is er?” Roep ik gehaast.

“Ik.. weet niet.” Mompelt hij droevig. Er wellen voor de zoveelste keer tranen op en ik betrek Sean in een knuffel.

Samen zitten we te wachtten op nieuws.

“Weet je het verhaal van Lerory nog?” Ik knik naar hem als teken dat ik het nog weet.

“Zijn ouders weten dat Niall in het ziekenhuis ligt, ze voelen aan dat Niall iets voor hun verzwijgt. En ze zijn bang dat ze het nooit meer kunnen vragen, want telkens krijgen ze de kans er niet voor.”

“Weet je? Het doet mij pijn dat Niall als enigste weet waarom Lerory er niet meer is.”

Sean wilt wat zeggen maar er komt een dokter naar ons toegekomen.

“Vriendin en vriend van Niall Horan?” Vraagt de dokter. We knikken en kijken de dokter afwachtend aan.

“Niall is wakker.” Van blijdschap sta ik op.

“Hij is nog zwak en moet nog rusten. Hij kan momenteel geen slechte nieuws aan dus vertel aan leuke dingen.” Gaat de dokter verder met vertellen.

“En de baby.” De dokter kijkt begripvol naar mij.

“Vertel het als hij iets sterker is oké?”

Ik knik en vraag dan “Mogen we naar hem toe.”

“Ja, dat mag. Maar doe rustig. Ik ga zijn ouders en vrienden inlichten.”

Ik omhels Sean en snel loop ik naar de deur waar Niall ligt.

Even blijf ik staan maar open dan toch te deur. Sean besluit mij even privacy te geven en wacht buiten de deur.

Niall ligt er wakker bij en kijkt mij met een kleine glimlach aan.

“Hey schat. Hoe gaat het?” Vraag ik aan hem. Hij ligt er vermoeiend bij.

“Het gaat. Maar ik weet niet precies waar er gebeurd is. Vaag kan ik mij herinneren dat we een vliegtuig ongeluk hebben gehad. Maar is iedereen wel oké dan.” Roept hij paniekerig. “Rustig. Met onze vrienden gaat het goed. Ik heb je gemist.” En ik druk een kusje op zijn lippen, die al gauw in een kleine zoen veranderd.

Al gauw komen de andere jongens en de ouders van Niall en de broer van Niall naar binnen. Niall zit genietend te eten en luistert naar onze verhalen.

Hij heeft gevecht maar er komt nog een gevecht aan. Het doet pijn om hem het te moeten vertellen.