Decision - One direction [ Afgelopen ]

2.35

26 Januari 2013

Niall:

Ik word wakker en glimlachend kijk ik Blair aan. Kennelijk zijn we tegen elkaar in slaap gevallen. We hebben gisteren lang gepraat, nog steeds weet ze niet alles. Maar het is moeilijk, zo vervloekt moeilijk om het te vertellen. Ze heeft recht op de waarheid, hoe moeilijk die ook is.

Blair ligt lief te slapen. Ik bestudeer haar gezicht. Ik merk dat ze mij aankijkt. Ze is wakker geworden. Ze gniffelt als ik met mijn lippen haar nek kus. Het is nu alleen ik en haar. Wij samen, die een moment hebben zonder alle verdriet. Genietend van elkaar kijken we elkaar aan. Ik ga rechtop zitten en ik zie Blair bedenkelijk kijken.

Hoe kon hij dit doen? Ik hield van hem maar ik haat hem ook.

Tranen stromen over mijn wangen als ik Leroy voor de deur zie staan.

"Hey Niall."

Ik probeer te glimlachen maar op een van de manier lukt het niet. De woorden zijn zoek. We staren elkaar aan.

"Je bent terug?"

"Ja, dat klopt. Ik moet nu de laatste dingen afhandelen voor dat ik verder kan gaan. Onthou dat ik van je hou."

Bedenkelijk kijk ik hem aan. Geschokt van zijn woorden. Een bang gevoel komt over mij heen.

Gespannen kijk ik hem aan. De minuten vertragen de tijd. Zijn gezicht is veranderd. Ik wil achteruit stappen en de deur dicht doen maar het lukt niet. Mijn benen willen niet meer. Stap je voor stapje komt hij dichterbij. Net voordat ik de deur wil dicht doen, komt hij al binnen. Hij smijt de deur dicht, wild begint hij mij te zoenen. Hij scheurt de kleren van mijn lijf. Wanhopig kijk ik hem aan.

"Stop!", roep ik.

Maar hij negeert het. Geluidloos glijden er tranen over mijn wangen. Wanhopig kijk ik om mij heen om te zoeken naar een voorwerp of iets anders zodat hij van mij afgaat. De minuten gaan verder en de pijn wordt heftiger. Hij houdt op en stil blijf ik liggen.

"Ik hou van je Niall! Maar het gaat niet werken. Onthou goed dat ik altijd van je gehouden heb en dat ik spijt heb dat ik dit heb gedaan."

"Waarom?", fluister ik zachtjes maar net hard genoeg zodat hij mij hoort.

"Omdat het moest. Vergeet mij nooit."

"Ik hou van je ondanks alles.", fluister ik.

"Het gaat niet werken Niall. Er is te veel gebeurd."

Vragend kijk ik hem aan, stil staart hij voor zich uit.

"Vergeet mij niet. Weet dat ik je nooit zal vergeten en over je ga waken."

Met die woorden geeft hij mij een zoen en weg is hij. Ik wil hem achterna gaan maar mijn benen werken niet. Alles is stil. Als ik weer kan op staan loop ik naar beneden om hem te zoeken. Ik kan hem niet meer vinden. Ik kleed mij aan en ruim de rotzooi op. Boos gooi ik de voordeur achter mij dicht. Ik ren en ren om hem te zoeken. In de uren die volgen loop ik vermoeid door de straten heen maar nergens is hij te vinden. Ik stuur een sms'je naar mijn vrienden.

"Help mij met Leroy zoeken."

Vrijwel komt iedereen naar mij toe. Maar na nog meer uren zoeken is hij nog steeds nergens te vinden. Huilend val ik op de grond neer. Ik heb pijn door wat hij heeft gedaan. Een bang gevoel komt er weer over mij heen. Ik hoor zachtjes stemmen fluisteren. Ik merk nog maar half dat ik op bed wordt gelegd en vermoeid en onrustig in slaap val.