Decision - One direction [ Afgelopen ]

2.3

15 Oktober 2012

Het is al een maand voorbij. Op het werk gaat het goed en de jongens zie ik heel af en toe. Stilletjes staar ik naar de foto van Imke. Onbewust glijdt er een traan over mijn wang. Snikkend laat ik mij op de grond vallen.

"Waarom ben je nu weg? Waarom?", gil ik.

Woedend sta ik op en smijt ik de stoel door de kamer. Met mijn voeten trap ik tegen de deur. Steeds meer spullen krijg ik in mijn handen, ze belanden door mij hele kamer. De tranen stromen steeds sneller en sneller over mijn wangen. Luide snikken verlaten mijn mond.

"Waarom?", gil ik.

Zayn:

Lachend loop ik met de jongens het appartement binnen. We schrikken als we allemaal lawaai en gegil horen. Ik kijk ze aan en ren naar Blair's deur. Al snel weet ik zeker dat de geluiden uit haar kamer komen. Er klinken luide bonken en gehuil. Ze gilt in het Nederlands en af en toe in het Engels. Wat is er mis met haar? Heeft ze problemen waar wij niks van af weten? Eigenlijk hoeven het niet te weten, maar als het zo erg is, dan mogen we toch wel ingelicht worden? Of niet? Vragend kijk ik de anderen aan wat ik nu moet doen. Ik besluit op de deur te kloppen als het wat stiller is.

"Blair, wat is er?"

We horen niks meer. Voorzichtig open ik de deur en zie ik haar snikkend op de grond zitten. Ik ren naar haar toe als ik bloed van haar arm zie af komen. Snel kijk ik de kamer rond en zie ik dat het echt een rotzooi is.

"Wat is er?"

Ze kijkt benauwd en snakt naar adem. Met moeite weet ze: "Geef mij de medicijnen uit de badkamer.", uit te brengen. Al snel daarna valt ze in rustige slaap. Met de boys loop ik naar de woonkamer toe.

"Heeft ze dit al vaker gehad?", vraagt Liam.

"Nee, niet dat ik weet.", antwoord ik.

Stilte. We zwijgen.

Niall:

Met de jongens loop ik lachend het appartement binnen. Het lawaai en gegil laat ons allemaal schrikken. Zayn kijkt ons aan en rent als eerste richting de kamer van Blair. Als snel komt hij tot de conclusie dat alles vanuit haar kamer komt. Harde bonken, luid gehuil zijn te horen. We horen haar roepen en gillen in het Nederlands en in het Engels. 'Wat zou er mis met haar zijn?', denk ik.

De eerste keer dat ik haar zag, was toen ze de weg naar de supermarkt vroeg. Ze was aardig en beleefd en herkende mij onder mijn vermomming niet. Ik voelde de kriebels in mijn buik toen ik met de jongens het appartement van Zayn en de andere twee huisgenoten van hem binnenliep. Ze zat daar met boeken en waarschijnlijk zat ze te leren.

Zayn opent de deur en we zien haar zitten. We zien rotzooi en bloed. Ze is vaak afstandelijk en houdt zich afwezig. Ze is soms zo onbereikbaar. Ik zie haar benauwd kijken en naar adem snakken. Met moeite weet ze een paar woorden uit te brengen.

"Geef mij de medicijnen uit de badkamer."

Ik zie Liam snel naar de badkamer gaan en als ze de medicijnen heeft genomen, valt ze snel in slaap. Nog steeds weet ik niet wat ze slikt omdat we niet zien wat voor medicijnen het zijn. Met de boys loop ik naar de woonkamer toe.

"Heeft ze dit al vaker gehad?", vraagt Liam.

"Nee, niet dat ik weet.", antwoordt Zayn.

Blair:

Ik voel mij rustiger worden en ik zak neer op de grond. Mijn arm doet pijn, ik zie glas op de grond liggen. Een klein stukje pak ik op. Het glas zet ik op mijn arm. Een harde gil verlaat mijn mond als de stukje glas dwars door mijn huid gaat.

Ik schrik als de deur van mijn kamer opengaat. Gauw leg ik het glas naast mij neer.

Ik voel mij benauwd worden, mijn adem wordt zwaarder.

Met moeite weet ik te zeggen: "Geef mij de medicijnen uit de badkamer."

Ik zie Liam snel naar de badkamer gaan als hij terugkomt, pak ik de juiste medicijnen en neem ze in. Als snel voel ik dat ik op mijn bed gelegd word. Ik val in een rustige slaap, nog onwetend wat er morgen zal gaan gebeuren.