Decision - One direction [ Afgelopen ]

2.33

24 Januari 2013

Al twee dagen is hij een wrak. Hij eet weinig, veel minder dan normaal. We kunnen niks doen behalve er voor hem zijn. Hij wordt elke nacht schreeuwend wakker. Elke nacht roept hij: "Niet doen. Stop."

Daarna roept hij meerdere dingen in zijn slaap. Nog steeds durf ik hem er niet op aan te spreken omdat hij steeds zegt dat hij er niet wil over praten. De jongens zien dat het slecht gaat, maar we kunnen niks. Het is frustrend. Nog steeds heb ik een naar gevoel als ik naar Perrie kijk.

We zitten met z'n allen in de lobby. Op de een of anderee manier heb ik een slecht beeld van Perrie, terwijl ik weet dat ze een goed mens is. Perrie ziet dat ik in gedachten ben maar wenkt mij toch mee. Ik haal een keer diep adem en sta toch maar op. We lopen naar een andere kamer. Als we binnen komen, begint ze gelijk te praten.

"Waarom doe je zo tegen mij?. Ik heb nooit iets gemeens tegen je gedaan.", vraagt ze.

"Je hebt ook nooit iets gemeens gedaan en je bent hartstikke aardig."

Ze kijkt mij vragend aan. Ik besluit verder te gaan met vertellen.

"Je lijkt heel erg op iemand, ze is overleden."

Tranen prikken achter mijn ogen, met moeite probeer ik het weg te krijgen.

"Sorry, dat wist ik niet.", antwoordt ze.

"Dat kan jij niet weten. Ik probeer normaal te doen want je verdient het niet hoe ik nu tegen jou doe. Maar op een van de manier lukt het mij niet terwijl ik mij best doe om jou als Perrie te zien."

Ik zie dat ze nadenkt.

"Ik snap je."

We geven elkaar een knuffel en lopen terug naar de lobby.

We gaan weer op de bank zitten alsof er niks is gebeurd.

"Blair, mag ik je wat vragen?", vraagt Louis.

De jongens en de meiden vragen vaker dingen aan mij omdat ik nooit zo'n prater ben. Soms vertel ik iets uit mijzelf, maar vaak ook niet.

"Ligt er aan wat."

De andere kijken op.

"We hebben je twee ex-vriendjes gezien maar die andere niet. Waarom zien we hem dan niet?"

Ik kijk Niall aan.

"Ik heb jullie ex-vriendinnen of vriendjes toch ook niet gezien!", protesteer ik.

"Daar heb je gelijk in.", mompelt Louis.

"Maar als het zo belangrijk is om te weten, ze is dood."

"Wacht...", mompelt Zayn, "Ze?"

"Ja, het is een meisje. Ik ben bi. Problemen mee?"

"Nee.", zegt Louis.

Ik knik goedkeurend en ik zie dat iedereen behalve Zayn er geen problemen mee heeft. Snel kijk ik naar Harry en als hij mij aan kijkt weet ik het zeker. Dat het is wat ik denk. Ik loop naar Zayn toe en zak door mijn benen zodat ik hem recht kan aankijken.

"Hoe zou jij voelen als er alleen maar homo's of lesbo's zouden zijn en jij bent als enige een hetero?"

"Alleen en ik begrijp wat je er mee wilt zeggen. Het maakt nooit uit op wie je valt."

Ik knik, sta op en kijk naar Louis.

"Maar Louis waarom wou je het weten als ik jouw ex-vriendinnen ook niet ken of heb gezien?"

"Omdat ik zo'n gevoel had ofzo ... Ik kan het niet omschrijven, zodat ik het moest vragen.", zegt Louis.

Toch blijf ik het raar vinden dat hij het wilde weten, maar het zal wel.

Met een zucht sta ik op en loop ik weg. Een harde knal van de deur volgt. Na al die tijd kan ik nog niet zo makkelijk over haar praten. Ik hou van haar. Ze is alles voor mij geweest en eigenlijk nu nog steeds.

Als ik sta te roken zie ik Niall naar mij toe komen.

"Wat is er?", vraagt hij.

"Het werd mij een beetje teveel. Ik bedoel waarom moeten ze het weten? Ik weet toch ook niks over hun ex-vriendinnen en ik hoef dat ook niet te weten."

"Schat, ze hadden een vermoeden dat er iets was."

Ik knik. Hand in hand lopen we terug naar de lobby.

"Sorry, je hebt gelijk. We hoeven het niet te weten omdat je die van ons ook niet kent. Maar we vonden je een beetje vaag doen over je derde relatie."

"Het is al goed."

Stilletjes staren we allemaal vooruit.

Het leven is hard.

Het leven is zacht.

Mensen beseffen soms niet wat je hen aandoet.