Decision - One direction [ Afgelopen ]

2.11

14 November 2012

Vol trots kijk ik naar de clip die de jongens hebben gemaakt. Al twee dagen praten Niall en ik niet meer met elkaar. Hij kan goed begrijpen dat ik nog steeds niet over haar heen ben. Alleen, hij denkt dat het een jongen is, maar dat is de waarheid niet. De waarheid is dat het een meisje is. Bijna niemand wist van onze relatie af, die we langer dan twee jaar hadden. Vlak voordat ze stierf zei ze: "Meid, ga verder met je leven en wordt gelukkig met iemand anders."

Steeds weer herhaald die zin zich in mijn hoofd. Zuchtend loop ik naar mijn kamer. Ik kruip onder het bed en haal de doos te voorschijn. Deze doos staat er al lang, veel te lang, te wachten tot hij open wordt gemaakt. Aarzelend haal ik de deksel eraf. Tranen rollen over mijn wangen als ik de foto zie van ons tweeën. We staan er lachend op. De laatste foto van ons tweeën was een dag voor haar dood. Ze staat er lachend op. Haar lach was mooi, onvergetelijk. Je kon niet zien dat ze ziek was. Pas in de laatste drie dagen van haar leven vertelde ze het. Ik ging kapot van binnen maar ik moest mij sterk houden. Voor Imke. Voor mijzelf. Voor ons. Ik zie brieven liggen en pak ze op.

1 Mei 2010.

Blair, als je mijn brieven hebt gevonden, dan ben ik er niet meer. Weet je, toen ik je voor het eerst zag, was ik gelijk verliefd op je. Jouw blik was zo mooi. Je stem was hemels. Zoals je nu weet, ben ik ziek. Wat het is, weet niemand maar ze weten wel dat ik nog maar een paar jaar te leven heb. Weet je, toen ik jou zag, wou ik je gelijk hebben. Helaas duurde het nog even, want je had nog vriendje. We werden goede vrienden, ik steunde je door dik en dun, maar van van binnen ging ik kapot van verdriet. Je leek zo ver weg, zo niet te bereiken. Ik weet nog steeds niet of je merkte dat ik verliefd op je werd. Ik kan je nu kussen wanneer ik wil, alleen moeten we opletten dat niemand ons ziet. Blair, schat, in korte tijd ben je veel voor mij gaan betekenen. Je bent gewoon super.

Liefs Imke,

Je liefhebbende vriendin.

Ik heb een paar minuten nodig om op adem te komen. Huilend pak ik de volgende brief.

1 November 2010

Blair, We zijn nu een halfjaar samen en nog steeds maak jij mij aan het lachen. Eigenlijk zijn deze brieven een dagboek. Weet je, de dokter zegt dat ik nog twee jaar te leven heb. Weet je hoe veel ik van je hou? Je maakt mij aan het huilen met je mooie worden. Lieverd, ik kan echt niet zonder je. Eigenlijk moet ik je loslaten, maar ik kan het niet. Je bent alles voor mij en ik vind dat ik gemeen ben. Ik laat je straks achter met ons verdriet. Ik hoop dat als je deze brieven leest, dat je begrijpt waarom ik nooit heb gezegd dat ik ziek ben.

Je liefhebbende vriendin,

Imke.

Huilend gooi ik een stoel omver. Waarom moest zij nou gaan. Er is geen reden voor.

1 Mei 2011

Lieverd,

Ik ben net bij de dokter geweest en ik ga nu echt achteruit. Mijn ziekte is ongeneeslijk en je ziet dat ik steeds wat schrijf als we een jaar of een halfjaar langer samen zijn. De reden weet ik eigenlijk niet eens. Je bent een pracht meid. Je straalt. Al je vrienden zijn dol op jou, maar ik het meest. Weet je dat ik het gisteravond prachtig vond. We genoten intens van elkaar. Je lichaam is gewoon goed zoals het is. Je ruikt zo lekker. Elke avond dat wij bij elkaar zijn, kijken we naar de sterren en dat vind ik prachtig. Onder de sterren, die over ons waken, kussen we. Weet je dat we best veel praten, dat merk ik gewoon. Ik krijg honger van je, wist je dat? Nee, vast niet dus. Ach, vandaag heb je gezegd: "Kom maar hier, baby."

Terwijl ik niet eens een baby ben, wist je dat? Ik ben een dame en ik heet Imke en ik ben helemaal verliefd op de knappe dame Blair. Ik bof echt met jouw besef je dat?

Met een glimlach lees ik de brief door. In de doos zie ik nog allemaal foto's liggen. Glimlachend bekijk ik ze allemaal.

Ik zie het kleine briefje liggen met daarop:

Je bent mooi.

Blair, Ik hou van je.

Je bent uniek.

Je bent speciaal.

Weet je dat ik gek ben?

Ik schrijf korte briefjes over jou.

Er liggen tientallen briefjes in de doos, met allerlei soorten zinnen erop en een datum erbij. Ik kijk nog een keer in de doos en ik zie dat er nog één brief inligt. Slikkend pak ik de brief op. Ik vouw hem open en zoals ik al verwachtte, is het een afscheidsbrief. Het kan mij even niet schelen dat je hier binnen niet mag roken. Ik voel dat ik een sigaret nodig heb en die steek ik nu op. Tranen rollen over mijn wangen. Kan ik deze afscheidsbrief wel aan? Zal ik breken?

"Blair, wie is Imke? Ik hoor veel over haar en dat ze dood is."

Kil kijk ik mij collega aan.

"Je weet nergens van en weet je, laat de roddels gewoon gaan."

Hij wil nog wat zeggen, maar gelukkig moeten we op tijd aan de slag.

Gelukkig hield die collega op toen we aan het werk gingen. Na haar dood was ik weken niet te genieten. Ik wou geen medelijden, ik wou alleen Imke maar naar een tijdje begon ik te accepteren dat zij niet meer terug zou komen. Ik heb veel steun van mijn familie en vrienden gehad. Van de mensen, die wisten dat zij veel meer dan een goede vriendin voor mij was, kreeg ik meer steun.

Ik kijk naar de brief die op het bed ligt. Aarzelend vouw ik de brief dicht en weer open.