Decision - One direction [ Afgelopen ]

2.9

8 November 2012

Verward wordt ik wakker van een mobiel die afgaat. Snel kijk ik op de klok en zie ik dat het al tien uur is. En dus één uur te laat ben.

"Niall wakker worden we zijn te laat." Afgelopen dagen zijn we veel bij elkaar geweest. De liefde kwam duidelijk van twee kanten. De mensen om ons heen weten niet dat we veel bij elkaar zijn. We hebben veel gepraat en gelachen. Ik genoot als ik bij hem ben. Serieuze gesprekken hebben we ook gevoerd over onze familie en vrienden en over nog wat dingen. Maar ik voel mij soms betrapt alsof ik Imke bedrieg. Het voelt alsof ik haar verneder maar toch kan ik mij gevoel voor Niall niet negeren.

"Niall schiet op!"

Snel kleden we om. "Niall als jij het eten haalt ga ik alvast naar mij werk toe. Jij moet er toch ook heen?"

"Ja ik ook. Tot zo!"

Hij geeft mij een kus en weg is hij.

Zingend in de auto rij ik naar mijn werk toe. De auto heb ik pas gekocht. "Wat ben je laat!" Roept mijn baas als ik aankom op mij werk.

"Sorry Heb mij verslapen."

"Voor één keer zie ik het door mijn vingers. Heb je al gegeten? En heb je Niall gezien?"

"Ik heb hem niet gezien." Ik loog keihard maar ze hoeven het niet te weten nog. "Hij neemt wel eten voor mij mee, ik zag hem onderweg naar de winkel gaan."

Dan komt Niall binnengestormd.

"Sorry, ben te laat. Hier heb jij je eten wat je sms de."

Hij knipoogt zonder dat iemand het ziet. Lachend kijk ik hem aan. "Bedankt!"

Ik geef hem een schouderklopje, de anderen kijken lachend toe hoe snel wij onze eten opeten.

De komende vier dagen zijn ze bezig met de clip op nemen. Waar ze al een tijd lang voor hebben gewerkt.

"We gaan deze dagen de clip opnemen en ik wil jouw even spreken Blair. Ik wil even met je doornemen wat er nog moet gebeuren. En wat jij moet doen. De anderen weten het al."

Al snel is alles doorgenomen.

De dag verloopt soepel. Al snel zijn we over de helft.

Met een zucht neem ik een hijsje van mij sigaret. Gelukkig is het niet al te koud buiten.

Mijn mobiel gaat en snel neem ik op als ik zie dat het Tom is.

"Hey Blair, Hoe gaat het?"

"Goed en met jouw?"

"Ook goed. Ik bel jouw omdat de ouders van Imke een doos met briefen hebben gevonden. Het gaat over jouw."

Zachtjes begin ik te snikken. Tom begint weer te praten "Ze hebben het opgestuurd naar je. Ze weten het ook van Niall en ze zijn blij voor je ookal weten ze dat je het moeilijk hebt."

Al snel hangen we op en meerderen tranen rollen over mijn wangen.

De liefde voor Imke is nog erg sterk.

Het doet mij te pijn dat zij er niet meer is maar toch kan ik Niall niet loslaten. Ik wil juist bij hem zijn. Ik hoor voetstappen naderen. Mijn adem gaan langzamer. Ik voel mijn paniek aanval alweer aankomen.

Hoe kan ik nou een aanval hebben, ik ben kerngezond.

Rustig probeer ik weer op adem te komen. De uitslag van twee dagen geleden waren positief. Mijn ziekte is niet terug en voorlopig zal dat hopelijk nog wel even blijven.

"Sss.. Rustig blijven." Vaag hoor ik een stem klinken.

Ik voel dat er een sigaret in mijn mond wordt gedrukt.

Het voelt een paar uur later wat eigenlijk ook zo is. Rustig loop ik de kantoor binnen waar de rest zit te wachtten tot we verder gaan.

"Sorry, Willen jullie nog pauze houden of weer aan het werk?"

Met de jongens loop ik naar buiten om even een pauze te houden.

"Wat was dat net°" Vraagt Liam.

"Niks bijzonders." Glimlach ik en gelijk weten ze dat ze het ook niet verder moeten vragen.

Met een zucht plof ik neer op de bank. Eindelijk klaar met werken.

Ik zie Zayn binnen lopen met een doos. "Blair, Het is voor jouw."

Aarzelend pak ik de doos aan, ik schrik als ik realiseer van wie deze doos is.

Je neemt vaak genoeg afscheid van dingen.