Decision - One direction [ Afgelopen ]

2.38

5 Februari 2013

Niall pov:

Verschrikt word ik wakker uit mijn droom. Een kleine ademstoot verlaat mijn mond en ik ga overeind zitten. Er rolt een een verloren traan over mijn wang. Ik staar uit het raam, Blair slaapt nog. Ik kijk hoe ze vredig ligt te slapen, zo lief maar ook kwetsbaar.

Normaal heb ik altijd honger als ik wakker wordt maar nu niet. Ik wil iets slaan, iets schoppen maar het is nog te vroeg. Gehaast trek ik mijn kleding aan. Snel kijk ik in de spiegel, hoe ik er uit zie. Er zitten dikke wallen onder mijn ogen. Ik heb rode kringen rond mijn ogen, mijn haar zit door elkaar. Ik buig mij over de wastafel. Een beetje water klets ik mijn gezicht. Met mijn hoofd ga ik overeind staan. Vanzelf ontstaat een verdrietige glimlach op mijn gezicht als ik in de spiegel staar. Ik voel en zie in de spiegel langzaam tranen over mijn wangen stromen. Gehaast loop ik naar beneden, met een brief in mijn broekzak. Ik trek mijn jas aan en zet mijn zonnebril op en de rest van mijn vermomming. Slenterend loop ik door het hotel heen op weg naar buiten. Een bewaker kijkt mij nors aan.

"Je kan niet naar buiten, fans weet je nog."

"Luister even heel goed. Ik ga via de achtenuitgang. Als de jongens of iemand anders naar mij vragen, zeg maar dat ik even weg ben.", blaf ik terug.

"Gaat het wel, meneer?", vraagt hij zachtjes, bang dat iemand het hoort of ik boos word.

Zachtjes knik ik van 'nee' en been ik weg. Nog eventjes kijk ik naar de bewaker, er staat een blik van medelijden op zijn gezicht. Met mijn hand maak ik een gebaar: 'Zeg tegen niemand dat het niet gaat'. Blijkbaar begrijpt hij het en knik hij.

Een uur is om. Het is nog steeds donker buiten. De straten worden een beetje verlicht met lantarens. Ik weet dat we in Parijs zitten en gelijk herinner ik mij iets. Elk jaar, als ik in Parijs ben, ga ik er naar toe omdat ons speciale plek is. Als ik daar eenmaal ben aangekomen, zie ik dat het nog steeds is zoals het altijd al is geweest. Ik staar naar de twee rotsen met erom bloemen, planten en bomen. Hier ben ik één keer samen met iemand geweest. Maar verder altijd alleen. Een harde zucht verlaat mijn mond en stil ga ik op de rots zitten.

Ik merk dat er iemand naast mij gaat zitten, ik kijk opzij en zie dat het een meisje is met blonde haren, ze kijkt mij aan.

"Waarom zit jij hier midden in de nacht, Niall?"

Ik kijk haar verschrikt aan omdat ik besef dat iemand mij herkent heeft. Ik moet gauw een smoesje bedenken. Wat mij elk jaar op deze dag zo pijn doet, mag nooit bekend worden.

"Ik kon niet slapen en toen ben ik gaan lopen en nu zit ik hier.", probeer ik zo geloofwaardig mogelijk over te komen. Maar aan haar gezicht zie ik, dat ze mij niet gelooft.

"Lieg niet. Je denkt soms dat mensen niet doorhebben dat je jaar op jaar op deze dag verdrietig bent."

Ik kan geen woorden meer uitbrengen en de stilte hangt kil tussen ons in.

"Wat doe jij hier zo laat?", vraag ik haar.

Ze haalt adem en kijkt mij aan.

"Ik woon hier achter je en ik zag iemand zitten en ik herkende jou. Elk jaar zie ik je hier altijd midden in de nacht zitten. Ik herinner dat je heel lang geleden hier samen met iemand was, maar hem zie ik nooit meer en jou wel. Is hij dood?"

Er rolt een traan over mijn wang terwijl ik haar aankijk. Ik knik.

"Vertel dit aan niemand oké?", eis ik met een hoge stem.

Ze kijkt mij aan.

"Ik vertel het niemand."

Ik knik weer naar. Ik voel mij beroerd, het is is nu al zes jaar geleden. Het voelt als verraad dat zijn ouders nog steeds niks weten.

"Hebben mensen recht op de waarheid als het belangrijk is?"

Ik zie haar even nadenken.

"Ja, ik weet niet waar het omgaat en ik hoef het ook niet te weten als je het niet wilt vertellen. Maar het is belangrijk om de belangrijkste mensen het te vertellen waar het over gaat."

Ik zucht diep, ook opgelucht. Met een glimlach sta ik op.

"Bedankt."

"Ik heb niks gedaan hoor.", zegt ze verbaasd.

"Dit betekende heel veel voor mij. Nu je het weet dat dit mijn lievelingsplek in Parijs is. Wil je erop letten?"

"Zal ik doen.", glimlacht ze.

We omhelzen elkaar kort en dan loop ik weer verder.

De lucht is blauw en als ik de klok zie, dan weet ik dat het al negen uur in de ochtend is.

"Hoe langzaam kan de tijd gaan zeg.", denk ik in mijzelf.

Ik merk dat ik voor het hotel sta. Snel duik ik achter een auto als ik fans voor het hotel zie staan. Al snel weet ik een andere route hoe ik bij het hotel kom. Snel volg ik mijn weg en loop ik er naar toe, een paar minuten later kom ik bij de hotelkamer. Onderweg heb ik nog iets meegenomen van het ontbijtbuffet. In de kamer zie ik dat Blair nog slaapt. Met een diepe zucht ga ik naar de kamer waar we tv kunnen kijken. Ik plof op de bank neer en zet de tv aan.

De tv staat aan. Er wordt muziek gedraaid, die mij raakt en weer rollen de tranen over mijn wangen. Ik haal mijn brief uit mijn broekzak. Met mijn vingers ga ik erover heen. Voorzichtig maak ik hem open. Trillend stop ik de brief terug en schrijf ik een briefje voor de rest.

Jongen en meiden,

Vandaag ben ik weg, ik kom vanavond terug.

Blair, ik hou van je.

Vanavond gaan Blair en ik weg, dan weet je dat ook gelijk, Blair.

Xxx Niall.