Decision - One direction [ Afgelopen ]

2.7

30 Oktober 2012

"Ik ga je missen, Sven." Een traan verlaat mijn ooghoek.

"Ik jou ook. Beloof je dat je gauw naar Nederland komt?"

"Ik zal het proberen. Als ik vrij heb, en dat is waarschijnelijk met kerst, kom ik naar Nederland toe. Maar zeg het tegen niemand, want het is nog niet zeker en ik wil het als verrassing houden."

"Is goed."

Lachend geven we elkaar een knuffel en een kus op elkaars lippen, voordat Sven weg wil lopen. Ik voel mij lichter worden. De duizeligheid neemt toe, mijn adem gaat steeds langzamer. Sven draait zich weer om, en geschrokken kijkt hij mij aan.

"Help!"

Mijn stem klinkt zacht. Ik merk dat ik door mijn benen zak en net op tijd vangt Sven mij op. Ik hoor hem om hulp roepen. Ik kijk hem waterig aan.

Traag fluister ik: "Het is terug."

Sven kijkt mij geschrokken aan en ik zie net nog een traan uit zijn oog komen. Vaag hoor ik hem bellen voordat ik in een zwart gat beland.

Ik hoor in de verte stemmen, van wie zijn die stemmen?

"Blair, Ben je wakker?"

Die stem herken ik, het is Sven. Moeizaam open ik mijn ogen. Ik zie hem zitten en er komt een dokter de kamer binnen gelopen.

"Ik ga een paar testjes doen en de uitslag hoor je volgende week. Ik hoorde van je vriend dat je ziekte misschien terug is en of het zo is weten we volgende week pas."

Ik knik.

"Wanneer mag ik naar huis?"

"Vanavond en volgende week wordt je hier weer verwacht in het ziekenhuis."

Moeizaam knik ik.

Samen met Sven loop ik mijn appartement binnen. Al snel hoor ik twee mensen op mij afkomen, mijn twee huisgenoten Zayn en Demi.

"Hoe is het?", vraagt Zayn.

"Het gaat goed met mij. Volgende week moet ik langs komen voor de uitslag."

Met een schuine blik kijk ik Sven aan.

"Sven, blijf je nog of niet?"

"Sorry Blair, ik moet echt naar huis toe hoe graag ik ook wil blijven.", zegt hij in het Nederlands.

"Oké, wil je het tegen niemand zeggen in Nederland dat mijn ziekte waarscchijnelijk terug is."

Ik zie hem nadenken en hij knikt dan.

"Als je belooft dat als er nieuws is, dat je het ook vertelt."

Ik knik en glimlachend nemen we afscheid. Als hij vertrokken is, laat ik mij met een zucht op de bank vallen.

"Blair, weet je iets wat wij niet weten?"

"Wat bedoel je?"

Verward kijk ik ze aan.

"Ben je ziek?"

Dat is een harde zin van Zayn. Ik voel al de ogen op mij branden. Zal ik het zeggen of niet? Zou het belangrijk zijn als ze het weten? Hoe zou Niall reageren als ik straks blijkt dat ik weer ziek ben wat ze eigenlijk niet eens hoeven te weten. Een traan rolt over mijn wang. Een arm wordt over mijn schouder gelegd. Ik zie dat het Niall is en vanzelf kruip ik tegen hem aan.

"Waarschijnelijk is mijn ziekte terug.", vertel ik zachtjes.

Ik zie ze geschrokken kijken en ik ben blij dat ze er niet verder over vragen.

"Ik ga even buiten lopen.", besluit ik.

"Ik ga mee.", hoor ik Niall zeggen en ik knik als goedkeuring.

De lucht is bijna donker. Het is niet koud maar ook niet warm. De straten zijn verlicht, ik voel de warmte van Niall.

"Blair, ik hou van je."

Verstijfd sta ik stil, Niall staat er onzeker bij.

"Ik hou ook van jou, maar ik wil je eerst beter leren kennen. En het is nog niet zo lang geleden dat het uitging met mijn oude geliefde en dat verwerk ik nog."

Hij knikt: "Waarom is het uitgegaan, als ik vragen mag?"

"Diegene is overleden."

"Hoe lang geleden?"

"In Mei, dus vijf maanden geleden."

De stilte is gevallen. We lopen zwijgend door.

"Denk je dat je over hem heen komt?"

"Ja, ik zal altijd nog van hem houden maar ik begin te accepteren dat Imke er niet meer is."

Stil lopen we verder. Ik probeer zijn hand vast te pakken. HIj kijkt mij aan en drukt een kus op mijn wang. Net voordat hij weer verder wil lopen, hou ik hem tegen en plant ik mijn lippen op de zijne. Glimlachend beantwoordt hij de zoen. Ik kan het niet maken tegenover Imke, denk ik voor een seconde. Mijn verlangen naar hem wordt groter en even denk ik niet aan Imke. Onze lippen laten elkaar los.

"Ben je morgen vrij?"

Ik knik: "Ja, Heb morgen momenteel nog niks."

HIj glimlacht en zo te zien denkt hij na. "Blair, wil je morgen met mij zwemmen en uit eten?"

"Tuurlijk!"

"Zorg dat je morgenochtend tien uur klaar staat."

Lachend en pratend lopen we hand in hand terug naar het appartement.

Een zucht verlaat mijn mond als ik aan Niall denk en aan de wandeling. De klok geeft twaalf uur aan en nog steeds kan ik niet slapen. Zachtjes open ik de balkondeur en sta ik in de verte te staren. De rook van mijn sigaret draait rondjes in de lucht. Moe ga ik weer naar bed en val ik als een blok in slaap, dromend over Niall.

Soms is liefde moeilijk.