Decision - One direction [ Afgelopen ]

2.10

11 November 2012

"Liam, Je weet dat je zo moet paardrijden he?"

"Ja, maar ik weet niet meer of ik het nog kan."

Ik onderdruk een zucht en loop snel ik naar hem toe.

"Liam kijk mij aan."

Hij draait zijn gezicht naar mij toe.

"Je kan dit!"

De andere vier jongens komen bij mij staan en kijken mij aarzelend aan.

"Jongens, jullie kunnen het. Jullie moeten alleen paardrijden en nog een paar dingen, maar dat is zo gedaan. Het is niet eng, vertrouw mij."

Ze kijken aarzelend naar elkaar toe en schreeuwen dan tegen elkaar: "We kunnen het!"

Lachend geven ze elkaar een knuffel.

Vol trots kijk ik naar de jongens. Wat zou er in die brieven staan? Na gister durfde ik ze niet open te maken. Bang voor de waarheid die echt is. Ik hoor dat er iemand naast mij komt staan. Ik kijk opzij en zie dat het mijn baas is.

"Blair, Je hebt goed werk verricht."

Ik hoor mijn telefoon trillen, mijn baas hoort het ook.

"Neem maar op misschien is het die uitgever. Ze zouden vandaag bellen."

"Met Blair.", klinkt mijn stem als ik opgenomen heb.

"Goedendag, Je spreekt met David Stap van de uitgeverij Book. We willen heel graag je boek uitgeven."

"Dat is goed.", lach ik. Ik spreek af dat ik deze week langskom. Ik bedenk mij dat ik een boek ga uitgeven. Even denk ik aan het andere boek, wat ik aan het schrijven ben. De uren vliegen voorbij.

Ik hoor de jongens er weer aankomen.

"Hey, Niall!", roep ik als hij bij mij komt staan.

"Hey.", vluchtig geeft hij mij een zoen.

"Weet je dat een boek van mij wordt uitgegeven?"

Hij kijkt mij verbaasd en nieuwsgierig aan, de anderen jongens komen bij mij staan en zo vertel ik het verhaal.

Er komt een man op mij afgelopen.

"Hoi, Ik ben David Stap en ik ben van de uitgeverij Book. Ik heb gehoord dat je mooi kan schrijven. We willen een verhaal van je lezen en dat verhaal misschien uitgeven."

Ik staar hem verbaasd aan.

"Lijkt het je wat?"

Ik kijk hem aan en knik.

"Ja, dat lijk mij wat."

Hij stelt me allerlei vragen en we spreken af dat ik hem zo snel mogelijk een verhaal toestuur. Zingend werk ik de rest van de dag door.

"Waarom heb je het niet aan ons verteld?", vraagt Niall.

"Omdat ik nog niet zeker wist of ze ook echt een boek van mij wilden uitgeven."

Ik zie dat hij trots naar mij kijkt.

"We zijn blij dat je het zonder onze hulp heb gedaan.", zegt Liam lachend.

"Boys, hier voor zou ik jullie echt niet voor gebruiken snap je?"

"We maken maar een grapje, we weten dat je om ons geeft voor wie we zijn en niet omdat we de jongens van zijn.", zeggen ze lachend.

"Na morgen zijn jullie klaar met de clip.", lach ik.

"Inderdaad maar ik wil nu naar huis. Blair wil je mij naar huis brengen?"

Met smekende ogen kijkt Niall mij aan.

"Imke, Kom eens bij mij."

Zuchtend komt ze op mij afgelopen.

"Je hoeft niet zo te zuchten hoor. Ik weet heus wel dat je van mij houdt!"

"Echt waar!", mompelt ze. "Ik zal bewijzen hoeveel ik van je hou, Knappe meid!"

Even aarzelt ze maar duwt mij toch op het bed. Ze gaat boven mij hangen. Onze haren raken elkaar aan. Ik verdrink in haar

ogen.

"Ik wil je.", mompelt ze. Ik rol ons om.

"Dat mag, want nu krijg je mij helemaal."

Later staat ze op het balkon van haar kamer. Voorzichtig leg ik mijn armen om haar bank.

"Ik hou van je.", fluister ik zacht.

Lief kijkt ze mij aan: "Ik hou ook van jou."

We blijven zo de hele avond staan, de nacht in en kijkend naar de sterren.

"Blair, Ben je er nog?"

Verschrikt kijk ik de jongens aan. Ik voel iets nats over mijn wang lopen. De volgende traan.

"Ik ben je wel naar huis, Niall."

"Wat is er?"

"Niks bijzonders.", mompel ik.

Voor mij was het bijzonder. De dagen met haar zal ik nooit meer vergeten. Stil rij ik naar Niall's appartement.

"Je denk aan hem, hè?"

Ik zucht en knik dan maar.

"Ik zie je morgen wel.", mompelt hij.

Ik wil hem nog iets naroepen maar het is te laat. Hij is al weg. Met een zucht zet ik een liedje op. Huilend rij ik naar huis toe.

Ik mis je. Is het raar dat ik nu ook van iemand anders ben ik gaan houden?