Decision - One direction [ Afgelopen ]

1.10

9 September 2012

Morgen zal ik vertrekken naar het buitenland. Met een zucht stap ik het bed uit en kijk ik mijn kamer rond. Mijn kamer is al helemaal leeg. Alles staan in dozen beneden in de gang. Straks zullen al mijn spullen met een auto alvast gebracht worden naar mijn appartement. Een gaap verlaat mijn mond. Ik zal het hier zo erg missen. Traag loop ik naar beneden toe. De stilte in het huis merk je.

Snel eet ik een boterham en rij ik naar de begraafplaats toe.

"Imke, ik ga morgen vertrekken naar Engeland. Je weet dat het mijn droom is geweest en die zal nu uitkomen. Maar weet je ik mis je zo. Ik wou dat ik bij je kon zijn maar dat wilde je niet. Dat heb je mij duidelijk verteld in een brief. Als het kon, zou ik je terughalen en zou ik nu gelukkig met jou zijn... Weet je, soms voelt het alsof ik vlucht naar Engeland omdat jij er niet meer bent."

De waarheid is hard. Een snik verlaat mijn mond en de tranen rollen vanzelf over mijn wangen. Ik zak door mijn knieen en laat mij op de grond zakken.

"Kom terug!", schreeuw ik, "Ik kan niet zonder je, Imke!"

Maar ik weet het, het is te laat. Ze zal nooit meer terugkomen. Ze zal in mijn hart blijven, de herinneringen aan haar zal ik bewaren tot aan mijn eigen dood. Misschien ook daarna. Ik heb geen besef van de tijd. Als ik een hand op mijn schouder voel, kijk ik op. Ik zie het gezicht van Tom, snikkend laat ik mij in zijn armen vallen.

"Kom je mee?"

Ik knik.

"Ik neem nog even afscheid."

Geknield neem ik plaats voor het graf. Met mijn hand ga ik langs de grafsteen.

"Imke, I love you and i'll never forget you. Never. Goodbye."

Met ondersteuning van Tom rijden wij richting mijn huis. Afgelopen week ben ik naar alle plekjes geweest, waar ik gehecht aan ben geraakt om van die plek afscheid te nemen. Naar de begraafplaats waar opa en een andere oma liggen, ben ik ook geweest. Het afscheid kan ik niet aan.

Het is avond. De zon is nog niet ondergegaan. Stilletjes kijk ik mijn kamer rond. Ik moest op mijn kamer blijven en zou zo worden zo geroepen, zeiden ze. Op bevel heb ik mij netjes aangekleed. Ik hoor geklop op de deur. Zuchtend sta ik op en open ik de deur. Voor de deur zie ik Paul staan.

"Paul, waarom ben jij hier?", vraag ik lachend en ik geef hem een knuffel.

"Ik wou je zien en ik vraag je om naar beneden te gaan."

"Oke.", mompel ik omdat ik weet dat hij toch geen antwoord zal geven. De deur van de woonkamer wordt geopend en ik zie al mijn vrienden staan. Tom stapt naar voren en zegt:

"Je dacht toch zeker niet dat wij je zonder afscheidsfeestje met je vrienden zouden laten gaan?"

Een traan van blijschap en tegelijk verdriet rolt over mijn wang.

De uren waren geweldig maar ook verdrietig. De klok geeft één uur aan. Mijn vrienden komen één voor een naar mij toe. Ze geven mij een knuffel en een kus op mijn wang en we praten nog heel even en dan gaan ze weg. Nieuwe tranen rollen steeds over mijn wangen en ik zie dat de anderen het ook moeilijk hebben. Ze geven mij bemoedigde woorden mee. Ik zie dat Paul, Daniel, Silla, Jo, Nina er nog zijn. En Rachel en Tom en Sven. Nina en Jo en Sillia en Daniel stappen naar voren. Ze huilen en geven mij een knuffel.

"We houden van je en we weten dat je het kunt.", zeggen ze.

"Ik hou ook van jullie en ik ga jullie missen. Wordt gelukkig met iemand waarvan je houd en maak je dromen waar.", snik ik.