Decision - One direction [ Afgelopen ]

1.3

28 Juni 2012

Tranen rollen over mij wangen, als ik er aan terugdenk. Ik was toen vijftien jaar en nu ben ik twintig jaar oud. Ik had toen echt gedacht dat deze zelfmoordpoging zou gaan lukken. Ik had nooit gedacht dat ik het zou overleven. Hoe ze mij hebben gevonden weet ik na vijf jaar nog steeds niet. Een goede vriend van mij vertelde dat er waarschijnlijk iemand mij op de grasveld op de rotsen zag zitten, en de ernst ervan in zag. Maar niemand weet wie er een melding van heeft gemaakt. Waarschijnlijk weet de politie het wel maar mogen ze niks zeggen van diegene die de melding heeft gemaakt. Niemand weet wat er toen is gebeurd alleen mij familie, de politie, mijn beste vriend Paul die ik op internet heb leren kennen en Rachel mij beste vriendin.

Tom die zei vroeger een keer, "Let op je zelf en snijd je zelf niet meer."

Het was toen stil, ik had nooit verwacht dat er mensen er achter zouden komen. Tom is nu een goede vriend van mij geworden en hij weet veel van mij en kent mij te goed.

"Ik ben thuis..", roep ik door heel het huis. Ik kijk op de klok en zie dat het pas zeven uur was. Mijn moeder komt naar beneden en op dat moment knort mij maag heel hard wat zei dus hoort.

"Ik zal wat eten voor je maken."

Ik ga zitten en starend naar kijk ik naar de tv.

29 Juni 2012

Kreunend word ik wakker van mijn mobiel die afgaat.

"Met Blair!.", klinkt mij slaperig stem.

"Net wakker dus?"

"Ja, maar wie belt mij eigenlijk?", vraag ik.

"Tom.", zegt een stem lachend.

"Haha, grappig hoor, maar mag ik verder slapen het is pas..."

Snel kijk ik even op de klok en zie dat het kwart voor vijf 's middags is.

"Het is kwart voor vijf, volgens mij heb ik bijna de hele dag en nacht geslapen."

"Dat kan kloppen ja, gaat het wel goed met je dan?"

"Tom, alles gaat goed met mij. Ik ben gewoon een beetje moe."

"Oke dan, maar je moet nu opschieten want je moet werken en daarom bel ik je eigenlijk voor."

"Oja shit, ik ben er binnen een half uur!"

"Ik zal het zeggen."

Met die woorden hangt hij op. Snel loop ik naar beneden en zie ik dat er niemand in huis is. Ik ga weer terug naar mijn kamer en snel kleed ik mij om en ren ik naar beneden.

Blair,

Je sliep nog dus we hebben je laten slapen. Er is eten voor je in huis. Wij (papa en mama) zijn aan het werk en daarna gaan wij samen uit eten. Je broertje blijft bij een vriend eten. Dus je hebt het rijk voor je alleen.

Gr

Vluchtig lees ik het brief en eet ik snel. Buiten pak ik mijn fiets. Ik steek gauw nog even een sigaret op en langzaam fiets ik naar mij werk toe. Ik loop de winkel binnen en ik zie gelijk Antony hoofdschuddend naar mij kijken.

"Ik weet het.", fluister ik zacht tegen hem zodat niemand het hoort.

Ik loop naar boven en ik zie de baas al staan.

"Ik weet waarom je laat bent. Dat komt omdat je nog sliep. Ik wil je daarover ook even spreken."

"Oke.."

"Hoe komt het dat je moe bent?"

"Dat weet ik niet, ik denk dat ik heel moe was."

"Oke, Maar als het slechter met je gaat, ga je weer naar de dokter, oké?"

Een tijdje geleden ben ik ziek geweest en werden er twee ziektes bij mij ontdekt.

"Doe ik."

"Ga maar werken."

Ik knik en ik kijk op het briefje op welk pad ik sta en ik kan het zo raden. Het pad waar de koekjes enzovoort liggen.

Eindelijk ben ik klaar met werken, het is al half elf geweest en iedereen mag naar huis omdat alles is gedaan. Stilletjes en alleen loop ik naar mijn fiets. Maar ik merk dat ik niet alleen loop omdat er mensen om mij heen lopen, mijn vrienden dus. Ik denk weer aan de zelfmoordpoging. Tom kijkt mij aan en knuffelt mij midden op straat. Wat moet ik zonder deze jongen als ik in een andere land ben?

"Blair, gaat het?"

"Ja, ik had een knuffel van jou nodig.", zeg ik lachend.

"Oké dan."

"Hey tortelduifjes, ga niet lopen zoenen op straat!"

Ik wil wat terug roepen als Tom mij vol op mijn bek pakt, ik geef mij over en zoen hem terug. We raken verwikkeld in een tongzoen. Het voelt fout, ik bedrieg iemand. Diegene waar ik veel van hou, maar die er niet meer is. Veel mensen, die mij kennen, weten dat diegene dood is, maar weten niet dat ik iets met diegene heb gehad. Tom en ik laten elkaar los en fluisteren tegelijkertijd: "Dit was alleen vriendschappelijk." We lachen allebei hard en de mensen staren ons verbaasd aan.

"Het is een grap, we zoenen wel maar we menen het niet.", zeggen we weer tegelijken we liggen allemaal in de deuk. Goh, wat bof ik echt met deze mensen om mij heen, nooit heb ik kunnen denken dat mijn leven zo zou veranderen na alles wat er gebeurd was. Het voelt goed en vertrouwd om met ze om te gaan.

Ik had nooit kunnen denken dat ik na alles goede vrienden zou krijgen. Ze zijn geen vrienden met mij omdat ze medelijden met mij hebben om wat er is gebeurd, maar ze zijn vrienden met mij omdat ze om mij geven. Ze beschermen mij, soms te erg. Ze willen weten met wie ik omga.

Even later zit ik stil op het bankje voor mijn huis. Met een sigaret in mijn hand zit ik na te denken. Roken is slecht voor mij en dat zeggen mensen ook tegen mij. Weinig mensen weten dat ik niet kan stoppen omdat ik dan in mijn oude gewoonte kan terugvallen. En dat wil je niet mee maken.

Ik knipper een paar keer met mijn ogen. Als ik ze eenmaal open heb, zie ik dat ik in een witte kamer ben.

"Hallo, ik ben de dokter. Weet je nog hoe je heet?"

Ik denk even na en zeg dan: "Blair."

"Dat is goed en weet je waarom je hier ligt?"

Alweer moet ik nadenken

"Zelfmoordpoging?"

De dokter knikt en dan komen mijn ouders binnen. Maar voordat ze wat kunnen zeggen val ik weer in slaap.

De volgende dag word ik weer wakker, mijn ouders en de dokter komen binnen.

"Blair, Ik heb even met je ouders overlegd en we hebben besloten dat je hulp moet hebben."

"Waarom, er is toch niks mis met mij?", schreeuw ik.

"Nee, je bent niet slecht en je wordt ook niet opgenomen maar je gaat een paar keer in de week met iemand praten."

"Ik haat praten."

"Dat hoef ook niet persé. Als alles goed gaat, mag je eind deze week uit het ziekenhuis en ondertussen komt er iemand om met je te praten."

Tranen rollen over mijn wangen en ik verzoek ze weg te gaan en dat doen ze ook.

Nog steeds begrijp ik niet waarom ze mij geholpen hebben. Vermoeid ga ik naar boven en val in slaap, wetend dat ik geen wekker hoef te zetten omdat ik de volgende dag niks te doen heb.