Decision - One direction [ Afgelopen ]

1.9

10 Augustes 2012

"Als je dit wilt, laten wij je gaan, maar weet wel dat wij je erg gaan missen."

Een traan rolt over mijn wang als papa het zegt en ik geef ze alledrie een knuffel.

"Wanneer ga je het aan de rest vertellen?"

"Paul is momenteel hier en ik ga nu al mijn vrienden bellen om te zeggen dat ze vanmiddag op een bepaalde plek moeten zijn. Daarna zal ik ook de familie voor morgen bij elkaar roepen en het contract zal ik in orde moeten maken."

"Oké, we gaan je wel helpen."

"Dank je en ik hou van jullie."

Stil zit ik even op het bankje, te wachten totdat de rest komt. Al snel zijn ze er allemaal en besluit ik maar wat te gaan zeggen. Voordat ik het niet meer kan omdat ik ze echt ga missen.

"Mensen!"

Gelijk zijn ze allemaal stil en kijken ze mij aan.

"Ik heb een droombaan aangeboden gekregen een paar weken geleden en ik heb besloten om die baan aan te nemen. Alleen het is in het buitenland."

Ze zijn stil maar besluiten toch te gaan praten, ze willen alles weten. Een voor een zijn ze blij voor mij en zo gaat de middag voorbij.

11 Augustes 2012

Heel mijn familie zit gezellig te kletsen alsof er niks aan de hand is. Ze denken dat ze hier zijn omdat ik wou dat de hele famielie even bij elkaar komen. Maar dat is niet waar. Ik moet het nieuws vertellen dat ik naar het buitenland zal gaan, dat ik ga emigeren. Snel loop ik naar buiten toe. Het enige wat ik nu even moet hebben is rust. Het lijkt alsof de klap nu harder aankomt. Ik zal mijn familie en vrienden heel lang niet zien. Jaren ben ik ongelukkig geweest en nu ik eindelijk gelukkig ben, vertrek ik naar het buitenland. Ik voel dat de rust in mijn lichaam is terug gekeerd en met tegenzin loop ik weer naar binnen.

"Wil iedereen even stil zijn!"

Gelijk is iedereen stil, vind je het gek, ik heb heel hard geroepen, en kijken ze naar mij.

"Ik moet even wat zeggen. Een paar weken geleden heb ik een baan aangeboden gekregen en ik neem dat aanbod aan. Maar het is wel in het buitenland."

Afwachtend kijk ik ze aan.

De dag verloopt zwaar. Gelukkig was mijn familie blij voor mij en staan ze achter mijn keuze. Vanavond zal ik mijn werk moeten gaan inlichten dat ik deze baan zou gaan aannemen.

"Hallo!", roep ik als ik op mijn werk ben.

Sommige van mijn vrienden werken hier ook. Ik zie de twee bazen staan.

"Kan ik jullie spreken?"

"Kom zo even langs, Blair."

"Blair!", roept Tom.

"Ja?"

"Doe je het?"

"Ja."

Even later zit op het kantoortje.

"Waarover wil je ons spreken?"

"Een paar weken geleden heb ik op mijn oude stage, waar ik nu soms nog help, een baan aangeboden gekregen. De baan is in Engeland of Australië maar ik neem de baan in Engeland."

"Blair, weet je zeker dat je het wilt?"

Ik denk even na maar knik dan ja.

"Ik weet het zeker en de reden waarom ik het doe, is ook omdat ik het altijd al wou, ik bedoel een baan in het buitenland en dan er ook wonen en een paar jaar geleden was ik ongelukkig en in de laatste vier jaar ben ik veel gelukkiger geworden en ik voel dat ik deze kans moet grijpen. De afgelopen twee dagen heb ik ook met verschillende mensen gesproken en ik heb ze dit ook verteld en ze begrijpen het."

"We snappen het. Alleen nu moeten wij wel één van onze beste werknemers missen."

Ik glimlach.

"We laten je gaan maar wij willen wel je nieuwe contract zien, zodat wij weten dat je wel goed terecht komt."

Ik sluit de deur achter mij dicht en loop de kantine binnen.

"En?", vraagt Tom als ik binnen kom.

"Ik neem die andere baan aan. De contracten en dat soort dingen worden vanaf morgen geregeld."

De collega kijken mij aan en één vraagt: "Ga je hier weg?"

"Ja, ik heb een baan in het buitenland aangeboden gekregen en ik ga hier dus weg."

Ik hoor ze mompelen.

"Dus dat betekent dat wij je gaan missen.", hoor ik iemand zeggen.

"Ik ga jullie ook missen."

28 augustes 2012

Vandaag zal mijn laatste werkdag zijn op mijn werk. De krantenwijk is al een paar weken geleden stopgezet en bij mijn oude stage werk ik ook niet meer. Over twee weken zal ik vertrekken. Het contract bij mijn nieuwe baan is in orde en een appartement heb ik ook al. Ze regelen ook alles voor mij!

Ik hoef alleen nog in te pakken en afscheid te nemen. Vorige week heb ik afscheid genomen op de manege waar ik jaren heb gereden, met veel plezier... en nu zal het de laatste keer zijn.

Op mijn werk is het bijna stil. Ik hoor soms mensen zachtjes fluisteren. De avond is snel voorbij, voordat ik het weet, ben ik klaar met mijn pad. Ik merkte dat ze stiller waren dan anders. De klok geeft aan dat het negen uur is.

Verschillende dingen merkte ik op. Dat er meer mensen waren dan anders, dat ze stiller waren en harder werkten dan anders.

"Blair, wil je meekomen?", vraagt de baas van de winkel.

"Ja, is goed."

Ik loop mee naar boven en ik zie dat er verschillende mensen zitten. Ik maak mijn kluis open, klok uit, haal de sleutel van mijn kluis van mijn sleutelbos en lever hem in. Het werkshirt trek ik uit en geef het ook af. Ik heb een shirt onder gedaan zodat ik niet in een hempje hoef te lopen. Met een zucht, een beetje verdrietig gevoel en weinig zin neem ik afscheid van iedereen.