Decision - One direction [ Afgelopen ]

2.34

25 Januari 2013

Lief Dagboek,

Zoals je ziet schrijf ik soms weinig. Dat komt omdat ik soms niks weet te schrijven of er geen zin in heb. Momenteel ben ik met de jongens mee op tour, om bij mijn vriendje te zien.

Mijn verdriet verwerk ik op papier.

Het gevoel, dat ik nu heb, kan ik aan niemand vertellen. Ik weet dat ik Niall alles kan vertellen maar het gaat juist over hem. Nog steeds heeft hij verdriet, maar het lukt hem niet om erover te vertellen.

Ik weet niet wat ik moet doen.

Ik kan hem niet dwingen, ik zal moeten wachten. Wachten en er voor hem zijn.

Ik mis ze.

Ik mis mijn vrienden en familie. Hier ben ik een nieuwe leven begonnen met nieuwe familie. Maar ik mis Nederland terwijl ik daar altijd weg wou. Steeds meer krijg ik het gevoel dat ik even naar Nederland moet. Het is nu avond en weer heb ik urenlang geschreven. Ik had nergens zin in behalve schrijven.

Het contact met Niall verloopt moeizaam. Ik moet nu vechten en hopen dat het weer goed komt. Ik hou van hem en ik wil hem niet kwijt. Maar nu raak ik hem kwijt omdat hij zich steeds meer afzondert.

Met een kleine zucht doe ik mijn dagboek dicht en leg het met een harde klap in het laatje.

Er hangt een vervelende stilte in de hotelkamer.

De jongens zijn bezig met een optreden en de meiden zijn even weg, waarheen weet ik niet.

Ik zet rustige muziek op waar ik van hou. De muziek is wel pop maar de liedjes raken mij bijna altijd.

Ik loop naar de kamer waar een tv staat. Stilletjes kijk ik naar het scherm. Mijn aandacht erbij, heb ik niet. Tranen rollen over mijn wangen.

Waarom gaat door zoiets bijna een relatie stuk?

De volgende uren gaan vanzelf voorbij. Mijn wangen voelen warm aan van de tranen. Alle verdriet komt door de tranen eruit. Mijn vastgelopen verdriet.

Ik hoor de jongens en de meiden binnen komen. Ze ploffen neer op de bank, Niall kijkt mij bezorgd aan. De rest kijkt naar mij en dan hou ik het niet meer. Op een van de manier voelt het nu net als toen met Imke. Dat ze iets niet vertelt, Niall doet het nu ook, maar nu weet ik dat er iets is. Bij Imke wist ik het niet.

Ik kan er niet meer tegen en vlucht de kamer uit, Niall met mij meeslepend.

Samen zitten op bed. We liggen in elkaars armen. Ik geniet van het moment. Ik kan, ik wil hem niet kwijt. Onderzoekend kijk ik hem aan.

"Ik hou van je.", fluistert Niall.

"Ik hou meer van je.", fluister ik terug, "Maar in Godsnaam, praat alsjeblieft met mij."

Er glijden tranen over Nialls wangen. Met mijn hand haal ik de tranen weg, ik leg zijn hoofd tegen mij aan. Het blijft lang stil.

"Ik was dertien en ik had toen een vriend. Een goede vriend was hij. Hij heette Leroy. Hij was anders dan mijn andere vrienden. We waren bijna elke dag wel bij elkaar te vinden. We hadden lol en maakten plezier. Ik moest altijd lachen om zijn gekste grappen. Hij kon super mooie verhalen vertellen. We waren best mates door dik en dun, althans zo voelde het voor mij. Mijn vrienden mochten hem ook. Hij was maar een jaar ouder dan mij. Er volgden 2,5 jaren en in die 2,5 jaar waren we onafscheidelijk. Opeens zeiden mijn vrienden:

'Ga niet meer met hem om, hij is op het slechte pad.'

Ze zeiden dat hij aan de drugs zat en met criminele dingen bezig was. Ik geloofde ze niet en bleef toch met hem omgaan. Op een avond waren we alleen thuis, we zaten een game te spelen en ik won. Ik was zo blij dat ik hem in een knuffel trok. We knuffelden en we raakten elkaar bijna aan, je weet wel waar. Voor een seconde keken we in elkaars ogen. Op het een van de andere moment zaten we te zoenen. Het moment vergeet ik nooit meer, het was toen zo geweldig. Er vlogen kriebels in mijn maag. Ik wist op dat moment:

'Ik ben verliefd op hem.'

In de volgende dagen begon ik te merken dat hij zich anders ging gedragen. Ik zag hem niet elke dag, hij spijbelde soms dagen. Ik ben hem gaan achtervolgen en wat mijn vrienden zeiden over hem, klopte ook nog. Mijn vrienden wilden dat ik de waarheid onder ogen zag, maar ik wilde het niet. Ik kon niet geloven dat hij het deed, maar hij deed het wel. Hij was ineens zo veranderd, ik herkende hem niet meer terug."

Ik luister naar zijn verhaal, ik weet dat hij nog niet klaar is. Ik streel met mijn hand over zijn rug.

"Ik wou hem helpen, maar hij wilde het niet. Ik voelde mij zwak en verloren. Ik kon niks doen, het ging slechter met mij. Eerst merkte ik het zelf niet eens maar mijn vrienden probeerde mij elke dag te vermaken. Ik begon hem te vergeten, nou ja, niet helemaal, maar ik wist dat ik een vriend had verloren. Hij is een jaar opgenomen geweest in een kliniek, daar heb ik trouwens voor gezorgd. In dat jaar heb ik mijzelf ook leren kennen. Ik ben er achter gekomen dat ik bi ben en daar heb ik geen probleem van gemaakt en gewoon verteld als mensen het vroegen. De jongens weten het en jij ook."

Ik knik als bevestiging. Hij heeft het bij onze dates verteld.

"Ik kreeg verkering met een Schotse. Je hebt haar ook ontmoet, weet je nog?"

Weer knik ik. Er rolt een traan over zijn wang.

"Ik wil even lopen oké!"

"Is goed."

Hij staat en loopt naar de deur toe. Hij wenkt mij om mee te komen. Samen lopen we hand in hand buiten een grote ronde. Van binnen verwerk ik het verhaal wat hij heeft verteld. Sommige dingen wist ik wel een beetje maar over Leroy wist ik niks.

Mirrors, lies and truth.